«Γέροντα Παΐσιε, μαθαίνω γιά την ταλαιπωρία των δικών μου και αναρωτιέμαι εάν θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους...».
Και ο Άγιος απάντησε ως εξής:
«Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα, από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες γιά ένα “λαμπικάρισμα” πνευματικό, ολόκληρης της οικογένειας! Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεσθε δυστυχισμένοι. Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είσθε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι! Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μιά που τον αρχοντικό τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν ή δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε ωρισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση προσευχή! “Τίς οίδε τα κρίματα του Θεού;”. Ο Θεός να βάλη το Χέρι Του και να δώση αίσιο τέλος, όπως κρίνει Εκείνος, στις δοκιμασίες»!
«Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;».
