ΟΙ ΑΝΕΛΘΟΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟΝ ΚΑΛΛΟΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ!!!

 

Ο Αββάς Στέφανος ο Καππαδόκης μας διηγήθηκε τα εξής: 

«Πριν από πέντε χρόνια ήμουν εις την Ραϊθώ και την Αγία Μεγάλη Πέμπτη, ενώ στεκόμουν εις τον Ναό και τελούνταν η Αγία Αναφορά, βλέπω δύο αναχωρητές να εισέρχωνται εις την Εκκλησία. Ήταν γυμνοί, αλλά κανένας άλλος από τους πατέρες δεν είδε ότι ήταν γυμνοί, εκτός από εμένα.

Όταν λοιπόν μετέλαβαν τά Άχραντα Σώμα και Αίμα του Χριστού, του Θεού μας, εξήλθαν από την Εκκλησία και μαζί τους και εγώ. Όταν εβγήκαμε, κάνω μετάνοια μπροστά τους λέγοντας:

“Κάντε αγάπη και πάρτε με μαζί σας”.

ΔΙΔΑΚΤΙΚΩΤΑΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΟΥΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ!!!

 

«Ο μοναχός Ησύχιος ο Χωρηβίτης εζούσε πάντα με αμέλεια, μη φροντίζοντας καθόλου γιά τη σωτηρία της ψυχής  του… Κάποτε, λοιπόν, αρρώστησε πολύ βαρειά, ώστε επί μία ώρα να δίνη πράγματι την εντύπωσι ότι εκοιμήθη...

Όταν συνήλθε, μας παρεκάλεσε όλους, να φύγωμε αμέσως.

Έκτισε, τότε, την πόρτα του κελλιού του και έμεινε μέσα δώδεκα χρόνια!

Χωρίς να μιλά καθόλου με κανέναν και χωρίς να τρώη τίποτε άλλο, παρά μόνο ψωμί και νερό! Καθόταν μόνο και έμενε σαστισμένος γιά όσα είδε στην έκστασί του. Έμεινε έτσι συγκεντρωμένος στον εαυτό του, ώστε να μη μεταβληθή ποτέ ή συμπεριφορά του και έτσι μόνιμα εκστατικός έχυνε αθόρυβα και συνεχή θερμά δάκρυα!

Όταν έφθασε η ώρα του θανάτου του, ξεφράξαμε την πόρτα και εισήλθαμε εις το κελλί του και αφού πολύ τον παρακαλέσαμε, τούτο μόνον ακούσαμε:

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΘΕΟΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ, ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ!!!

  

Διηγούνταν γιά τον αββά Πέτρο και τον αββά Επίμαχο, οι οποίοι ήσαν συνασκητές στην Ραϊθώ.

Ενώ έτρωγαν λοιπόν, όλοι οι ασκητές μαζί, επίεσαν τους δύο αββάδες, τον Πέτρο και τον Επίμαχο, να καθίσουν στο τραπέζι που ήταν γιά τους γέροντες.

Ύστερα από πολλές προσπάθειες πήγε τελικά, μόνο ο αββάς Πέτρος.

Μόλις όμως εσηκώθηκαν από το φαγητό, λέει ο αββάς Επίμαχος στον αββά Πέτρο:

ΙΕΡΟΝ ΜΑΘΗΜΑ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΛΑΓΗΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΣΙΟΝ ΣΙΣΟΗΝ!!!

 

Ένας αδελφός αδικήθηκε από άλλον αδελφό και πήγε στον αββά Σισόη και του λέει:

«Αββά, αδικήθηκα από κάποιον αδελφό και θέλω να εκδικηθώ…».

Ο γέροντας τον παρακαλούσε λέγοντας:

«Όχι, παιδί μου, άφησε καλλίτερα την εκδίκηση στον Θεόν».

Αυτός όμως έλεγε:

Η ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟΣ ΠΤΩΣΙΣ, ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΑΛΙΑΣ.

 

ΑΙ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑΙ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΙ, ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ!!!

 

Ο ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟΣ ΑΒΒΑΣ ΣΕΡΓΙΟΣ Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ!!!

