Θυμάμαι κάποτε, είχαμε μία εορτή κατηχητικού σχολείου και τα παιδιά έλεγαν με την σειρά τους τα ποιήματα που τους είχαν ανατεθή.
Ήταν και ένα παιδί, ο Δημήτρης, ο οποίος είχε καταπληκτική μνήμη. Μου έλεγαν, μάλιστα, οι συμμαθητές του, ότι ολόκληρα κομμάτια από τον Όμηρο, σε αρχαίο κείμενο, τα έλεγε απ’ έξω!
Όταν ξεκίνησε η εορτή, ζητούσα από τα παιδιά να μου φέρουν τα χαρτιά με τα ποιήματά τους. Όλοι μου τα έφεραν, εκτός από τον Δημήτρη.
«Δημήτρη, που είναι το χαρτί με το ποίημά σου;».
Το χαρτί το ζητούσα από όλα τα παιδιά, γιά να παρακολουθώ, ώστε εάν ένα παιδί τα χάσει στην ώρα της απαγγελίας, να το βοηθήσω.
Και μου λέει ο Δημήτρης: