«…Γιά τους Έλληνες, η πτώση της Πόλης, ήταν ακόμη πιο βαρυσήμαντη.
Γιά εκείνους, επρόκειτο πράγματι γιά το οριστικό τέλος ενός κεφαλαίου.
Ο θαυμαστός πολιτισμός του Βυζαντίου, είχε ήδη παίξει το ρόλο του, στον εκπολιτισμό του κόσμου και τώρα πέθαινε μαζί με την ετοιμοθάνατη Πόλη. Δεν είχε όμως πεθάνει ακόμη. Ο συρρικνούμενος πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης, στις παραμονές της πτώσης Της, περιλάμβανε πολλά από τα διαπρεπέστερα πνεύματα της εποχής, που ανήκαν σε ανθρώπους, οι οποίοι είχαν ανατραφεί με μία ιδιαίτερα εκλεπτυσμένη παράδοση, που εκτεινόταν προς τα πίσω, μέχρι την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη!
