Στις αρχές της ναυσιπλοΐας στη Μεσόγειο, πολλοί λαοί επεδίδοντο στην πειρατεία. Στην Ελλάδα, η πειρατεία υπήρξε γιά μακρό χρονικό διάστημα δραστηριότητα των Αιτωλών, των Λοκρών και των Ακαρνάνων. Αργότερα, επεκτάθηκε στο Ιόνιο και στο Αιγαίο Πέλαγος, από τους Σαρακηνούς και τους Βερβέρους.
Την ίδια εποχή, δρούσε ένας τρομερός κουρσάρος στο Αιγαίο με το όνομα Αλή Μεμέτ Χαν, ο οποίος ένα βράδυ πήρε τους κουρσάρους του και πήγε στη Μήλο, γιά να την κουρσέψει. Η Μήλος, ως γνωστό, την εποχή εκείνη ευρισκόταν σε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Είχε μεγάλα εργοστάσια ταπητουργίας, όπου έφτιαχναν ποικιλόχρωμα χαλιά από ειδικό μαλλί. Μόλις οι πειρατές μπήκαν στα εργοστάσια, τους κύκλωσαν αμέσως οι νησιώτες της Μήλου και τους έπιασαν χωρίς να ανοίξει μύτη. Αντί, όμως, να τους σκοτώσουν τους ξύρισαν τα κεφάλια και τα γένεια και τα έστειλαν δώρο στον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου.
Από τότε, έμεινε η φράση: «Πήγαν γιά μαλλί και βγήκαν κουρεμένοι», που την χρησιμοποιούμε και σήμερα σε ανάλογες περιπτώσεις.
