Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2021

ΜΙΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΗΡΩΪΔΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ, ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΛΩΣΥΝΗΣ!!

ΙΩΣΗΦΙΝΑ ΤΣΟΡΜΠΑΝΤΖΙΔΟΥ (1980-2006)

 Η Ιωσηφίνα γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1980, ημέρα που η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Οσίου Νικολάου του Πλανά, του οποίου πολύ αγαπούσε να διαβάζει τον βίο.

Κατά την βάπτισή της πήρε το όνομα του μνήστορος Ιωσήφ. Από την ηλικία των τριάμισι ετών, άρχισαν να εκδηλώνονται τα συμπτώματα της ασθενείας «Μυοδυστροφία» με τα ακόλουθα αποτελέσματα: Έπεφτε πολύ εύκολα κάτω, δεν μπορούσε να ανέβη σκάλες, ένα πετραδάκι που ευρίσκετο στα πόδια της ήταν ικανό να την ρίξει κάτω. Και όμως, ποτέ δεν έκλαιγε όταν έπεφτε! Σχεδόν πάντα, κατά την πτώση,  χτυπούσε πρώτα τα γόνατα και αμέσως μετά το κεφάλι της, γιατί ήταν βαρύ και δεν μπορούσε να το συγκρατήσει.

Στην ηλικία των πεντέμισι ετών, σταμάτησε να περπατάει. Έτσι, σαν παιδί, δεν έτρεξε, δεν έπαιξε μ’ άλλα παιδιά, και όμως από μικρή είχε μία πηγαία καλωσύνη και ένα αυθόρμητο χαμόγελο!

Στο Δημοτικό σχολείο, την πήγαινε η μητέρα της σχεδόν αγκαλιά στις πρώτες τάξεις. Μετά συνέχισε Γυμνάσιο στο ΕΛΕΠΑΑΠ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων) και συνέχισε σε Νυκτερινό Λύκειο. Αναπηρικό καρότσι χρησιμοποιούσε, από την ηλικία των δώδεκα ετών. Όταν διάβαζε, γυρνούσε τις σελίδες των βιβλίων μ’ ένα μολύβι. Όταν καθόταν στο καρότσι, ακουμπούσε το κεφάλι της σε μιά προέκταση που υπήρχε πίσω από την πλάτη της, επειδή το κεφάλι της ήταν βαρύ και επειδή είχε μία κλίση προς τα πίσω. Όταν της έφερναν το σώμα της μπροστά, γιά να ξεκουράζεται, αυτό στηριζόταν σε μία ζώνη.

 Να πώς την θυμάται μία καθηγήτρια της από το Λύκειο:

«Συνάντησα την Ιωσηφίνα στην Α’ Λυκείου. Πάντα, ήταν με ένα καλό λόγο γιά όλους, με απέραντη καλωσύνη και ένα γλυκό χαμόγελο. Μπορούσε να γράφει, μόλις μετά βίας σέρνοντας το χεράκι της. Ποτέ όμως δεν επικαλέσθηκε την φυσική της αδυναμία, γιά να αποφύγει τις σχολικές της υποχρεώσεις. Πάντα διαβασμένη, πρώτη μαθήτρια, χωρίς να της χαρίζεται τίποτε! Οι συμμαθητές της την λάτρευαν, το ίδιο και οι Καθηγητές της. Όταν την ερωτούσες, “τί κάνεις;”, η απάντηση ήταν: “Δόξα τω Θεώ, πολύ καλά!”. Την ίδια απάντηση μου έδωσε, και μία ημέρα πριν από το τέλος της, στο Νοσοκομείο»!

 Μετά το Λύκειο, συνέχισε στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ., από όπου επήρε πτυχίο με άριστα και λόγω του ότι ετελείωσε πρώτη, είπε αυτή τον όρκο στις 12/12/2003!

«ΠΑΙΔΕΥΣΕΙ ΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣ ΕΝ ΕΛΕΕΙ ΚΑΙ ΕΛΕΓΞΕΙ ΜΕ» (Ψαλμ. PM’5’)!!!