Ερώτησε κάποιος τον Άγιο Παΐσιο:
«Μπορεί, Γέροντα, κάποιος που είναι λειψός στο μυαλό να έχει ταπείνωση και καλωσύνη;».
Και Αυτός απήντησε, ως εξής:
«Πώς δεν μπορεί!
Να, αυτό το παιδάκι που έρχεται συχνά εδώ στο Μοναστήρι, μπορεί να είναι διανοητικά καθυστερημένο, αλλά την καλωσύνη που έχει αυτό, ποιός λογικός άνθρωπος την έχει; Τί προσευχή, τί μετάνοιες κάνει! Όταν με την κήλη δυσκολευόμουν να κάνω μετάνοιες, του είπαν οι γονείς του: “Ο Παππούλης είναι άρρωστος και δεν μπορεί να κάνη μετάνοιες”. “Κάνω ‘γω”, είπε εκείνο, και έκανε μετά μετάνοιες γιά εμένα και γινόταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Πόσο φιλότιμο, πόση αρχοντιά έχει!
Μία φορά, το έδειρε ένα παιδί στην γειτονιά, κι εκείνο, αφού έφαγε το ξύλο, του έδωσε το χέρι και του είπε: “Γειά, χαρά”. Ακούς; Ποιός γνωστικός το κάνει αυτό, κι ας έχει διαβάσει το Ευαγγέλιο και ένα σωρό πνευματικά βιβλία;
