<<Το καλοκαίρι του 1963 εκοιμήθη η μητέρα μας, ύστερα από μακροχρόνια και επώδυνη ασθένεια. Ήμουν τότε 15 χρόνων. Η κηδεία έγινε στο χωριό μας. Λόγω των γνωριμιών του πατέρα μας, του αδελφού μας (π. Επιφανίου) και της αδελφής μας Φωτεινής, ο αριθμός των προσώπων που ήλθαν στην κηδεία, ήταν πολύ μεγάλος. Με έβαλαν κι εμένα στη σειρά γιά συλλυπητήρια. Η συνήθης ευχή των παρευρισκομένων προς εμένα ήταν:
«Ο Θεός είναι μεγάλος... Υπομονή παιδάκι μου!».
Σήμερα, που είμαι 59 ετών, και με τόσες εμπειρίες στη ζωή, η ευχή αυτή είναι σημαντική, αξιόλογη και ουσιαστική. Γιά ένα παιδί όμως, 15 ετών, η ευχή αυτή, ακουγόταν πολύ μακρινή και άπιαστη, και δεν ανακούφιζε την ψυχή μου, που είχε ανάγκη από κάποια χειροπιαστή ένδειξη αγάπης. Κοίταζα αμήχανα δίπλα μου το χώμα, που είχε σκεπάσει τη μητέρα μου κι ένα πελώριο, «Γιατί Θεέ μου;» με είχε κυριεύσει.
Όταν πήγαμε σπίτι μας και μείναμε παρέα με λίγους στενούς συγγενείς, η μακαριστή θεία Αλεξάνδρα με πήρε από το χέρι, με ωδήγησε σε μία γωνία του σπιτιού, μακριά απ’ όλους και μου είπε τα παρακάτω λόγια, που θα τα θυμάμαι μέχρι το τέλος της ζωής μου:
«Μητέρα, παιδί μου, μία έχει το κάθε παιδί και καμμία άλλη δεν μπορεί να πάρει την θέση της… Εάν όμως θελήσει μία θεία, με τη Βοήθεια Του Θεού, ν’ απαλύνει τον πόνο ενός ορφανού ανηψιού της, μπορεί!! Γι’ αυτό, υπόσχομαι ότι, θα σταθώ πλάϊ σου και θα σε βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ! Από σήμερα λοιπόν να γνωρίζεις ότι, μαζί με τη σωτηρία της ψυχής μου, πρωταρχικό μέλημα της ζωής μου θα είναι ν’ απαλύνω τον πόνο της ορφάνιας σου!»!!
Και τα λόγια, αυτά, τα έκανε έργα!
Από την άλλη μέρα το πρωΐ κιόλας! Το σχέδιό της το έβαλε αμέσως σε εφαρμογή. Με ξύπνησε στις 06:30 το πρωί, ενώ όλοι κοιμόντουσαν, ετοιμασθήκαμε και πήραμε το λεωφορείο γιά την Καλαμάτα (τότε ευρισκόμασθαν στο χωριό γιά την ταφή της μητέρας μου). Με λόγια αγάπης, συμπόνοιας και συμπαράστασης από τη θεία, φθάσαμε στην Καλαμάτα, χωρίς να καταλάβω πότε πέρασε η ώρα. Μου αγόρασε χρυσό Σταυρό, ρολόϊ, παντελόνι, πουκάμισο και παπούτσια! Σαν παιδί χάρηκα, ξεχάσθηκα, αναπτερώθηκε το ηθικό μου, δεν χόρταινα να κοιτάζω και να ξανακοιτάζω τα δώρα μου, που με τόση αγάπη μου χάρισε η καλή μου θεία!
Καλό είναι να αναφερθή ότι, η χαριτωμένη αυτή ύπαρξη, η θεία Αλεξάνδρα, πάσχουσα από βρεφικής ηλικίας από τη βαρυτάτη νόσο της πολιομυελίτιδας, δεν θέλησε να παντρευθή, αν και ζήτησαν αρκετοί νέοι να την νυμφευθούν, αφιερώνοντας τη ζωή της στον π. Επιφάνιο και το πολυσχιδές έργο του!
Πήραμε, λοιπόν, το λεωφορείο της επιστροφής.
Στην παιδική μου ψυχή χαράχθηκε με βεβαιότητα, με σιγουριά και με ανεξίτηλα γράμματα η εξής αισιόδοξη σκέψη:
«Δ Ε Ν Ε Ι Σ Α Ι Μ Ο Ν Ο Σ!»!!
Εκείνες τις πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής μου, που είχα την απόλυτη ανάγκη από ένα δυνατό στήριγμα από το οποίο θα μπορούσα με εμπιστοσύνη να κρατηθώ, με την ευλογία Του Θεού, ευρέθηκε δίπλα μου η θεία Αλεξάνδρα, που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε σαν ένας υπέροχος φύλακας-Άγγελος, σαν μία ηρωϊκή φιγούρα, σαν μία γενναία αγωνίστρια που θα με συνόδευε σε κάθε βήμα της ζωής μου και που αν παρίστατο ανάγκη, θα με προστάτευε από κάθε πιθανό εχθρό!!
Και σας διαβεβαιώ ότι, στάθηκε έτσι δίπλα μου, ως το τέλος της ζωής της!!
Γι’ αυτό και η ψυχή μου ξεχειλίζει από αγάπη και ευγνωμοσύνη γιά τη θεία μου την Αλεξάνδρα!! Τη δεύτερη μητέρα μου!!
Ναι, και αυτό το λέω ανεπιφύλακτα, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου!!
Πιστέψτε με!!>>!!!
Ομιλία του αειμνήστου Πολυνείκη Θεοδωροπούλου, του μικρού αδελφού του αοιδίμου π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου.
