Ο Αντώνης Μ., από την Ανατολική Μακεδονία, σπούδαζε
φιλόλογος στη Θεσσαλονίκη. Στερούνταν οι δικοί του, γιά να τον μορφώσουν.
Ένιωθε τις θυσίες τους και διάβαζε φιλότιμα, να τελειώσει τη Σχολή του. Καθώς
έφθανε στο τέλος κι αναμετρούσε την πτυχιακή ύλη και τις δυνάμεις του, κόβονταν
οι ελπίδες του. «Αδύνατον!… Δεν βγαίνει πέρα με τίποτε!… Δεν μπορώ να τελειώσω
γρήγορα…», μονολογούσε κι αγωνιούσε λιγάκι. Και ξανάπεφτε στο διάβασμα, κάνοντας
τη νύχτα μέρα. Οι δικοί του δεν άντεχαν οικονομικά. Το έβλεπε. Μα πώς να πάρει πτυχίο; Και σε πόσον καιρό θα το πάρει; «Θα κάνω
ό,τι μπορώ… Βοήθησε, Θεέ μου!», έκραζε ενδόμυχα.
---
Τέταρτο έτος: Κοντά στα Χριστούγεννα ο Αντώνης έπεσε στο κρεββάτι με βαρειά υπερκόπωση. Κι όλα σταμάτησαν. Οι δικοί του σιωπούσαν. Το πτυχίο… στ’ αζήτητα πλέον, προς το παρόν. Κι ο καιρός περνούσε δύσκολα. Δεν γινόταν όχι μόνον βιβλίο ν’ ανοίξει ο Αντωνάκης, αλλ’ ούτε καν μπορούσε να σκεφθή κάτι χωρίς να αισθανθή υπερκόπωση.
Πλησίαζε το Πάσχα.
«Αντώνη, παιδί μου», του λέει μία μέρα ο πνευματικός του πατέρας, «διάλεξε ένα απ’ τα κύρια μαθήματα του πτυχίου, και πήγαινε να το δώσεις τώρα τον Ιούνιο… Έτσι… χωρίς διάβασμα… Τι έχεις να χάσεις; Αφού τόσα χρόνια διάβαζες…».
