<<Ο Γέροντας Σιλουανός ο Αθωνίτης, εφρόντιζε ακόμη και γιά τα φυτά. Πίστευε, πως κάθε κακομεταχείριση που τα βλάπτει, είναι αντίθετη με τη διδαχή της Θείας Χάριτος!
Θυμάμαι (ένα περιστατικό), μία φορά που εβάδιζα μαζί του το μονοπάτι, που οδηγούσε από τη Μονή στο καλύβι στο οποίο πέρασα ένα έτος. Αυτή η καλύβα απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από το Μοναστήρι. Ο Γέροντας ερχόταν, να δει την κατοικία μου. Κρατούσαμε ραβδιά, όπως συνηθίζεται στις ορεινές περιοχές. Και στις δύο πλευρές από το μονοπάτι φύτρωναν αραιά ψηλά αγριόχορτα. Με τη σκέψη, να μην αφήσω τα χόρτα να κλείσουν το μονοπάτι, χτύπησα με το ραβδί ένα βλαστό στην κορυφή του, ώστε να εμποδίσω την ωρίμανση των σπόρων. Η χειρονομία μου αυτή, φάνηκε βάναυση στο Γέροντα και κούνησε ελαφρά με αμηχανία το κεφάλι του... Κατάλαβα τί σήμαινε αυτό και ντράπηκα...
Ο Γέροντας Σιλουανός έλεγε, πως το Πνεύμα του Θεού διδάσκει τη συμπόνοια γιά όλη την Κτίση, ώστε να μην κόβουμε ούτε τα φύλλα του δένδρου «χωρίς ανάγκη». «Να, ένα πράσινο φύλλο πάνω στο δένδρο, και εσύ το έκοψες χωρίς ανάγκη. Αν και δεν είναι αμαρτία, πώς να το πω, προκαλεί οίκτο. Η καρδιά που έμαθε να αγαπά, λυπάται όλη την Κτίση»!!
