Ο
γ. Γεώργιος Λαζάρ, υπήρξε ένας εκλεκτός άνθρωπος του Θεού, με μιά ζωή χωρίς
προηγούμενο σ' όλη τη χώρα. Δεν έζησε μέσα σε Μοναστήρι, αλλά πέρασε από πάρα
πολλές δοκιμασίες… Επίσης δεν κρύφθηκε μέσα στα όρη και τα βουνά, αλλά έζησε
όλη του τη ζωή ανάμεσα στους ανθρώπους, όπου τον έβλεπαν και να τον άκουγαν οι
πάντες, προσφέροντας έτσι, σε όλους, το παράδειγμα μιάς ζωής αφιερωμένης
ολοκληρωτικά στον Χριστό. Πολλοί άνθρωποι τον γνώρισαν και ωφελήθηκαν από το
παράδειγμά του.
Αυτός ο ασυνήθιστος και εξαιρετικά
πιστός άνθρωπος, γεννήθηκε στην κοινότητα του Σουσάγκ της επαρχίας της Άλμπα. Ήδη
από την παιδική του ηλικία, έβλεπαν στο πρόσωπό του, ένα χαρισματούχο άνθρωπο.
Αργότερα, ενυμφεύθηκε και απέκτησε πέντε παιδιά. Αυτός ασχολιόταν με τα ζώα και
η γυναίκα του με το νοικοκυριό. Το σπίτι τους ήταν μιά πραγματική Εκκλησία.
Διάβαζαν τακτικά το Ψαλτήρι, νήστευαν και έκαναν κάθε μέρα ελεημοσύνη. Συγχρόνως,
εκαλλιέργησε την νοερά προσευχή, που τον ανέβαζε πνευματικά.
Στα 1884, μαζί με άλλους συγχωριανούς
του και με τη συγκατάθεση της συζύγού του, έφυγε για προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα.
Ακολουθώντας τις συμβουλές ενός αναχωρητού, πήγε μόνος του στην έρημο του
Ιορδάνου και από εκεί, μέσω του Σινά, έφθασε στην έρημο του Νείλου. Για τρία
χρόνια, αγωνίσθηκε με νηστεία, προσευχή και μελέτη. Δεν είχε μαζί του παρά το
Ευαγγέλιο και το Ψαλτήρι. Μ’ αυτά τα δύο βιβλία άφησε τη Χώρα του. Μ’ αυτά τα
δύο γύρισε πίσω και αυτά κρατώντας τα στα χέρια του, παρέδωσε την ψυχή του!!
Έπειτα από τα τρία χρόνια της
μονώσεως, επανήλθε στα Ιεροσόλυμα. Στη συνέχεια, επισκέφθηκε το Άγιον Όρος και
τέλος επέστρεψε στη Χώρα του. Η όψη του φωτιζόταν από την νοσταλγία του
Δημιουργού, τα μάτια του ήσαν γαλήνια όπως ο ήλιος, η ψυχή του ειρηνική, η
ομιλία του αργή και γεμάτη σοφία, το βάδισμά του ήρεμο, η προσευχή του
αδιάλειπτος! Για να σκληραγωγήσει το σώμα του, ο Λαζάρ ο προσκυνητής, περπατούσε
χειμώνα-καλοκαίρι ανυπόδητος και ασκεπής (χωρίς να καλύπτει το κεφάλι του).
Στην πλάτη του είχε ένα παλιό γούνινο σακάκι κι ένα δισάκι όπου είχε το
Ευαγγέλιο, στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα μακρύ ραβδί μ' έναν σταυρό στο άκρο
του και στο αριστερό του χέρι κρατούσε το Ψαλτήρι. Έτσι λοιπόν επέστρεψε στην Πατρίδα
του ο π. Γεώργιος και έτσι έζησε σαν μέγας προσκυνητής, μέχρις ότου τον κάλεσε
ο Κύριος.
