<<Μία γυναίκα, η οποία λεγόταν Ελένη Δαβαρία και κατοικούσε στην Παροικιά της Πάρου, ανέβαινε συχνά στην Ι. Μονή και προσέφερε διάφορες εργασίες στις αδελφές της Μονής.
Μία ημέρα της λέει ο όσιος Αρσένιος ο εν Πάρω:
«Τέκνον, εδώ που έρχεσαι και εργάζεσαι, τί σου δίνουν οι αδελφές γιά τον κόπο σου; Σε πληρώνουν;».
«Όχι, δεν μου δίνουν χρήματα, διότι δεν έχουν, αλλά μου δίνουν άρτο, καφέ, ζάχαρη και άλλα είδη», απήντησε η Ελένη.
«Από αυτά τα είδη που σου δίνουν, δίνεις σε κανένα πτωχό, όταν σου ζητήσει ή συμβή να συναντήσεις κάποιον στον δρόμο;», ερώτησε πάλι ο Άγιος.
«Όχι, Γέροντα, δεν μου ζητούν διότι γνωρίζουν ότι είμαι πτωχή, αλλ’ ούτε στον δρόμο συνάντησα κάποιον να μου ζητήσει», είπε η Ελένη.
«Άκουσε τέκνον, εάν θέλεις ο Χριστός να ευλογεί και εσένα και τα ολίγα τρόφιμα που σου δίνουν, όταν συναντήσεις κανένα πτωχό πεινασμένο και σου ζητήσει, να του δίνεις. Επίσης, όταν γνωρίζεις κανένα πτωχό που έχει ανάγκη ή καμμία χήρα ή ορφανό που πεινούν, μην περιμένεις να σου ζητήσουν. Δίνε με ευχαρίστηση και μη φοβάσαι, αλλά να πιστεύεις ότι ο Χριστός αοράτως θα ευλογεί τα λίγα υπάρχοντά σου και δεν θα πεινάσεις, ούτε θα στερηθής μέχρι τέλους της ζωής σου!», είπε ο Όσιος γέροντας.
«Ευχαρίστως Γέροντα, σε ό,τι μου είπατε, θα κάμω υπακοή», είπε η Ελένη και βάζοντας μετάνοια, αναχώρησε από την Ι. Μονή. Είχε μαζί της και οκτώ άρτους τους οποίους της έδωσαν οι μοναχές.
