«Έμαθα εκ πείρας, πως η αγάπη ποικίλλει ως προς την έντασί της.
Όποιος φοβάται τον Θεόν, φοβάται να Τόν λυπήση! Αυτός είναι ο πρώτος βαθµός Αγάπης!
Όποιος έχει τον νου καθαρόν από εμπαθείς λογισμούς, αυτός είναι ο δεύτερος βαθµός Αγάπης!! Μεγαλύτερος από τον πρώτο!!
<<Την ζωή του πνευματικού κόσμου, ο γέροντας Σιλουανός την αντιλαμβανόταν σαν κάτι ενιαίο. Κι αυτή η ενότητα κάνει κάθε πνευματικό φαινόμενο ν’ αντανακλά αναπόφευκτα στην κατάσταση όλου αυτού του κόσμου. Έτσι, αν το φαινόμενο είναι αγαθό, τότε όλος ο κόσμος των Αγίων Πνευμάτων, «όλοι οι Ουρανοί» χαίρονται! Και αντιθέτως, αν είναι κακό, θλίβονται... Παρόλο που κάθε πνευματικό φαινόμενο αφήνει αναπόφευκτα τη σφραγίδα του σ’ ολόκληρη την ύπαρξη του Πνευματικού κόσμου, η λεπτή διαίσθηση, γιά την οποία μιλούσε ο Γέροντας, προσιδιάζει κυρίως στους Αγίους!
Αυτή την γνώση, που ξεπερνά τα στενά ανθρώπινα όρια, την απέδιδε στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Η ψυχή «βλέπει» με το Άγιο Πνεύμα όλο τον κόσμο και τον αγκαλιάζει με αγάπη! Ο Γέροντας ήταν βέβαιος πως οι Άγιοι ακούουν τις προσευχές μας! Έλεγε, πως αυτό είναι φανερό από τη διαρκή πείρα της επικοινωνίας με τους Αγίους στην προσευχή. Αυτό το χάρισμα το παίρνουν οι Άγιοι «εκ μέρους» ήδη εδώ στη γη, από το Άγιο Πνεύμα, μετά την κοίμησή τους όμως, το χάρισμα αποκτά ασυγκρίτως μεγαλύτερη διάσταση!
Ο Γέροντας Σιλουανός, είχε την γνώμη, πως κάθε αναζήτηση του Θεού ακολουθεί οπωσδήποτε κάποια εμπειρία του Θεού!
Ο Θεός, δεν ασκεί βία στον άνθρωπο, αλλά στέκεται με μακροθυμία δίπλα στην καρδιά και περιμένει ταπεινά, πότε θα Του ανοιχθή αυτή η καρδιά.
<<Το κάλλος του ορατού κόσμου ενθουσίαζε την ψυχή του Αγίου γέροντα Σιλουανού. Αυτό τον ενθουσιασμό του, δεν τον εκδήλωνε όμως με χειρονομίες ούτε με στάσεις του σώματος. Μπορούσες να τον αντιληφθής μόνον από την έκφραση του προσώπου και από τον τόνο της φωνής του. Με αυτό το συγκρατημένο και καθόλου επιδεικτικό ύφος, γινόταν ακόμα πιό αισθητό το βάρος του βιώματός του. Συγκεντρωμένος στον εσωτερικό άνθρωπο, πρόσεχε λίγο τον εξωτερικό κόσμο. Όταν όμως έστρεφε το βλέμμα του στην ομορφιά του κόσμου, εύρισκε μία νέα αφορμή να θεωρήσει τη Δόξα του Θεού και να ξαναστρέψει την καρδιά στον Θεό. Στο σημείο αυτό έμοιαζε με τα παιδιά· όλα του προκαλούσαν έκπληξη!
<<…Να χαϊδεύεις τη γάτα μουρμουρίζοντας «γατούλα, γατούλα» ή να παίζεις και να μιλάς με το σκύλο παύοντας να σκέπτεσαι τον Θεόν, ή φροντίζοντας γιά τα ζώα να λησμονείς τον πλησίον σου ή και να μαλώνεις εξ αιτίας τους με τους ανθρώπους, όλα αυτά αποτελούσαν γιά το Γέροντα Σιλουανό, παράβαση των Εντολών του Θεού, η πιστή τήρηση των οποίων αναδεικνύει τέλειο τον άνθρωπο!
Σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη, δεν ευρίσκουμε ούτε ένα χωρίο, που να διηγείται, πως ο Κύριος προσήλωσε την προσοχή Του στα ζώα! Και όμως Αυτός αγαπούσε πραγματικά, όλη την Δημιουργία Του!
Να, τί γράφει σχετικά,ο ίδιος ο γ. Σιλουανός:
<< Να, εδώ και πολλά χρόνια πάσχω από πονοκέφαλο και δύσκολα τον υποφέρω, αλλά με ωφελεί, διότι με την ασθένεια ταπεινώνεται η ψυχή. Η ψυχή μου επιθυμεί διακαώς να προσεύχεται και να αγρυπνεί, αλλά η ασθένεια με εμποδίζει, διότι το άρρωστο σώμα απαιτεί ανάπαυση. Και παρακάλεσα πολύ τον Κύριο να με θεραπεύσει, αλλά δεν με άκουσε. Και αυτό σημαίνει, πως αυτό δεν θα ήταν προς όφελός μου.
<<Ο Γέροντας Σιλουανός ο Αθωνίτης, εφρόντιζε ακόμη και γιά τα φυτά. Πίστευε, πως κάθε κακομεταχείριση που τα βλάπτει, είναι αντίθετη με τη διδαχή της Θείας Χάριτος!
Θυμάμαι (ένα περιστατικό), μία φορά που εβάδιζα μαζί του το μονοπάτι, που οδηγούσε από τη Μονή στο καλύβι στο οποίο πέρασα ένα έτος. Αυτή η καλύβα απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από το Μοναστήρι. Ο Γέροντας ερχόταν, να δει την κατοικία μου. Κρατούσαμε ραβδιά, όπως συνηθίζεται στις ορεινές περιοχές. Και στις δύο πλευρές από το μονοπάτι φύτρωναν αραιά ψηλά αγριόχορτα. Με τη σκέψη, να μην αφήσω τα χόρτα να κλείσουν το μονοπάτι, χτύπησα με το ραβδί ένα βλαστό στην κορυφή του, ώστε να εμποδίσω την ωρίμανση των σπόρων. Η χειρονομία μου αυτή, φάνηκε βάναυση στο Γέροντα και κούνησε ελαφρά με αμηχανία το κεφάλι του... Κατάλαβα τί σήμαινε αυτό και ντράπηκα...
Ο Γέροντας Σιλουανός έλεγε, πως το Πνεύμα του Θεού διδάσκει τη συμπόνοια γιά όλη την Κτίση, ώστε να μην κόβουμε ούτε τα φύλλα του δένδρου «χωρίς ανάγκη». «Να, ένα πράσινο φύλλο πάνω στο δένδρο, και εσύ το έκοψες χωρίς ανάγκη. Αν και δεν είναι αμαρτία, πώς να το πω, προκαλεί οίκτο. Η καρδιά που έμαθε να αγαπά, λυπάται όλη την Κτίση»!!
