«ΜΕΤΑ ΟΣΙΟΥ ΟΣΙΟΣ ΕΣΗ» (Ψαλμ.ΙΖ΄26΄)!!!

 

<<Οι παρέες, πολύ επηρεάζουν τα παιδιά!

Εγώ, όταν ήμουν μικρός, είχα μέσα στη φύση μου την αγάπη. Κάποτε, ένας αδελφός μου, σκότωσε ένα πουλάκι και εγώ στενοχωρήθηκα πολύ και τον μάλωσα. Πήρα μετά το πουλάκι και το έθαψα με κλάματα.

Εκείνο το διάστημα έκανα παρέα με παιδιά της ηλικίας μου. Πηγαίναμε στο δάσος, προσευχόμασταν, διαβάζαμε Συναξάρια, νηστεύαμε! Μετά, οι μητέρες τους άρχισαν να μην τα αφήνουν να έρχωνται μαζί μου. «Μην κάνετε παρέα με αυτόν», τους έλεγαν... Οπότε με άφησαν και ένοιωθα μόνος…

Με κορόϊδευαν κιόλας: «Καλόγερο από εδώ», με έλεγαν, «καλόγερο από εκεί», μου είχαν κάνει την ζωή μαρτύριο... Έφθασα κάποτε σε σημείο, που δεν μπορούσα να ανθέξω την κοροϊδία.

Τότε, είπα και εγώ: «Θα πάω με τα μεγαλύτερα παιδιά και θα υποκρίνωμαι».

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΓΑΠΑ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΔΙ΄ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!

 Διηγείται η αδελφή του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου, Χριστίνα:

 

<<Ήλθα μία φορά στο Στόμιο, να δω τον Γέροντα και του έφερα μάλιστα και δύο γάτες, διότι είχε πολλά ποντίκια που ήταν σκέτη μάστιγα…

«Πάτερ  Παΐσιε»,  του  λέω, «σου  έφερα  τις  γάτες  να  ησυχάσεις  από  τα ποντίκια».

Την επομένη φορά που επισκέφθηκα την Μονή, μπαίνοντας στην κουζίνα, βλέπω γάτες και ποντίκια να τρώνε μαζί, από το ίδιο σκεύος…

Και αμέσως του λέω:

ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ, ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΗΘΕΝ «ΖΩΟΦΙΛΟΥΣ»!!

 

<<…Να χαϊδεύεις τη γάτα μουρμουρίζοντας «γατούλα, γατούλα» ή να παίζεις και να μιλάς με το σκύλο παύοντας να σκέπτεσαι τον Θεόν, ή φροντίζοντας γιά τα ζώα να λησμονείς τον πλησίον σου ή και να μαλώνεις εξ αιτίας τους με τους ανθρώπους, όλα αυτά αποτελούσαν γιά το Γέροντα Σιλουανό, παράβαση των Εντολών του Θεού, η πιστή τήρηση των οποίων αναδεικνύει τέλειο τον άνθρωπο!

Σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη, δεν ευρίσκουμε ούτε ένα χωρίο, που να διηγείται, πως ο Κύριος προσήλωσε την προσοχή Του στα ζώα! Και όμως Αυτός αγαπούσε πραγματικά, όλη την Δημιουργία Του!

Να, τί γράφει σχετικά,ο ίδιος ο γ. Σιλουανός:

Ο ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΛΟΓΙΣΜΟΣ ΕΛΚΥΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!

 

<<Μου έκανε εντύπωση, πώς ένας ταπεινός λογισμός, κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργεί!

Είχε έλθη στο Καλύβι ένα ξένο γατάκι. Το καημένο, φαίνεται κάτι είχε φάει που το πείραξε και ζητούσε βοήθεια. Χτυπιόταν από τον πόνο και πεταγόταν σαν το χταπόδι, όταν το κτυπούν. Το λυπόμουν που το έβλεπα σε αυτήν την κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Το σταύρωνα βέβαια, αλλά τίποτε…

ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!

 

<<Ο Γέροντας Σιλουανός ο Αθωνίτης, εφρόντιζε ακόμη και γιά τα φυτά. Πίστευε, πως κάθε κακομεταχείριση που τα βλάπτει, είναι αντίθετη με τη διδαχή της Θείας Χάριτος!

