<<Το τραίνο σταμάτησε στο σταθμό. Ένα μικρό ανάπηρο αγόρι πουλούσε φρούτα στους επιβάτες. Ένας ταξιδιώτης, στην προσπάθεια του να κατέβη γρήγορα από το τραίνο, έπεσε πάνω στο αγόρι, σκορπίζοντας τα φρούτα γύρω του. Βιαστικός καθώς ήταν και βλέποντας ότι, ο ζημιωμένος ήταν απλά ένα παιδί, απομακρύνθηκε χωρίς να βοηθήση…
Πρόσφατα, μία πτωχή και πολύτεκνη μητέρα επήγε εις το παντοπωλείο να προμηθευθή, με πίστωσι, τρόφιμα γιά το Πάσχα. Ο παντοπώλης, την ερώτησε τί ήθελε, και εάν είχε χρήματα μαζί της, μιάς και εγνώριζε καλά την κατάστασι της οικογενείας της.
Εκείνη, αμέσως κατέβασε το κεφάλι της και φοβισμένη λέει εις τον καταστηματάρχη:
«Είμαι χήρα με πέντε παιδάκια και πάμπτωχη, το μόνο που έχω εις την τσέπη της ποδιάς μου, είναι αυτό το χαρτάκι, εις το οποίο έγραψε η άρρωστη κόρη μου μία προσευχή…».
Ο παντοπώλης, ψυχρός και αδιάφορος, της είπε ότι, εδώ είναι παντοπωλείο και όχι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Πειράζοντας την γυναίκα και αστειευόμενος, επήρε το χαρτάκι και το ετοποθέτησε εις το ένα τάσι της ζυγαριάς, λέγοντάς της, ειρωνικά:
Κάποιος «άπιστος» νέος, συναντήθηκε με έναν πάμπτωχο γέροντα ερημίτη.
Και λέγει ο νέος εις τον γέροντα:
«Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκησι και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή εις τον Θεόν, που είναι αμφίβολο εάν υπάρχη…».
Ο ασκητής, αμέσως εχαμογέλασε και λέγει εις τον νέον:
«Και εγώ παιδάκι μου θαυμάζω την ιδική σου άσκησι και θυσία, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την ιδική μου…!».
Ένας τυφλός, πτωχός γέρων μικροπωλητής, επισκέφθηκε ένα πνευματικό πατέρα, γιά να εξομολογηθή.
Κατά την διάρκεια της εξομολογήσεως , λέει εις τον πνευματικό:
«Γέροντα έχω πρόβλημα… Πουλάω μικροπράγματα έξω στο δρόμο γιά να ζήσω, αλλά μία παρέα παιδιών, έχει ως συνήθεια να μου κλέβη τα πράγματα και μετά να με κτυπά και να γελά μαζί μου! Είμαι πολύ αμαρτωλός γέροντα, γι’ αυτό συμβαίνει αυτό».
Θυμωμένος ο πνευματικός, λέει εις τον τυφλό:
«Τα παληόπαιδα, δεν ντρέπονται...
Πλέον δεν σέβεται κανείς τίποτε σ’ αυτή την εποχή...».
Και του απαντά ο τυφλός:
Κάποτε, ένας χωρικός άκουσε στην Εκκλησία ότι, αν δώσης ελεημοσύνη, θα λάβης εκατονταπλάσια από τον Θεόν. Είπε λοιπόν στην γυναίκα του να δώσουν ως ελεημοσύνη το μοναδικό βόδι που είχαν και ο Κύριος θα τους επέστρεφε εκατό βόδια γιά την καλή τους πράξι. Δεν εδίστασε δε καθόλου να δώση το βόδι του, έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Κυρίου. Έδωσε λοιπόν το βόδι και περίμενε την ανταπόδοσι από τον Θεόν.
Περνούσε ο καιρός και τα εκατό βόδια δεν ερχόντουσαν…
Ένα πρωΐ, λοιπόν, αποφάσισε να ανέβη στο γειτονικό βουνό γιά να συναντήση τον Θεόν και να τον ερωτήση πότε θα του έδινε τα εκατό βόδια.