 

Γιά τον αββά Σέργιο τον αναχωρητή, μας διηγήθηκε ο μαθητής του, ο αββάς Σέργιος ο Αρμένης ότι:

«Με πίεζε πολύ ο αββάς Γρηγόριος, ο οποίος ήταν ηγούμενος του Μοναστηριού των Φάρων, να τον πάω στο γέροντα μου, τον αββά Σέργιο.

Μία ημέρα λοιπόν, τον πήγα στον γέροντα.

Ευρισκόταν εκείνη την εποχή ο γέροντας στα μέρη της Νεκράς θάλασσας.  Μόλις λοιπόν τον αντίκρυσε ο γέροντας, τον ασπάσθηκε με πάρα πολύ χαρά και αφού έφερε νερό του έπλυνε τα πόδια και ολόκληρη τη μέρα συζητούσε μαζί του γιά την ωφέλεια της ψυχής!!

Την επόμενη μέρα τον ξεπροβόδισε.

Όταν λοιπόν έφυγε ο αββάς Γρηγόριος, λέω στον γέροντα:

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΦΟΡΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ!!!

 

«Δίπλα στο ποτάμι, κοντά στην κωμόπολη όπου ζούσε ο μακάριος Σιλουανός στην Παλαιστίνη, διέμενε κάποιος μοναχός, που προσποιούταν ότι είναι μωρός... Όταν τον συναντούσε κανένας  αδελφός, αυτός αμέσως γελούσε και γι’ αυτό τον λόγο όλοι τον άφηναν και έφευγαν.

Συνέβη, λοιπόν, κάποτε να επισκεφθούν τον αββά Σιλουανό τρείς πατέρες και αφού προσευχήθηκαν, τον παρεκάλεσαν να στείλει κάποιον μαζί τους, γιά να δουν τους αδελφούς στα κελλιά τους.

Λέγουν, τότε, στον γέροντα:

«Δείξε αγάπη και δώσε εντολή στον αδελφό, να μας οδηγήσει σε όλους τους πατέρες».

Και ο γέροντας είπε στον υποτακτικό του μπροστά τους:

«Πήγαινε τους, σε όλους τους αδελφούς».

Ιδιαιτέρως, όμως, του παρήγγειλε:

Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΩΝ ΑΓΡΙΩΝ ΖΩΩΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ!!

 

Έλεγαν οι πατέρες του Σινά γιά τον αββά Σέργιο, τον αναχωρητή:

«Όταν έμενε στο Σινά, ο οικονόμος της Μονής τον είχε τοποθετήσει στο διακόνημα με τα μουλάρια. Έτσι ο αββάς Σέργιος επέβλεπε όλες τις απαραίτητες μεταφορές της Μονής.

Μιά ημέρα καθώς επέστρεφε στην Σκήτη από κάποιο μακρινό διακόνημα, ευρέθηκε ένα λιοντάρι ξαπλωμένο στο δρόμο τους. Μόλις είδαν τα μουλάρια αλλά και οι οδηγοί τους το λιοντάρι, ζάρωσαν από το φόβο τους. Τότε ο αββάς Σέργιος αφού πήρε από το σάκκο του ένα κομμάτι ψωμί, επλησίασε το λιοντάρι και του λέει:

ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!

 

<<Ήταν οι τελευταίες στιγμές του αββά Στεφάνου του Βυζαντίου, ο οποίος και είχε χρηματίσει αρχειοφύλακας του στρατηγού Μαυριανού.

Καθισμένοι λοιπόν πλάϊ του, περιμέναμε την εκδημία του. Μαζί ήταν και ο αββάς Θεοδόσιος ο Αφρικανός, Επίσκοπος Βαβυλώνος. Διαβάζαμε τον 118ον ψαλμό, τον «Άμωμο», όπως συνηθίζεται γιά τους ψυχορραγούντες, όταν ξαφνικά ο αββάς Στέφανος στρέφει το βλέμμα του έντονα, σε κάποιον που εμφανίσθηκε μπροστά του, και του λέγει με βαρειά φωνή:

«Τι ήλθες εδώ; Γκρεμίσου στο σκότος το εξώτερο.

Δεν έχεις δουλειά μαζί μου. Μερίς μου ο Κύριος!»!

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΗΡΩΪΚΗΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ, ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ!!

 

Ένας αδελφός, ερώτησε τον αββά Σισόη:

«Εάν, ενώ βαδίζουμε, ο οδηγός μας χάσει τον δρόμο, πρέπει να του το πούμε;».

