<<Το καλοκαίρι του 1963 εκοιμήθη η μητέρα μας, ύστερα από μακροχρόνια και επώδυνη ασθένεια. Ήμουν τότε 15 χρόνων. Η κηδεία έγινε στο χωριό μας. Λόγω των γνωριμιών του πατέρα μας, του αδελφού μας (π. Επιφανίου) και της αδελφής μας Φωτεινής, ο αριθμός των προσώπων που ήλθαν στην κηδεία, ήταν πολύ μεγάλος. Με έβαλαν κι εμένα στη σειρά γιά συλλυπητήρια. Η συνήθης ευχή των παρευρισκομένων προς εμένα ήταν:
«Ο Θεός είναι μεγάλος... Υπομονή παιδάκι μου!».
Σήμερα, που είμαι 59 ετών, και με τόσες εμπειρίες στη ζωή, η ευχή αυτή είναι σημαντική, αξιόλογη και ουσιαστική. Γιά ένα παιδί όμως, 15 ετών, η ευχή αυτή, ακουγόταν πολύ μακρινή και άπιαστη, και δεν ανακούφιζε την ψυχή μου, που είχε ανάγκη από κάποια χειροπιαστή ένδειξη αγάπης. Κοίταζα αμήχανα δίπλα μου το χώμα, που είχε σκεπάσει τη μητέρα μου κι ένα πελώριο, «Γιατί Θεέ μου;» με είχε κυριεύσει.
Όταν πήγαμε σπίτι μας και μείναμε παρέα με λίγους στενούς συγγενείς, η μακαριστή θεία Αλεξάνδρα με πήρε από το χέρι, με ωδήγησε σε μία γωνία του σπιτιού, μακριά απ’ όλους και μου είπε τα παρακάτω λόγια, που θα τα θυμάμαι μέχρι το τέλος της ζωής μου:
