<<Ήταν νωρίς το απόγευμα και ο Γιάννης γυρνούσε με το λεωφορείο από το Πολυτεχνείο στο σπίτι. Άλλη μία μέρα κουραστική, με συνεχείς παρακολουθήσεις και μαθήματα. Κόπος, έντασι, ορθοστασία στα εργαστήρια, διανοητική εργασία επίπονη. Και τώρα…, μέσα στο λεωφορείο…, νέα ταλαιπωρία...! Συνωστισμός, αυξημένη κίνησι στους δρόμους, ζέστη, διαπληκτισμοί…!
«Θεέ μου, πότε θα φθάσουμε στο σπίτι, να ησυχάσουμε λίγο», έλεγε ο Γιάννης.
Στην επόμενη στάσι κατέβηκαν αρκετοί επιβάτες. Μικρή ανακούφισι στους υπολοίπους. Αλλά μόλις έκλεισαν οι πόρτες, νά σου και ο ελεγκτής.
«Παρακαλώ, τα εισιτήριά σας».
Άρχισε ο έλεγχος και ο ελεγκτής φαινόταν εκνευρισμένος.
«Το πάσο σας να δω...», ζητούσε από τους φοιτητές.
«Και προχωρείτε μπροστά, προχωρείτε μπροστά…», έλεγε και ξανάλεγε ο ελεγκτής.
Επλησίαζε τώρα τον Γιάννη.
Με ήρεμη κίνηση ο Γιάννης έβαλε το χέρι του στην εσωτερική τσέπη του μπουφάν του, γιά να ανασύρη το φοιτητικό πάσο του. Αλλά…, κεραυνός! Τώρα το θυμήθηκε, είχε αλλάξει επανωφόρι και δεν είχε μεταφέρει το πάσο του...
«Ωχ, Θεέ μου! Τί θα κάνω τώρα;», έλεγε ο Γιάννης.
Ο ελεγκτής επλησίαζε…
Δεν ήταν τόσο το πρόστιμο, όσο η ντροπή, ο εξευτελισμός μπροστά στον κόσμο...
Και τότε ο Γιάννης, θυμήθηκε τί πρέπει να κάνει:
«Άγιέ μου Μηνά, τρέξε! Τρέξε, Άγιέ μου!
Ξέχασα το πάσο στο σπίτι. Τρέξε, Άγιέ μου Μηνά!».
Έφθασε μπροστά του ο ελεγκτής.
«Το εισιτήριό σας», απευθύνθηκε στο διπλανό του και παίρνοντάς το στο χέρι του, προτού το ελέγξει, σηκώνει τα μάτια του πάνω απ’ τα γυαλιά του, του φάνηκε πολύς ο κόσμος εκεί πίσω, και βάζει τις φωνές:
«Καλά, δεν σας είπα να προχωράτε μπροστά; Δεν καταλαβαίνετε;».
Και τότε, ίσως ασυναίσθητα, απλώνει το χέρι του ο ελεγκτής και δίνει μία σπρωξιά στο Γιάννη προς τα εμπρός. Λίγο έλειψε να πέση ο φοιτητής πάνω σ’ έναν ηλικιωμένο κύριο.
«Σας παρακαλούμε, κύριε. Πώς μας μεταχειρίζεσθε έτσι;» διαμαρτυρήθηκε ο ηλικιωμένος στον ελεγκτή.
Ο Γιάννης μιλιά!
«Δεν θα ανοίξουμε συζήτηση κύριε… Παρακαλώ, τα εισιτήριά σας…» συνέχισε ο ελεγκτής.
«Τί αγενής που είναι…», είπε τώρα ο ηλικιωμένος κύριος στον αποσβολωμένο Γιάννη.
«Ε, καλά, δεν πειράζει», αντέτεινε ο Γιάννης, και μ’ ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του έλεγε και ξανάλεγε: «Ώ, Άγιε Μηνά! Ώ, Άγιέ μου! Τί τρόπους ευρίσκεις γιά να μας γλυτώνης!»!!!
Όλη η οικογένεια του Γιάννη, είχε μεγάλη ευλάβεια και ετιμούσε ιδιαιτέρως τον Άγιο Μηνά, που εορτάζει στις 11 Νοεμβρίου! Δεν ήταν εξ άλλου λίγες οι φορές, που Τόν είχαν επικαλεσθή στο παρελθόν, ιδίως όταν συνέβαινε να ψάχνουν κάτι χαμένο ή ξεχασμένο από καιρό και δεν το εύρισκαν.
Έτσι το ήξεραν, έτσι έμαθε και έτσι έκανε και ο Γιάννης, όταν ευρισκόταν σε ανάγκη.
Ο Άγιος Μηνάς, πάντα τρέχει και δίνει θαυμαστές λύσεις σε κάθε περίπτωσι!
Αρκεί να τον φωνάξης και να περιμένης με πίστι την λύσι στο πρόβλημά σου!>>!!!