Και ο γέροντας λέγει:

«Όχι»!

Ξαναρωτάει τότε ο αδελφός:

«Δηλαδή να τον αφήσουμε να μας πλανήσει;».

Και απαντά ο γέροντας:

«Τί λοιπόν, θα πάρεις ραβδί να τον δείρεις;

ΤΑ ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΥΩΔΟΥΣ ΑΝΘΟΥΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ, ΟΣΙΟΥ ΣΙΣΟΗ!!!

Όταν επρόκειτο να κοιμηθή ο αββάς Σισόης, όλοι οι πατέρες κάθονταν κοντά του. Ξαφνικά το πρόσωπο του έλαμψε σαν τον ήλιο, και λέει στους πατέρες:

«Να, ήλθε η χορεία των Προφητών!».

Και πάλι το πρόσωπο του έλαμψε, ακόμη πιο πολύ, και είπε:

«Να, ήλθε η χορεία των Αποστόλων!».

Και πάλι έλαμψε διπλά το πρόσωπο του, και ήταν σαν να μιλούσε με κάποιους.

Τότε τον ερώτησαν οι γέροντες:

«Με ποιόν μιλάς πάτερ;».

Η ΑΓΙΑ ΖΩΗ, Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΧΑΡΙΣ, ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΙΣΟΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ!!

 

Πήγαινε κάποτε ένας λαϊκός μαζί με το υιό του προς τον αββά Σισόη, στο όρος του αββά Αντωνίου, και συνέβη να πεθάνει ο υιός του στο δρόμο. Αυτός δεν ταράχθηκε, αλλά πήρε το παιδί και πήγε με πίστη στο γέροντα και προσέπεσε, με τον υιό του αγκαλιά, σαν να έκανε μετάνοια, ώστε να τον ευλογήσει ο γέροντας. Έπειτα σηκώθηκε ο πατέρας, άφησε το νεκρό παιδί μπροστά στα πόδια του γέροντα και βγήκε έξω.

Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΙΝ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΝΑΧΩΡΗΤΩΝ!!

  

        Όταν κάποτε ασκήτευε ο αββάς Σιλουανός στο όρος Σινά, ο μαθητής του Ζαχαρίας καθώς έφευγε γιά κάποιο διακόνημα, λέγει στον γέροντά του:
        «Άφησε αββά να τρέξει νερό και πότισε τον κήπο».
        Και εκείνος εβγήκε να ποτίσει έχοντας σκεπασμένο το πρόσωπό του με κουκούλα και έβλεπε μόνο εκεί που πατούσε. Εκείνη την ώρα τον συνάντησε ένας αδελφός και, όταν τον είδε από μακριά, κατάλαβε τί έκανε.

Η ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΘΕΡΜΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΖΕΟΥΣΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!!

 

Ένας γέροντας, έλεγε γιά τον αββά Ξόϊο τον Θηβαίο:

<< Είχε πάει κάποτε ο αββάς Ξόϊος στο Σινά και εκεί τον συνάντησε ένας αδελφός και του είπε στενάζοντας:

«Στενοχωρούμεθα αββά μου, επειδή δεν βρέχει…».

Του απαντά, τότε  ο μεγάλος αββάς, με πραγματική απορία:

«Γιατί δεν προσεύχεσθε και δεν παρακαλείτε τον Θεόν;».

Του αποκρίνεται αμέσως ο αδελφός, λέγοντας:

«Και προσευχόμεθα και λιτανείες κάνομε και πάλι δεν βρέχει γέροντα…».

Και ο γέροντας του λέει:

ΤΟ ΥΠΕΡΒΑΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΣΚΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗΣ ΒΙΟΤΗΣ!!!

 

 Λέγει κάποιος αδελφός:

«Εγώ αββά, από τότε που άρχισα να μονάζω, ψάλλω την Ακολουθία του κανόνα των ωρών, σύμφωνα με την Οκτώηχο».

