Αιδεσιμολογιώτατε,
Σεβαστοί πατέρες, Κύριε Δήμαρχε εντιμότατοι άρχοντες, αξιότιμοι κυρίες και
κύριοι.
Δεν γνωρίζω, 79
χρόνια μετά ,πώς καταγράφεται στη συνείδηση του καθενός μας το μεγαλειώδες έπος
του 1940! Εν πάση, όμως, περιπτώσει,
οφείλω από το περίσσευμα της πλήρους ευγνωμοσύνης καρδιάς μου, προς τους
αείμνηστους ηρωϊκούς πατέρες και μητέρες μας, να καταθέσω δύο ταπεινές σκέψεις
στην ιερή μνήμη τους.
Εκείνοι οι
απλοί αλλά εμπνευσμένοι άνθρωποι, εμπλουτισμένοι με βαθειά πίστη στο Θεό και
την Εκκλησία μας, αλλά και έμπλεοι αγάπης προς την ευλογημένη Πατρίδα μας, πριν
να κληθούν για να δώσουν το παρόν στο Εθνικό προσκλητήριο, δεν είχαν καν σκεφθή
ότι, μέσα από έναν τέτοιο αγώνα, θα ανεδεικνύοντο σε δαφνοστεφείς ήρωες!! Στην ιδιωτική
τους ζωή ήσαν οι απλοί άνθρωποι του μόχθου, κατά συντριπτική πλειοψηφία, που όχι
μόνο Πανεπιστημιακούς τίτλους δεν είχαν, αλλά ούτε καν απολυτήρια του Δημοτικού
Σχολείου δεν κατείχαν...