Ανεβαίνοντας στο βουνό, συνάντησε έναν ασκητή.
«Πού πηγαίνεις;» τον ερώτησε ο ασκητής.
Ένας μοναχός σε κάποιο Κοινόβιο ήταν αμελής στα πνευματικά…
Έπεσε βαρειά άρρωστος και ήλθε η ώρα του να απέλθη εις την άλλη ζωή.
Ο Ηγούμενος και όλοι οι αδελφοί του Κοινοβίου επήγαν κοντά του, γιά να προσευχηθούν και να του δώσουν θάρρος, στις τελευταίες του στιγμές. Επαρατήρησαν όμως έκπληκτοι, πως ο αδελφός αντίκρυζε τον θάνατο με μεγάλη αταραξία και ψυχική γαλήνη.
«Παιδί μου», του είπε τότε ο Ηγούμενος, «όλοι εδώ γνωρίζομε, πως δεν ήσουν και τόσο επιμελής στα καθήκοντά σου. Πώς λοιπόν, αναχωρείς, με τόσο θάρρος, προς την άλλη Ζωή;».
Κάποιος ιερεύς, προ του 1940, καθώς εδιηγείτο ένας εγγονός του, επήγε ένα πρωϊνό, που ήταν εορτή, στην Εκκλησία, γιά να λειτουργήση. Τα κανδήλια ήταν όλα σβηστά, διότι από κάποιο σπασμένο τζάμι έμπαινε αέρας. Τα είχε σβήσει όλα, ακόμη και το ακοίμητο κανδήλι. Στενοχωρήθηκε ο παππούλης, γιατί ήταν ευλαβής. Ψάχνεται γιά σπίρτα, δεν είχε… Κοιτάζει στο παγκάρι, κοιτάζει στα ντουλάπια, ψάχνει από ᾽δω, ψάχνει από ᾽κει, δεν ευρίσκει τίποτε. Του ήλθαν δάκρυα εις τα μάτια. Έπρεπε να γυρίση πάλι πίσω στο σπίτι του. Ήταν όμως χειμώνας, έβρεχε, φυσούσε δυνατός αέρας, παγωμένος βοριάς, επικρατούσε μεγάλη κακοκαιρία…
Ξαφνικά, λοιπόν, γυρίζει πίσω και τί βλέπει:
Tο θυμιατό ήταν αναμμένο! Υπήρχαν μέσα κάρβουνα ολοκόκκινα!! *
Όταν επισκέφθηκε ο αββάς Δανιήλ κάποιο γυναικείο Μοναστήρι, που ονομαζόταν «του αββά Ιερεμία», αντίκρυσε μέσα στην εσωτερική αυλή της Μονής, κάποια μοναχή να κοιμάται κατά γής, φορώντας μάλιστα σκισμένα και παλαιά ρούχα...
Ερωτά τότε, ο γέροντας:
«Ποιά αδελφή είναι αυτή που κοιμάται;».
Του απαντά μία από τις μοναχές:
«Είναι μεθυσμένη και δεν ξέρουμε τί να την κάνουμε... Να την πετάξουμε έξω από το Μοναστήρι, φοβόμασθε το κρίμα… Αν την αφήσουμε όμως…, σκανδαλίζει τις αδελφές και τους επισκέπτες...».
Λέγει ο γέροντας στον μαθητή συνοδό του:
«Πάρε τη λεκάνη με το νερό και άδειασέ την επάνω της».
Ο μαθητής υπάκουσε και έριξε το νερό επάνω της. Αυτή, αμέσως σηκώθηκε, σαν από μεθύσι και χωρίς καμμιά κουβέντα απομακρύνθηκε.
Λέγει τότε, η ηγουμένη:
«Αββά, έτσι είναι αυτή η αδελφή. Πάντοτε ευρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση».
Μιά φορά κάποιος γέροντας-μοναχός επήγε εις την Πόλι να πουλήση το εργόχειρό του.
