Ήταν καλοκαίρι και ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς ξεκίνησε από το Βράνιε (Vranje- Serbia) με προορισμό την Ιερά Μονή του Αγίου Προχόρου. Πήγαινε συχνά στο Μοναστήρι αυτό, με το οποίο και είχε ιδιαίτερο σύνδεσμο, γιατί είχε μεγάλη αγάπη στον Άγιο Πρόχορο.
Ο δρόμος μέχρι το Μοναστήρι ήταν δύσβατος και αρκετά κουραστικός. Ο Άγιος, λοιπόν, χρησιμοποιούσε κάποιο αυτοκίνητο, γιά να διασχίσει τον δύσκολο αυτό βουνήσιο δρόμο που ωδηγούσε στο Μοναστήρι.
Σε αυτή την επίσκεψή του, λοιπόν, συνάντησε στο δρόμο μία γερόντισσα, η οποία κατευθυνόταν και αυτή στο Μοναστήρι, αλλά με τα πόδια. Ο Άγιος Ιουστίνος ζήτησε από τον οδηγό να σταματήσει και προσκάλεσε την γριούλα να ανέβη στο αυτοκίνητο, ώστε να πάνε στο Μοναστήρι χωρίς κόπο.
«Σε ευχαριστώ, παιδί μου!», του απάντησε η γριούλα. «Αλλά εγώ είμαι πτωχή…».
