«Ο μοναχός Ησύχιος ο Χωρηβίτης εζούσε πάντα με αμέλεια, μη φροντίζοντας καθόλου γιά τη σωτηρία της ψυχής του… Κάποτε, λοιπόν, αρρώστησε πολύ βαρειά, ώστε επί μία ώρα να δίνη πράγματι την εντύπωσι ότι εκοιμήθη...
Όταν συνήλθε, μας παρεκάλεσε όλους, να φύγωμε αμέσως.
Έκτισε, τότε, την πόρτα του κελλιού του και έμεινε μέσα δώδεκα χρόνια!
Χωρίς να μιλά καθόλου με κανέναν και χωρίς να τρώη τίποτε άλλο, παρά μόνο ψωμί και νερό! Καθόταν μόνο και έμενε σαστισμένος γιά όσα είδε στην έκστασί του. Έμεινε έτσι συγκεντρωμένος στον εαυτό του, ώστε να μη μεταβληθή ποτέ ή συμπεριφορά του και έτσι μόνιμα εκστατικός έχυνε αθόρυβα και συνεχή θερμά δάκρυα!
Όταν έφθασε η ώρα του θανάτου του, ξεφράξαμε την πόρτα και εισήλθαμε εις το κελλί του και αφού πολύ τον παρακαλέσαμε, τούτο μόνον ακούσαμε:
«Συγχωρέστε με! Όποιος εγνώρισε τί είναι μνήμη θανάτου, δεν θα μπορέση ποτέ πιά να αμαρτήση»!
Κι εμείς εθαυμάζαμε βλέποντας αυτόν που προηγουμένως ήταν τόσο αμελής, τώρα να έχη τόσο ριζικά μεταμορφωθή σε τόσο μεγάλο βάθμο!!
Αφού τον εθάψαμε ευλαβικά εις το Κοιμητήριο, που είναι κοντά στο Μοναστήρι του Σινά, μετά από μερικές ημέρες αναζητήσαμε το λείψανό του, αλλά δεν το ευρήκαμε..!!!
Με τον τρόπο αυτό ο Κύριος έδειξε, πόσο αξιέπαινη είναι η επιμελής μετάνοια, σ’ όλους αυτούς που θέλουν να διορθώσουν τον εαυτό τους ύστερα από πολλή αμέλεια»!!!
Πηγή κειμένου: «Το γεροντικό του Σινά», Δημήτριου Γ. Τσάμη.