Εκεί είδε ένα πτωχό που ήταν γυμνός και, επειδή τον ευσπλαγχνίσθηκε, του προσέφερε το μοναδικό επανωφόρι του.
Ο πτωχός το έλαβε με χαρά, όμως, παρευθύς επήγε και το επούλησε…
Όταν το έμαθε αυτό ο γέροντας, ελυπήθηκε και εμετάνοιωσε μάλιστα, που του έδωσε το ένδυμά του.
Κάποιος νεαρός υποτακτικός, είχε έναν μεγάλο πειρασμό. Τον είχαν περικυκλώσει λογισμοί, αλλά αγωνιζόταν γενναία, γιά να μην κάνει συγκατάθεση στον λογισμό, με νηστείες, προσευχή και άσκηση.
Τότε, είδε ο γέροντάς του, τον αγώνα του υποτακτικού του και τον ερώτησε:
«Θέλεις παιδί μου, να κάνω προσευχή, γιά να σε αφήσει ο πειρασμός;».
Στην Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιον Όρος, υπήρχε ο γέροντας μοναχός Ιωσήφ, ο οποίος θέλησε μία ημέρα να επισκευάσει στο πάτωμα της Καλύβης του, κάποιο σανίδι που είχε σαπίσει. Καθάρισε, λοιπόν, το σάπιο, πήρε με ακρίβεια τα μέτρα, έκοψε το καινούριο σανίδι και πήγε να το τοποθετήσει.
Όταν το έβαλε στη θέση του, το σανίδι ήταν μεγαλύτερο. Το πήρε, έκοψε το περίσσιο και πήγε πάλι να το τοποθετήσει. Τότε είδε πως ήταν μικρότερο από ό,τι έπρεπε...
Ο γέρο-Ιωσήφ ήταν μαραγκός στο επάγγελμα!
Ερώτησαν κάποτε την ηγουμένη Μαρία του Λοβτσάνσκ:
«Γερόντισσα, πώς γίνεται εκεί εις τον Παράδεισο να ευρίσκωνται κάποιοι σε καλλίτερη κατάσταση, από κάποιους άλλους;».
Και εκείνη απήντησε:
Ο Άγιος Γρηγόριος Νεοκαισαρείας ο Θαυματουργός, επέστρεφε κάποτε στην πόλη του, από τη γειτονική πόλη Κόμανα. Και επειδή σε όλους ήταν γνωστό ότι, πάνω απ’ όλα φρόντιζε γιά την ανακούφιση εκείνων που είχαν ανάγκη, δύο Εβραίοι, είτε αποβλέποντας σε κάποιο κέρδος είτε επιδιώκοντας τον εμπαιγμό του, ως δήθεν ευκολόπιστου, παραφύλαξαν στο δρόμο, απ’ όπου θα περνούσε.
Ο ένας ξάπλωσε ανάσκελα στην άκρη του δρόμου και έκανε τον πεθαμένο. Ο άλλος πάλι, θρηνώντας τάχα το νεκρό, μοιρολογούσε υποκριτικά και φώναζε στον Άγιο, που περνούσε από μπροστά τους:
«Αυτός ο δύστυχος πέθανε ξαφνικά και κείτεται γυμνός, απροετοίμαστος γιά την ταφή. Σε παρακαλώ, άνθρωπέ μου, μην παραβλέψεις το ιερό χρέος, αλλά να λυπηθής τη πτωχεία του και να προσφέρεις κάτι, ό,τι έχεις, γιά να μπει τελευταίο στολίδι στο σώμα του, πριν την ταφή του».
Ο Άγιος Γρηγόριος τότε, χωρίς καθόλου να εξετάσει την κατάσταση, έβγαλε το μανδύα του, τον έριξε πάνω στον ξαπλωμένο και συνέχισε το δρόμο του. Μόλις προσπέρασε και έμειναν μόνοι τους οι εμπαίκτες, εκείνος ο απατεώνας άλλαξε τον ψεύτικο θρήνο σε γέλιο και καγχάζοντας από ευχαρίστηση, γιά το κέρδος που αποκόμισαν με την απάτη καλούσε τον ξαπλωμένο σύντροφό του να σηκωθή. Ο άλλος όμως έμενε στην ίδια θέση ακίνητος χωρίς ν’ αποκρίνεται. Φώναξε τότε πιό δυνατά, τον σκούντησε και με το πόδι του, αλλά αυτός τίποτε, παρέμενε στην ίδια στάση, διότι είχε αποθάνη!
<<Πηγαίνοντας μία Κυριακή στην Εκκλησία της Σκήτης, ο Αββάς Μακάριος, που είχε χάρισμα από τον Θεόν να διακρίνει με τα μάτια της ψυχής, όσα οι άλλοι δεν έβλεπαν με τα σωματικά τους μάτια, είδε την καλύβη κάποιου μοναχού, τριγυρισμένη από πονηρά πνεύματα. Πολλά είχαν τη μορφή κακών παιδιών, που έκαναν κάθε λογής αταξία. Άλλα έμοιαζαν με άσεμνες γυναίκες που χόρευαν, πηδούσαν και έκαναν διάφορα ανόητα καμώματα...
Συλλογίσθηκε τότε, ο Όσιος, ότι ο αδελφός έχει κυριευθή από αμέλεια και έτσι βρήκαν τόσο θάρρος μαζί του οι δαίμονες...
Μόλις τελείωσε η Θεία Λειτουργία, πήγε και κτύπησε την πόρτα του μοναχού και του είπε:
«Αδελφέ μου, ήλθα να σου ζητήσω μία χάρι».
«Μετά χαράς, Αββά, αν περνά από το χέρι μου», απάντησε ο μοναχός.
«Ευρίσκομαι σε μεγάλη στενοχώρια και θέλω να προσευχηθής γιά μένα στον Κύριο να με ανακουφίση».
Απόρησε ο αδελφός, ακούγοντας τον Γέροντα να μιλά έτσι, και του λέει:
Ήταν κάποτε ένα Μοναστήρι, όπου οι μοναχοί ζούσαν ειρηνικά.
Κάποτε, έγινε επιδρομή από ληστές. Μπήκαν, λοιπόν, μέσα στο Ναό της Μονής και ο αρχηγός τους ζήτησε τον Ηγούμενο. Ένας μοναχός τον ειδοποίησε και εκείνος, που ευρισκόταν μέσα στο Ιερό, παρακάλεσε τον αρχιληστή να περιμένει λίγο, ώσπου να τελειώσει μία εργασία του. Γονάτισε τότε, μπροστά στην Αγία Τράπεζα και άρχισε θερμή προσευχή στον Κύριο, να τους σώσει από αυτόν τον κίνδυνο.
Ο αρχιληστής, στο διάστημα αυτό, περιεργαζόταν τις τοιχογραφίες του Ναού. Συγκεκριμένα, του τράβηξε την προσοχή η μεγάλη τοιχογραφία της μελλούσης κρίσεως και ιδιαίτερα του φοβερού δράκοντα, που κατάπινε τους κολασμένους…
Εκείνη τη στιγμή, βγήκε από το Ιερό ο Ηγούμενος.
Ο αρχιληστής, μόλις τον είδε, του είπε απότομα:
Μία μοναχή παραπονέθηκε κάποτε στον γέροντά της, λέγοντάς του:
«Αχ, γέροντα, νοιώθω μία ακηδία, μία πλήξη, μία βαρεμάρα.. Γιατί να μου συμβαίνει αυτό;».
Και ο γέροντας της απάντησε:
«Επειδή δεν αγάπησες ακόμα τον Θεόν, γι' αυτό και νοιώθεις έτσι.
Κάποτε, ένας διακριτικός γέρων ασκητής, ευρέθη σ’ ένα μεγάλο Μοναστήρι. Εκεί έξω από κάποιο Παρεκκλήσι, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που περίμεναν τη σειρά τους, γιά να εξομολογηθούν.
