«Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής, υποφέραμε πολύ…», διηγείται κάποια ευσεβής κυρία. «Έφθασε ημέρα, που στο σπίτι μας δεν υπήρχε τίποτε άλλο, εκτός από νερό. Τότε, ο πατέρας μου μας πήρε από το χέρι και ανεβήκαμε ψηλά στο βουνό, που δέσποζε πάνω από το χωριό που μέναμε, και μαζέψαμε λούπινα. Τα χιλιοέβρασε η καϋμένη η μητέρα μου, αλλά δεν λέγανε να ξεπικρίσουν. Με αυτά ξεγελούσαμε την πείνα μας, κατά καιρούς, παρ’ όλο που τα μάτια μας έκαιγαν από την πικρίλα...
Και να φαντασθή κανείς ότι, είχαμε και σοβαρά άρρωστη την μεγαλύτερη αδελφούλα μου. Αλλά και τα δύο αδέλφια μου-αγόρια-που εργάζονταν κι ήταν πάνω στην ανάπτυξή τους, τί να φάνε;
