Οι τελευταίες ημέρες του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη
Γράφει o Στυλιανός Πολίτης
« …σαν καλός Χριστιανός έσπευσε να συγχωρεθεί με
το Μέξη. Το ίδιο έκανε και με τον Κουντουριώτη στην Ύδρα. Η βαθιά του Πίστη τον
έκανε πάντα να συγχωρεί. Όπως εξιστορεί και ο Π. Σούτσος «κατά τα τελευταία έτη
της ζωής του υπήρξε απλούς, αθώος και
ήπιος, ως βρέφος … Φιλιότανε με τους παλιούς εχθρούς του και με κάθε
άνθρωπο που είχε ψυχραθεί». Όμως πάντα ήταν πραγματικά ανεξίκακος. Κάποτε πολλά
χρόνια πριν, τον είχε πλησιάσει αυτός που είχε σκοτώσει τον αδελφό του
εκτελώντας εντολή των Τούρκων. Πίστευε ίσως ότι ο Γέρος του Μοριά δεν θα τον
αναγνώριζε. Ήταν μάλιστα τόσο το θράσος του που φορώντας τον ολόχρυσο ντουλαμά
του θύματος, τόλμησε να του ζητήσει και μια χάρη. Ο Κολοκοτρώνης αναστέναξε
βαθιά. Άλλος θα όρμαγε πάνω του να τον σκοτώσει. Αυτός όμως έκανε το αντίθετο.
Τον δέχθηκε με την καλοσύνη και την ταπεινότητα που του υπαγόρευε το μεγαλείο
της γενναίας ψυχής του. Δεν τον εξυπηρέτησε μόνο, αλλά τον κράτησε φιλόξενα και
για βραδινό φαγητό.
