<<Ενθυμούμαι, όταν ζούσε ο Γέροντας μου ο π. Νικηφόρος, τον κατέκρινα σε κάτι... Επήγα το βράδυ να κάνω προσευχή, αλλά τίποτε… Βλέπω μπροστά μου «ντουβάρι» (=εμπόδιο), δεν μπορώ να προχωρήσω στην ευχή… «Κύριε Ιησού...», «Κύριε Ιησού...», δεν προχωράει...
«Κάπου έχω σφάλλει…», σκέπτομαι.
«Κάπου έχω αμαρτήσει...».
Άρχισα να διερωτώμαι:
«Την προηγουμένη ημέρα που πήγα; Tί κουβέντες έκανα; Tί έπραξα;».
Τελικά κατάλαβα, τί λάθος είχα κάνει. Είχα κατακρίνει τον Γέροντά μου.
Την άλλη μέρα ήταν Κυριακή και έπρεπε να λειτουργήσω. Τώρα τί να κάνω;
Προσευχή! Έλεγα λοιπόν:
«Θεέ μου, συγχώρησέ με, που κατέκρινα τον Γέροντά μου, έσφαλα, ζητώ συγγνώμη».
Τίποτε όμως...