Κάποια στιγμή, ο ασκητής διέκρινε ένα δαίμονα ανάμεσα στον κόσμο, τον οποίο οι άλλοι δεν έβλεπαν. Διερωτήθηκε, ποιός ήταν ο σκοπός της παρουσίας του έξω από τον χώρο της εξομολόγησης. Αμέσως, λοιπόν, τον επλησίασε και τον ερώτησε τί ζητάει ανάμεσα στους ανθρώπους που περίμεναν να εξομολογηθούν. Αυτός όμως δεν αποκρινόταν…
Οι άλλοι, βλέποντας τον ασκητή να μιλάει μόνος του, απόρησαν…
Υπήρχε ένας χωρικός, γύρω στο 1930, πού ήταν και ψάλτης στο χωριό Καρλίκοβα Δράμας. Αυτός λοιπόν πήγαινε κάθε πρωΐ στην Εκκλησία και το βράδυ στον Εσπερινό, μαζί με τον ιερέα. Άφηνε μάλιστα, όποια δουλειά είχε, είτε στα χωράφια είτε άλλου και πήγαινε στην Εκκλησία.
Ήταν φιλόξενος, ελεήμων και συμπονετικός!
Όποιος χωρικός αρρώσταινε, πήγαινε αυτός να οργώσει το χωράφι του, να σπείρει, να θερίσει, να του μαζέψει ξύλα. Το όνομα του ήταν Νικόλας!
Ο γέρο-Νικόλας λοιπόν, ένα βράδυ, όπως έκανε την προσευχή του, βλέπει ξαφνικά να ανοίγουν τα Ουράνια, να κατεβαίνουν Άγγελοι και να του βάζουν ένα στεφάνι στο κεφάλι! Γαλήνη, ειρήνη, χαρά και ευτυχία ξεχείλιζαν μέσα του, ταυτόχρονα όμως διερωτάτο:
«Τί όραμα είναι αυτό, και τί να σημαίνει;».
«Τέλος πάντων, ας το ξεχάσω», είπε, «ας πω ότι ήταν ένα ευχάριστο όνειρο».
Την επομένη νύκτα, πάλι το ίδιο «όνειρο».
Ήταν ένας γέροντας ασκητής και είχε δύο υποτακτικούς. Προσπαθούσε πολύ να τους ωφελήσει, ώστε να γίνουν καλοί μοναχοί. Είχε όμως την ανησυχία, αν όντως προχωρούσαν στην πνευματική ζωή, αν προοδεύουν και αν ήταν άξιοι γιά την Βασιλεία του Θεού. Περίμενε, έτσι, ένα σημάδι, μία απάντηση στο ερώτημα του από τον Θεόν, αλλά δεν έπαιρνε καμμία απάντηση...
Κάποια ημέρα, θα γινόταν αγρυπνία στην Εκκλησία μίας άλλης Σκήτεως, που απείχε πολλές ώρες από την δική τους. Έπρεπε να γίνει πορεία μέσα στην έρημο. Έστειλε, λοιπόν, τους δύο υποτακτικούς του, από το πρωΐ, ώστε να φθάσουν νωρίς και να βοηθήσουν τους πατέρες της Σκήτεως να τακτοποιήσουν την Εκκλησία και ο Γέροντας θα επήγαινε το απόγευμα.
Οι υποτακτικοί ξεκίνησαν την πορεία τους. Είχαν προχωρήσει αρκετά, όταν ξαφνικά άκουσαν βογγητά. Ήταν ένας άνθρωπος βαρειά τραυματισμένος και ζητούσε βοήθεια.
«Πάρτε με, σας παρακαλώ», τους είπε, «εδώ είναι ερημιά, κανείς δεν περνάει, ποιός θα μπορέσει να με βοηθήσει; Εσείς είστε δύο, βοηθήστε με, σας παρακαλώ…».
«Δεν μπορούμε…» του απήντησαν, «βιαζόμασθε γιά την αγρυπνία, έχουμε πάρει εντολή από τον γέροντα μας, να βοηθήσουμε τους πατέρες στην Σκήτη».
«Πάρτε με σας παρακαλώ μαζί σας, εάν με αφήσετε εδώ θα πεθάνω, θα με φάνε τα θηρία», τους ξαναείπε.