Γράφει η Μοναχή Μάρθα, πνευματικό τέκνο του Αγίου παπά-Νικόλα του Πλανά:
<<Παραθέτω με τας ιδίας λέξεις αυτά που μου αφηγήθη ευσεβής χριστιανή:
"Μία φορά, προ 40 χρόνων, είχα παρεξηγηθή, ή μάλλον συκοφαντηθή από κάτι συγγενείς μου. Δεν αντήλλαξα ούτε μία κουβέντα, ούτε ύβριν, τίποτε από όλα αυτά. Όταν εγκατεστάθημεν και οι δύο οικογένειες εις τας Αθήνας, μιλούσαμε μόνο τυπικές κουβέντες.
Εξωμολογήθηκα και είπα εις τον Παππού (Άγιο Νικόλαο τον Πλανά) την υπόθεσιν και, συγχρόνως, ότι δεν θέλω ανταλλαγήν επισκέψεων με την συγγενή μου.
“Καλά είναι ως εδώ”, του λέγω, “αφού χαιρετιόμασθε όταν βλεπόμασθε”.
Εκείνη παντρεμένη, κοσμική, εγώ κοντά στον Παππού, άλλη ζωή. Έτσι το έλεγα και το πίστευα, ότι δεν έχω τίποτε μαζί της…
Να ήτανε άλλος εξομολόγος, δυνατόν να μου έλεγε:
“Ε, ας είναι, παιδί μου, ως εδώ, δεν είναι ανάγκη για περισσοτέρας σχέσεις”.
Αυτό ενόμιζα, πως θα μου έλεγε και ο Παππούς.
Όπου ξαφνικά τον ακούω να μου λέγη:
