Ένας ευσεβής νέος πήγε κάποτε να επισκεφθή τον Όσιο
Μακάριο και να τον συμβουλευθή:
- «Πώς μπορώ ν' αποκτήσω ταπεινοφροσύνη, Άγιε Πατέρα;», τον ρώτησε.
- Ν' αποφεύγεις όσο μπορείς τον ανθρώπινο έπαινο,
του απάντησε ο Γέροντας, και ν' αγαπάς την καταφρόνια.
Ο νέος κοίταξε σαστισμένος τον Όσιο και μετά
μονολόγησε:
- Δύσκολο πράγμα, πολύ δύσκολο πράγμα αυτό… Πώς
μπορεί να το καταφέρει κάποιος;
- «Άκουσε, παλληκάρι μου», του είπε τότε ο Όσιος
Μακάριος. «Εδώ πιο κάτω είναι το Κοιμητήριο. Πετάξου μιά στιγμή ως εκεί και, με
όσες πέτρες βρεις μπροστά σου, πετροβόλησε τα μνήματα…
Ο νέος, αν και φάνηκε να παραξενεύεται πολύ από τα λόγια του Οσίου, αποφάσισε να κάνει ό,τι του είχε πει. Πήγε στο Κοιμητήριο, μάζεψε όσες πέτρες βρήκε καί πετροβόλησε τα μνήματα…
Ο νέος, αν και φάνηκε να παραξενεύεται πολύ από τα λόγια του Οσίου, αποφάσισε να κάνει ό,τι του είχε πει. Πήγε στο Κοιμητήριο, μάζεψε όσες πέτρες βρήκε καί πετροβόλησε τα μνήματα…
Όταν τελείωσε, γύρισε πίσω στο καλύβι του Οσίου,
κι εκείνος τον ρώτησε:
- Έκανες αυτό που σου είπα;
- «Μάλιστα», απάντησε ο νέος.
- «Και τι σου αποκρίθηκαν οι πεθαμένοι;»,
ξαναρώτησε ο Όσιος.
- «Τίποτε», του είπε ο νέος, ανασηκώνοντας τους
ώμους του.
- «Κάνε τον κόπο να πας άλλη μιά φορά στο Κοιμητήριο»,
του είπε τότε ο Όσιος Μακάριος. «Αυτή την φορά όμως δεν θα πετροβολίσεις τους
νεκρούς. Μόνο θα τους επαινέσεις. Θα τους πεις τα καλύτερα λόγια που μπορείς».
Πράγματι το παλληκάρι πήγε ξανά στο Κοιμητήριο και
άρχισε να εγκωμιάζει τους νεκρούς με τα πιο κολακευτικά λόγια.
Όταν γύρισε πίσω στο καλύβι, ο Όσιος Μακάριος τον ερώτησε:
- Τι σου είπαν τώρα;
- «Τίποτε», απάντησε ξανά ο νέος.
Ο Γέροντας κάθισε πάνω σε μία πέτρα και,
χαμογελώντας, τον συμβούλευσε:
- Από τώρα να κάνεις κι εσύ το ίδιο για ν' αποκτήσεις
ταπεινοφροσύνη. Γίνε νεκρός, τόσο για τον έπαινο, όσο και για την καταφρόνια των
ανθρώπων.
Πηγή: Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:25Ο –
ΙΑΝ ΦΕΒΡ ΜΑΡΤ 2017 σελ.3
