Ο Αββάς Καρίων ωμολογούσε συχνά στους συνασκητάς
του, πως είχε κοπιάσει πολύ περισσότερο από τον γυιό του Ζαχαρία στην άσκηση, μα
δεν είχε κατορθώσει ακόμα να φθάσει στα μέτρα εκείνου, που τον στόλιζαν δύο
μεγάλες αρετές: η ταπεινοφροσύνη και η σιωπή.
Όταν ο Ζαχαρίας ήταν ακόμη πολύ νέος, σχεδόν
παιδί, μιά νύχτα που προσευχόταν, έπεσε σε έκσταση και είδε θεία οπτασία. Την
άλλη ημέρα το φανέρωσε στον πατέρα του. Εκείνος, όμως, σαν πρακτικός που ήταν,
τον μάλωσε και τον αποπήρε, λέγοντάς του πως όλα αυτά ήταν πλάνη και φαντασία.
Αλλά ο νέος εξακολουθούσε να γίνεται πιο θερμός στην προσευχή και να δέχεται περισσότερες
θείες αποκαλύψεις. Αφού όμως ο πατέρας του δεν ήθελε με κανένα τρόπο να τον
ακούσει, αποφάσισε να τα εμπιστευθή όλα, στον Αββά Ποιμένα.