Θυμάμαι (ένα περιστατικό), μία φορά που εβάδιζα μαζί του το μονοπάτι, που οδηγούσε από τη Μονή στο καλύβι στο οποίο πέρασα ένα έτος. Αυτή η καλύβα απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από το Μοναστήρι. Ο Γέροντας ερχόταν, να δει την κατοικία μου. Κρατούσαμε ραβδιά, όπως συνηθίζεται στις ορεινές περιοχές. Και στις δύο πλευρές από το μονοπάτι φύτρωναν αραιά ψηλά αγριόχορτα. Με τη σκέψη, να μην αφήσω τα χόρτα να κλείσουν το μονοπάτι, χτύπησα με το ραβδί ένα βλαστό στην κορυφή του, ώστε να εμποδίσω την ωρίμανση των σπόρων. Η χειρονομία μου αυτή, φάνηκε βάναυση στο Γέροντα και κούνησε ελαφρά με αμηχανία το κεφάλι του... Κατάλαβα τί σήμαινε αυτό και ντράπηκα...

Ο Γέροντας Σιλουανός έλεγε, πως το Πνεύμα του Θεού διδάσκει τη συμπόνοια γιά όλη την Κτίση, ώστε να μην κόβουμε ούτε τα φύλλα του δένδρου «χωρίς ανάγκη». «Να, ένα πράσινο φύλλο πάνω στο δένδρο, και εσύ το έκοψες χωρίς ανάγκη. Αν και δεν είναι αμαρτία, πώς να το πω, προκαλεί οίκτο. Η καρδιά που έμαθε να αγαπά, λυπάται όλη την Κτίση»!!

Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΓΙΟΤΗΣ, ΥΠΟΤΑΣΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΘΗΡΙΑ!!

 

<<Γιατί οι Άγιοι Πατέρες έφθασαν στο σημείο να μη φοβούνται τα άγρια θηρία;

Διότι εγέμιζε η ψυχή τους από Αγιότητα και από Θεία Χάρη!

Τα θηρία, τρόπον τινά, κατά μυστικό τρόπο, πληροφορούνται και, όταν έρχονται κοντά σου, δεν σε ενοχλούν. Εάν όμως ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός, τότε τα θηρία ορμούν επάνω του.

ΖΩΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ… ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ…

            Είναι αληθές ότι, ο Δημιουργός του Σύμπαντος Κόσμου, αφού από το μηδέν «εποίησε» τα πάντα, τα αόρατα και τα ορατά, τον Ουρανό και την Γη, στο τέλος έπλασε τον Άνθρωπο, με ιδιαιτέρα φροντίδα, ως ψυχοσωματική οντότητα!

Είναι χαρακτηριστικό ότι, ο Άνθρωπος επλάσθηκε από τον Θεόν, την έκτη ημέρα της Δημιουργίας, σύμφωνα προς την Θεόπνευστη Αγιογραφική διήγηση, όπως την καταγράφει στο πρώτο κεφάλαιο του πρώτου Βιβλίου της Αγίας Γραφής, δηλαδή του βιβλίου της Γενέσεως, ο προφήτης Μωϋσής, αμέσως μετά την Δημιουργία του χερσαίου ζωϊκού βασιλείου, αφού προηγουμένως, είχε διαμορφωθή από τον Πάνσοφο Πατέρα και Παντοκράτορα η γήϊνη πραγματικότητα!

Η θέση του Ανθρώπου ωρίσθηκε αγαπητικά και τιμητικά από τον Θεόν, να είναι αυθεντική και κυβερνητική επάνω στην γήϊνη υλική Δημιουργία, τόσο στα φυσικά φαινόμενα (π.χ. καιρικές συνθήκες, φωτιά) όσο και στην χλωρίδα και την πανίδα (δηλαδή, στα φυτά και τα ζώα)! Άλλωστε, μόνο ο Άνθρωπος, πέρα από το υλικό σώμα, έλαβε ως ανεκτίμητη δωρεά, από τον Θείο Δημιουργό, και την Αθάνατη λογική ψυχή εμπλουτισμένη με ιδιαίτερα χαρίσματα, σε σχετικό βέβαια βαθμό, όπως το αυτεξούσιο (δηλαδή, την δυνατότητα της ελευθέρας επιλογής), την διακυβέρνηση και διοίκηση των επιγείων κτισμάτων, την δημιουργική δυνατότητα, την λογική επικοινωνία και την προστασία των υπολοίπων δημιουργημάτων!

ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ Η ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ!!

        Η Εκκλησιαστική μας Ιστορία, αναφέρει πως όλοι οι Απόστολοι του Κυρίου, πλην του Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, ευρήκαν μαρτυρικό θάνατο. Ανάμεσά τους και ο Απόστολος Βαρθολομαίος, ο οποίος κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο έφθασε στην Αρμενία, όπου συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες και σταυρώθηκε.