 Αποκρίθηκε τότε ο σοφός γέροντας:

«Γι’ αυτό αδελφέ μου, φεύγουν από σένα η κατάνυξη και το πένθος. Θυμήσου τους μεγάλους Πατέρες, πως, παρόλο που ήταν αμόρφωτοι και δεν γνώριζαν ούτε ήχους ούτε τροπάρια παρά μόνο λίγους ψαλμούς, έλαμψαν ως αστέρες στον κόσμο. Τέτοιοι ήταν ο αββάς Παύλος ο απλούς, ο αββάς Παμβώ, ο αββάς Απολλώ και οι λοιποί Θεοφόροι πατέρες, οι οποίοι και νεκρούς ανέστησαν και μεγάλα θαύματα έκαναν και την εξουσία εναντίον των δαιμόνων είχαν λάβει από το Θεό, όχι με τα ψαλσίματα, τα τροπάρια και τις μελωδίες, αλλά με την προσευχή, που γίνεται με συντετριμμένη καρδία και νηστεία! Με αυτά παραμένει, αδιαλείπτως ο φόβος του Θεού μέσα στην καρδία και δυναμώνει το πένθος, που καθαρίζει τον άνθρωπο από κάθε αμαρτία και κάνει το νου καθαρότερο από το χιόνι!

Η ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΑΔΙΑΚΡΙΤΟΥ ΥΠΑΚΟΗΣ!!

 Πήγε κάποτε ένας από την Θηβαΐδα της Αιγύπτου στον αββά Σισόη θέλοντας να γίνει μοναχός. Ο γέροντας τον ρώτησε αν έχει κανένα στον κόσμο, και αυτός είπε:

«Ναι αββά, έχω έναν υιό».

Του λέει τότε ο χαρισματικός γέροντας:
«Πήγαινε ρίξε τον υιό σου στο ποτάμι και έπειτα γίνεσαι μοναχός».

Όταν έφυγε αυτός με σκοπό να ρίξει τον υιό του στο ποτάμι, ο γέροντας έστειλε ένα αδελφό γιά να τον εμποδίσει.

Ο ΙΕΡΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ, ΠΡΟΣ ΑΠΟΚΤΗΣΙΝ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ!!

Κάποιος αδελφός ερώτησε τον αββά Σιλουανό (τον παλαιό νηπτικό):

«Τί να κάνω, αββά; Πώς θα αποκτήσω την κατάνυξη; Πολύ ενοχλούμαι από την πνευματική αδράνεια, και τη νύστα... Και όταν σηκώνομαι από τον ύπνο, παλεύω πολύ, διότι δεν μπορώ να νικήσω τη νύστα, όταν προσπαθώ να μελετήσω τα Ιερά κείμενα...».

Και ο αββάς του αποκρίθηκε:

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΝ ΘΑΥΜΑ, ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΡΗΜΟΝ ΤΗΣ ΘΗΒΑΪΔΟΣ!!

Ένας γέροντας, Νικόλαος το όνομα του, εμόναζε στην Ιερά Μονή του αββά Πέτρου, κοντά στον Ιορδάνη. Αυτός, μας αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:

<<Κάποτε, εμένα και άλλους δύο αδελφούς, μας έστειλαν οι πατέρες,  στη Θηβαΐδα γιά διακονία. Καθώς διερχόμεθα την έρημο, εχάσαμε τον δρόμο και περιπλανώμεθα πέρα-δώθε. Ξοδέψαμε, λοιπόν, το νερό και γιά ημέρες δεν ευρίσκαμε άλλο. Οι δυνάμεις μας άρχισαν τότε να μας εγκαταλείπουν, από τη δίψα και τον καύσωνα. Μη μπορώντας να συνεχίσωμε το βάδισμα, ευρήκαμε κάτι στεγνούς θάμνους και εκεί “αφεθήκαμε”, ο καθένας όπου ευρήκε σκιά, περιμένοντας πιά να πεθάνωμε από τη δίψα.

Γιά μία στιγμή ανακάθισα και προσευχόμενος  έπεσα σε έκσταση. Βλέπω τότε, μία κολυμβήθρα γεμάτη νερό, ξεχειλισμένη... Ήταν και δύο άνδρες πάνω στο χείλος της κολυμβήθρας και έπαιρναν νερό με ένα ξύλινο κύπελο. Άρχισα τότε να παρακαλώ τον ένα λέγοντας:

«Δείξε μου αγάπη, αδελφέ, και δώσε μου λίγο νερό. Πάω να σβήσω...».

Εκείνος όμως δεν ήθελε να μου δώσει.

Τότε, του λέει ο άλλος: