Κάποιος αδελφός, ερώτησε τον αββά Ποιμένα:
«Αββά, τί να κάνω με τις αμαρτίες μου;».
Και απαντώντας ο Γέροντας του λέει:
Κάποιος αδελφός, ερώτησε τον αββά Ποιμένα:
«Αββά, τί να κάνω με τις αμαρτίες μου;».
Και απαντώντας ο Γέροντας του λέει:
<<Την ζωή του πνευματικού κόσμου, ο γέροντας Σιλουανός την αντιλαμβανόταν σαν κάτι ενιαίο. Κι αυτή η ενότητα κάνει κάθε πνευματικό φαινόμενο ν’ αντανακλά αναπόφευκτα στην κατάσταση όλου αυτού του κόσμου. Έτσι, αν το φαινόμενο είναι αγαθό, τότε όλος ο κόσμος των Αγίων Πνευμάτων, «όλοι οι Ουρανοί» χαίρονται! Και αντιθέτως, αν είναι κακό, θλίβονται... Παρόλο που κάθε πνευματικό φαινόμενο αφήνει αναπόφευκτα τη σφραγίδα του σ’ ολόκληρη την ύπαρξη του Πνευματικού κόσμου, η λεπτή διαίσθηση, γιά την οποία μιλούσε ο Γέροντας, προσιδιάζει κυρίως στους Αγίους!
Αυτή την γνώση, που ξεπερνά τα στενά ανθρώπινα όρια, την απέδιδε στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Η ψυχή «βλέπει» με το Άγιο Πνεύμα όλο τον κόσμο και τον αγκαλιάζει με αγάπη! Ο Γέροντας ήταν βέβαιος πως οι Άγιοι ακούουν τις προσευχές μας! Έλεγε, πως αυτό είναι φανερό από τη διαρκή πείρα της επικοινωνίας με τους Αγίους στην προσευχή. Αυτό το χάρισμα το παίρνουν οι Άγιοι «εκ μέρους» ήδη εδώ στη γη, από το Άγιο Πνεύμα, μετά την κοίμησή τους όμως, το χάρισμα αποκτά ασυγκρίτως μεγαλύτερη διάσταση!
Βρεθήκαμε 4-5 χρόνια μετά την κοίμηση του Αγίου Παϊσίου, στο κελλάκι του σοφού γέροντα Θεοκλήτου του Διονυσιάτη, στο Άγιον Όρος και τον ερωτήσαμε:
«Γέροντα, ήταν ο πάτερ-Παΐσιος Άγιος;».
Και ο διακριτικός γέροντας απάντησε ως εξής:
«Θα σας πω ένα περιστατικό, που μου διηγήθηκαν πριν λίγες ημέρες:
“Μία ηλικιωμένη κυρία από την Τρίπολη πίνοντας καφέ με κάποιες φίλες της, αναφέρθηκε στον Γέροντα Παΐσιο και είπε:
Σε κάποια μικρή σύναξη με τον αείμνηστο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλο, έγινε κάποια συζήτηση γύρω από τους πειρασμούς. Οι συνομιλητές δεν έχασαν την ευκαιρία, να εκθέσουν τις απόψεις τους. Και όλοι σχεδόν συμφωνούσαν ότι, οι πειρασμοί είναι δαιμονικές καταστάσεις, που ενεργούν μέσα μας με ταχύτητα αστραπής και μας αιχμαλωτίζουν, πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσουμε, τί πειρασμός μας απειλεί, γιά να κάνωμε κάτι και να τον αντιμετωπίσωμε.
Είπε τότε, ο πατήρ Ιωήλ:
«Δηλαδή, θέλετε να πείτε ότι, οι πειρασμοί ενεργούν με τόση δύναμη και με τέτοια ταχύτητα, που δεν μπορούμε να προλάβωμε την πτώση;
<<Γιά να εξαγνισθούν ο νους και η καρδιά, θα πρέπει ο άνθρωπος να εργασθή τις εντολές του Θεού και να καθαρισθή από τα πάθη του. Επίσης, δεν πρέπει ο άνθρωπος να δέχεται τους πονηρούς λογισμούς που του φέρνει το ταγκαλάκι, ούτε ο ίδιος να σκέπτεται πονηρά. Να προσπαθή να βάζει πάντα καλό λογισμό, να μην σκανδαλίζεται εύκολα, και να βλέπει με επιείκεια και αγάπη τα σφάλματα των άλλων, να ενεργεί με καλωσύνη και απλότητα. Έτσι έρχεται η διαύγεια η πνευματική, ο Θείος Φωτισμός και τότε ο άνθρωπος βλέπει καρδιές ανθρώπων και δεν βγάζει ανθρώπινα συμπεράσματα!
<<Η Ελλάδα είναι πλούτος της γης, και εσείς είσασθε οι πτωχοί, οι σαρακοστιανοί, οι άνθρωποι με τα στενά κολλάρα και με τις μπανέλλες, και η δανεική αρχοντιά σας είναι κάποια αραχνιασμένα σκοτεινά σπίτια, με σκονισμένα σερβίτσια ή πολυκατοικίες «αρτιφισιέλ» στενές σαν ποντικόφακες, μούχλα, ανόητες κουβέντες, θεατρινίστικο ύφος, ανεκδοτάκια γιά την Πομπαντούρ, γιά τον Μέττερνιχ και γιά τους σκηνοθετημένους Βολταίρους ή γιά τους κρονόληρους Μπέρναρ Σω, που τους έχετε γιά μοντέλα της μικρολογίας σας...
Η Ελλάδα δεν βγάζει μανιτάρια και ζαμπόνια και τυριά βρώμικα...
Η Ελλάδα γεννά Ομήρους, Ησιόδους, Αισχύλους, Πινδάρους, Πολυκλείτους, Ικτίνους, Χρυσόστομους, Βασιλείους, Ανθεμίους, Πανσελήνους, Φερραίους, ποιητές των δροσερών βουνών, Παπαδιαμάντηδες, ανθρώπους που μοσκοβολάνε σαν το Τίμιο Ξύλο!!
Μικρολογίες, ανεκδοτάκια σαν αυτά που λένε στις παρέες τους οι μοντέρνοι και οι ευρωπαϊσμένοι, «σπιρτόζες» βλακοσυζητήσεις και τέτοια, αυτά είναι τα πλούτη που φέρνετε στην Ελλάδα…
(Επίσης φέρνετε), τις αξιομνημόνευτες ανοησίες του τάδε και τάδε έκφυλου μποέμ της Μονμάρτρης και της Σάντα Λουτσίας… Και τις όπερες με τίς αγριοφωνάρες που ξεταβανώνουνε το σπίτι, σκούζοντας σαν τρελλοί, «πεθαίνω απελπισμένος…»…
<<Κάμνετε εδώ "αφορισμούς"-κατάρες;
Να προσέχετε, χριστιανοί μου, ποτέ σας να μη κάμνετε, διότι ο "αφορισμός"-κατάρα είναι ξεχωρισμός από τον Θεόν, από τους Αγγέλους, από τον Παράδεισον, και παράδοση του ανθρώπου εις τον διάβολον, εις την κόλασιν. Δι’ εκείνον τον αδελφόν που εσταυρώθη ο Χριστός, να τον βγάλη από την κόλασιν, συ διά μικρόν πράγμα τον "αφορίζεις"-καταράσαι και τον βάνεις εις την κόλασιν να καίεται πάντοτε;
Τόσον σκληροκάρδιος είσαι; Μα καλά, στοχάσου· από τον καιρόν που εγεννήθης πόσες αμαρτίες έχεις πράξει με το μάτι ή με το αυτί ή με το στόμα ή με τον νουν; Αναμάρτητος νομίζεις είσαι; Το Άγιον Ευαγγέλιον μας λέγει ότι μόνον ο Χριστός είναι Αναμάρτητος, ημείς δε οι άνθρωποι είμεθα όλοι αμαρτωλοί.
Ώστε να μη κάμνετε "αφορισμούς"-κατάρες.
Ένας άπιστος κύριος και ένας ευσεβής κληρικός που ταξίδευαν με το ίδιο πλοίο, ευρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι, την ώρα του φαγητού. Ενώ τους σερβίριζαν ένα καλομαγειρεμένο ψάρι, ο κύριος αυτός, κοίταξε τον κληρικό και του είπε:
«Με τί ασχολείσθε κύριε;».
«Καθώς βλέπεις, αγαπητέ μου, είμαι στην υπηρεσία του Κυρίου!», απάντησε ο κληρικός.
«Μάλιστα… Και ασφαλώς θα κάνετε και κηρύγματα…», είπε πάλι ο κύριος.
«Βέβαια!», απάντησε ο κληρικός.
<<Κάποιος πατέρας μού διηγήθηκε ότι, στην Θεσσαλονίκη υπήρχε ένα Ασκητήριο παρθένων. Μία από της κοπέλες, από ενέργεια του κοινού εχθρού, έφυγε από το Μοναστήρι και έπεσε σε πορνεία, και έμεινε στο πάθος αυτό αρκετό καιρό. Κάποτε, όμως, με τη βοήθεια του Φιλανθρώπου Θεού, μετανόησε και γύρισε στο Κοινόβιό της. Και φθάνοντας μπροστά στην πύλη, έπεσε νεκρή!
Ο θάνατός της αποκαλύφθηκε σε κάποιο Άγιο γέροντα, ο οποίος είδε τους Αγίους Αγγέλους που ήλθαν να πάρουν την ψυχή της, και δαίμονες που τους ακολουθούσαν. Στον διάλογο που έγινε μεταξύ τους, οι Άγιοι Άγγελοι έλεγαν ότι, γύρισε με μετάνοια.
Οι δαίμονες πάλι αντέλεγαν:
Έλεγαν οι πατέρες του Σινά γιά τον αββά Σέργιο, τον αναχωρητή:
«Όταν έμενε στο Σινά, ο οικονόμος της Μονής τον είχε τοποθετήσει στο διακόνημα με τα μουλάρια. Έτσι ο αββάς Σέργιος επέβλεπε όλες τις απαραίτητες μεταφορές της Μονής.
Μιά ημέρα καθώς επέστρεφε στην Σκήτη από κάποιο μακρινό διακόνημα, ευρέθηκε ένα λιοντάρι ξαπλωμένο στο δρόμο τους. Μόλις είδαν τα μουλάρια αλλά και οι οδηγοί τους το λιοντάρι, ζάρωσαν από το φόβο τους. Τότε ο αββάς Σέργιος αφού πήρε από το σάκκο του ένα κομμάτι ψωμί, επλησίασε το λιοντάρι και του λέει:
«Ήταν ένας ψαράς που ήξερε να παίζει φλογέρα.
Πήρε λοιπόν την φλογέρα του και τα δίκτυα του, και πήγε προς την θάλασσα. Εκεί στάθηκε πάνω σε κάποιον βράχο που προεξείχε πάνω από τα νερά και ξεκίνησε να παίζει μουσική. Νόμιζε, βλέπετε, ότι τα ψάρια θα πηδούσαν έξω από μόνα τους, σαν ανταπόκριση προς την όμορφη μελωδία.
Κάποιος νέος αδελφός, απευθύνθηκε στον γέροντα Αρσένιο τον Σπηλαιώτη (τον συνασκητή του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή), λέγοντας:
«Παππού, βοήθησέ με».
«Τί έχεις, παιδί μου; Πολύ τρομαγμένος φαίνεσαι», είπε ο γέροντας.
«Ε, να Γέροντα, ο πειρασμός δεν με αφήνει ήσυχο. Και στον ύπνο, αλλά και στο ξύπνιο, με πολεμά φανερά. Στον ύπνο φωνές, απειλές... Στην αγρυπνία το ίδιο... Μόλις αρχίσω τον κανόνα μού κτυπά την πόρτα, ακούω άγριες φωνές, απειλές... Από τον φόβο μου τρέμω σαν το ψάρι... Πού να πάω να γλυτώσω;».
Όταν ακόμη ζούσε ο Άγιος Νεκτάριος, έλεγε σ’ έναν αδιάφορο στην πίστη χωροφύλακα, να μετανοήσει, να εξομολογηθή, να εκκλησιάζεται και να κοινωνεί. Ο χωροφύλακας, όμως, αδιαφορούσε και δεν άκουγε τα λόγια του Αγίου.
Ήλθε όμως εποχή, που ο χωροφύλακας έφυγε, με μετάθεση, από την Αίγινα γιά την Μακεδονία.
Μετά από δώδεκα χρόνια, ο χωροφύλακας επέστρεψε στην Αίγινα. Μάλιστα, επισκέφθηκε και τον Άγιο Νεκτάριο. Όταν Τον συνάντησε, αλληλοασπάσθηκαν, μίλησαν και λίγο πριν χωρίσουν οι δρόμοι τους, ο Άγιος του υπενθύμισε, το πόσο αναγκαίο είναι ο άνθρωπος να μετανοήσει!
«Όποιος δεν βλέπει στην προσευχή με τα μάτια της ψυχής τον Χριστό, αυτός δεν έμαθε να προσεύχεται. Αχ! Nα ’ξερες τί είναι να δης τον Χριστό με τα μάτια! Μόλις Τον βλέπεις, μέσα σου γεμίζεις με μιά απερίγραπτη χαρά! Όμως, σε καταλαμβάνει και ένα ασυγκράτητο δέος, ώστε αυθόρμητα λυγίζουν τα πόδια, πέφτεις μπροστά Tου μπρούμυτα και με ασταμάτητους λυγμούς!
Mένεις εκστατικός!
Εκεί τί να πης;
<<Χωρίς σταυρό, κανείς δεν πάει στον Παράδεισο.
Όμως, τον σταυρό μας πρέπει να τον σηκώνωμε, όχι να τον σέρνωμε!
Γιά να σηκώσεις τον σταυρό σου, πρέπει να ιδείς το θέμα που σε απασχολεί, πνευματικά σωστά!
Δεν υπερηφανεύεται!
Δεν αποστρέφεται και δεν φθονεί κανέναν!
Δεν κατηγορεί και δεν μισεί κανέναν!
Δεν πολιτεύεται με δόλο και πονηρία!
Δεν χαίρεται γιά τα σφάλματα των άλλων!
Δεν διασύρει τον φταίχτη, αλλά τον συλλυπείται και τον βοηθεί!
Δεν παραβλέπει τον αδελφό, που ευρίσκεται σε κάποια ανάγκη!
Δεν θεωρεί κανέναν ξένο, αλλά όλους τους θεωρεί οικείους!
Δεν παροξύνεται, δεν αντιδρά με βία και δεν ξεσπά με οργή!