          Το Άγιο Λείψανό του, τοποθετήθηκε σε μαρμάρινη θήκη (λάρνακα) και κρύφθηκε από τους Χριστιανούς στην Θυρβανούπολι, όπου επιτελούσε καθημερινά πολλά και μεγάλα θαύματα.

          Κάποιοι εχθροί, όμως, του Χριστιανισμού, που δεν υπέφεραν την θαυματουργική δύναμη του Αγίου Λειψάνου, έκλεψαν την λάρνακα και την έρριξαν στην θάλασσα μαζί με τις μαρμάρινες λάρνακες (με λείψανα) τεσσάρων άλλων Μαρτύρων, του Παπιανού, του Λουκιανού, του Γρηγορίου και του Ακακίου.

Ο ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΪΔΟΥΡΑΚΙ.

Ενώ ευρισκόταν καθ' οδόν, γιά να επισκεφθή μία χώρα όπου κατοικούσαν ειδωλολάτρες, ο Άγιος Μαρτίνος, Επίσκοπος Γαλατίας, συνάντησε ένα γεωργό, ο οποίος καθόταν περίλυπος μπροστά στο νεκρό γαϊδουράκι του και συλλογιζόταν πόσο μάταιη ήταν η διδασκαλία των Χριστιανών. Δεν μπορούσε να καταλάβη το, πώς του νεκρού ανθρώπου το σώμα, που θα φθαρή στην γη, είναι δυνατόν ν' αναστηθή άφθαρτο.

Ο Άγιος Μαρτίνος του μίλησε γιά την Παντοδυναμία του Θεού και ο ειδωλολάτρης του ζήτησε, γιά να πιστέψη, ν’ αναστήση το γαϊδουράκι του.

Ο ΕΥΑΓΡΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΣΙΟΣ ΣΙΩ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ.

Ένας νεαρός και ευσεβής άρχοντας της Γεωργίας, ο Ευάγριος, βγήκε μιά ημέρα γιά κυνήγι με μερικούς φίλους του. Περνώντας από το Μγβίμε (στα Γεωργιανά σημαίνει σπήλαιο) στάθηκε να ξαποστάσει, ενώ οι σύντροφοί του ξεμάκρυναν, αναζητώντας αχνάρια θηραμάτων.

Ξαφνικά, βλέπει ένα περιστέρι να πετάει προς την βορεινή πλευρά της χαράδρας, έχοντας στο ράμφος του ένα ψωμάκι, και να χώνεται σε μιά σπηλιά. Σχεδόν αμέσως ξαναβγήκε, χωρίς το ψωμί αυτή τη φορά, και χάθηκε.

Το βράδυ, μετά το κυνήγι, ο Ευάγριος γύρισε στο σπίτι του συλλογισμένος. Εκείνο το περιστέρι δεν έφευγε από τον νου του. Έτσι, την άλλη μέρα, κίνησε μόνος του γιά τον ίδιο τόπο. Με έκπληξη, είδε ξανά το περιστέρι. Όπως και την προηγούμενη ημέρα, εκείνο μπήκε στην σπηλιά με το ψωμάκι στο ράμφος και βγήκε χωρίς αυτό.

Ο Ευάγριος αποφάσισε τότε να μπει στην σπηλιά και τα έχασε, όταν αντίκρυσε ένα σκελετωμένο άνθρωπο, που προσευχόταν γονατιστός, με τα χέρια υψωμένα στον Ουρανό. Ήταν ο Όσιος Σίω ο Σπηλαιώτης, που ασκήτευε εκεί.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜA!!

Ένας αναχωρητής αποφάσισε να ζήσει στην περιοχή της ερήμου της Σιέν, στην Αίγυπτο. Όταν έφθασε εκεί, άρχισε να τρέφεται με ρίζες αυτοφυών φυτών, τα οποία έχουν γλυκειά γεύση και δυνατό άρωμα. Ωστόσο, όντας άπειρος, μάζεψε, μαζί με τα καλά, και βλαβερά φυτά, με δηλητηριώδη χυμό. Μόλις έφαγε απ’ αυτά, τον έπιασαν τρομεροί πόνοι σ’ όλο του το σώμα. Ο ερημίτης σφάδαζε και ένοιωθε να πλησιάζει το τέλος του.

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΡΕΝΤΙΟΣ.

Ο Αββάς Αρέντιος, Ηγούμενος σε Μοναστήρι της Λιμόζ, καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Γαλατίας και έζησε στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, πριν από το Φοβερό Σχίσμα, Ανατολής και Δύσεως. Οι γονείς του, όταν εμεγάλωσε, τον έστειλαν στην αυλή του Βασιλιά, όπου εγνώρισε τον Επίσκοπο της πόλεως Νικήτα. Ο άγιος αυτός άνθρωπος, ο οποίος διέθετε το χάρισμα του λόγου και της ιάσεως, σοφός και διορατικός καθώς ήταν, διέκρινε στον νεαρό Αρέντιο την Χάρι Του Θεού. Τον παρώτρυνε, λοιπόν, να τον ακολουθήσει, αν ήθελε. Ο νεαρός υπάκουσε και μετά από λίγα χρόνια εκάρει μοναχός.

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟ.

Μετά την κοίμηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου, οι υιοί του διεμοίρασαν το Βασίλειό του και ο Κωνστάντιος πήρε τα μέρη της Ανατολής. Ενώ ευρισκόταν στην Αντιόχεια, ασθένησε σοβαρά και κανείς γιατρός δεν μπορούσε να τον θεραπεύσει. Μια νύκτα είδε στον ύπνο του Άγγελο Κυρίου, να του δείχνει χορό Επισκόπων, στο μέσον του οποίου στέκονταν δύο, ως αρχηγοί και προεξάρχοντες των άλλων.

«ΚΑΙ ΟΦΙΝ ΕΙΣ ΧΡΥΣΟΥΝ ΜΕΤΕΒΑΛΕΣ»!!!

Ο Άγιος Σπυρίδων καταγόταν από την Κύπρο και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου (306 -337) και του υιού του Κωνσταντίου (337- 361). Στα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν μόνο ποιμήν προβάτων. Σύντομα όμως έγινε και ποιμήν ανθρώπων, εθεράπευε διάφορες ασθένειες, εφώτιζε τυφλούς, έδιωχνε τα πονηρά πνεύματα και άλλα πολλά θαυμαστά έκανε με την Χάρι του Θεού. Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος, έγινε ο πρώτος Χριστιανός Βασιλεύς του Ρωμαϊκού κράτους, ο θαυματουργός Άγιος Σπυρίδων, χειροτονήθηκε Επίσκοπος Τριμυθούντος στην Κύπρο.

Κάποια χρονιά, ένας ενάρετος και ευσεβής αγρότης αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες. Το χωράφι του δεν του είχε αποδώσει καρπό και δεν είχε καθόλου χρήματα για ν’ αγοράσει σπόρο, να σπείρει ξανά. Κατέφυγε σε κάποιους γνωστούς, τους οποίους είχε στο παρελθόν βοηθήσει με διαφόρους τρόπους, αλλά κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να του δανείσει χρήματα. Αφού απελπίσθηκε, κατέφυγε στον Άγιο Σπυρίδωνα και του είπε το πρόβλημά του.

ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΥΛΟΓΕΙΤΑΙ!!!

Ο Άγιος Σπυρίδωνας στην Κύπρο, διατηρούσε κοπάδι με αιγοπρόβατα για τις ανάγκες των πτωχών της Επισκοπής του. Ένας ζωέμπορος πήγε σπίτι του, θέλοντας ν’ αγοράσει εκατό κατσίκες. Εκείνος του είπε να δώσει τα χρήματα και μετά να τις παραλάβει.

Ο έμπορος σκέφθηκε να ξεγελάσει τον απονήρευτο Άγιο και του έδωσε χρήματα για ενενήντα εννέα μόνο ζώα, με την σκέψη να γλυτώσει τα χρήματα της εκατοστής.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ, ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ!!

Ο μεγάλος ασκητής της ερήμου, Όσιος Σάββας ο Ηγιασμένος, γεννήθηκε στο χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας από γονείς ευσεβείς και ξακουστούς, τον Ιωάννη και την Σοφία. Εγκατέλειψε τα εγκόσμια σε ηλικία επτά-οκτώ μόλις ετών και εφόρεσε το μοναχικό σχήμα.

Σε ηλικία σαράντα χρόνων εγκαταστάθηκε σε απόκρημνη και άβατη σπηλιά και άφησε την λιτή διατροφή του στο έλεος του Θεού, που ποτέ δεν τον εγκατέλειψε. Στην σπηλιά αυτή έμεινε πέντε χρόνια, η δε φήμη του απλωνόταν καθημερινά σ' ολόκληρη την Παλαιστίνη. Έτσι, πολλοί ενάρετοι μοναχοί συμπλήρωναν καθημερινά την συνοδεία του. Ο Όσιος Σάββας, όταν διεπίστωσε ότι η σπηλιά ήταν αδύνατον πιά να τους χωρέσει όλους, αναγκάσθηκε να κτίσει λίγο πιά κάτω από την σπηλιά, μία ευρύχωρη Λαύρα.

Ο ΟΣΙΟΣ ΗΣΥΧΙΟΣ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΔΙ.

Από μικρός ποθούσε την ασκητική ζωή ο Όσιος Ησύχιος, ο οποίος καταγόταν από τα Άνδραπα της Γαλατίας, γι' αυτό πήγε στο όρος του Μαΐωνος, όπου και εγκαταστάθηκε.

Εκεί άρχισε να καλλιεργεί την γη για να παραγάγει τα προς το ζην. Τα πουλιά όμως της περιοχής πήγαιναν και του κατέτρωγαν ή κατέστρεφαν ό,τι είχε καλλιεργήσει. Παρ' όλο που τα έδιωχνε, εκείνα δεν έλεγαν να τον αφήσουν ήσυχο. Βγήκε λοιπόν μιά ημέρα από το κελλί του, ύψωσε τα χέρια στον ουρανό και, απευθυνόμενος στα πουλιά, είπε:

- Φύγετε από τους μοναχούς και μη βλάπτετε τους κόπους τους.

Τότε τα πουλιά, σαν να ήταν λογικά, άκουσαν την προσταγή του, έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν.

ΥΠΑΚΟΥΟΣ ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΣ.

           

         Κάποιος άνθρωπος, επισκέφθηκε κάποτε τον Γέροντα Παΐσιο μαζί με τον βαφτισιμιό του. Ήθελε να πάρει την ευχή του και να συζητήσει μαζί του κάποια θέματα που τον απασχολούσαν. Ο Γέροντας τους κέρασε και μετά ο νονός ζήτησε από τον μικρό να πάει μιά βόλτα, γιά να μπορέσει να μιλήσει με την ησυχία του με τον Γέροντα. Πράγματι, ο μικρός πήγε στην πίσω πλευρά του κελλιού και άρχισε να παίζει.

Κάποια στιγμή τον άκουσαν να φωνάζει:

- Νονέ, νονέ!

ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ.

Ο Όσιος Ιωάννης, Επίσκοπος Κολωνίας, γεννήθηκε στην Νικόπολι της Αρμενίας το 454 μ.Χ. και πέθανε σε βαθύ γήρας, σε ηλικία 104 ετών. Ο μεγάλος αυτός Πατέρας της Εκκλησίας μας, είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με όλα τα ζώα, ιδιαίτερα με τα λιοντάρια, τα οποία όχι μόνο τον υπάκουαν, αλλά και τον προστάτευαν. Μετά τον θάνατο του Οσίου Σάββα, στο Μοναστήρι του οποίου έκανε πολλά χρόνια ο Όσιος Ιωάννης, έστειλε τους μαθητές του να πάνε στην πόλη Λιβιάδα, πέρα από τον Ιορδάνη. Στον δρόμο συνάντησαν ένα τεράστιο λιοντάρι, το οποίο έδειξε άγριες διαθέσεις και οι μοναχοί έντρομοι, σταμάτησαν την οδοιπορία και άρχισαν να προσεύχονται. Ξαφνικά όμως, είδαν δίπλα τους τον Όσιο Ιωάννη, ο οποίος παρήγγειλε με επιτακτικό, μα συνάμα και ήπιο τρόπο, στο λιοντάρι ν' απομακρυνθή. Το ζώο υπάκουσε αμέσως κι έτσι ο δύο μοναχοί κατάφεραν να συνεχίσουν τον δρόμο τους.

ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΓΡΙΑ ΖΩΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΑΒΒΑ!!

Ο Αββάς Απολλώνιος, που ζούσε με αυστηρή άσκηση στην έρημο της Αιγύπτου, επισκεπτόταν συχνά τους εν Χριστώ αδελφούς του στο Μοναστήρι, στο οποίο έμενε κι εκείνος κάποτε. Μιά φορά συνέβη, να βιάζεται να επιστρέψει στην έρημο. Καθώς ήταν φορτωμένος με τις ευλογίες που του είχαν δώσει οι αδελφοί, συναντήθηκε μ' ένα κοπάδι άγριες γίδες. Τους έκανε νόημα να σταματήσουν και είπε: