Κάποιος ασκητής, πήγε στην έρημο γιά μεγαλύτερη άσκησι και είπε στον Χριστό:
«Χριστέ μου, θέλω να αφιερωθώ σε Εσένα, να μην ασχολούμαι με κανένα υλικό αγαθό, να έχω ασταμάτητη την καρδιακή προσευχή και να εύχωμαι γιά την σωτηρία της ψυχής μου και όλου του κόσμου! Και Εσύ, ως Κυβερνήτης και Τροφεύς του παντός, να τρέφης και εμένα, με τον τρόπο που γνωρίζεις!».
Έτσι ο ασκητής ξεκίνησε τον αγώνα του. Κάθε δειλινό, μάλιστα, εύρισκε έξω από το κελλάκι του, ένα ολόλευκο ευωδιαστό και ζεστό καρβέλι! Άγγελος Κυρίου του έφερνε αυτόν τον Ουράνιο άρτο!
Πέρασε ο καιρός και δεν άργησε να εμφανισθή ο πρώτος λογισμός:
«Βλέπεις ότι, μετά από τόσα χρόνια ασκήσεως, ευαρέστησες τον Κύριο και έτσι Άγγελος Του, σου προσφέρει καθημερινά τον απαραίτητο άρτο! Συμβαίνει, άραγε, κάτι τέτοιο σ’ άλλους ασκητές; Από ότι γνωρίζω…, αυτό δεν συμβαίνει σε κανέναν άλλον ασκητή, άρα είσαι καλλίτερος από όλους…».
Την άλλη μέρα, όμως, ο ασκητής, ευρίσκει έξω από το κελλάκι του, μισό καρβέλι, αντί γιά ολόκληρο... Αυτό δεν άρεσε στον ασκητή, αλλά έλεγε μέσα του:
«Έστω και το μισό καρβέλι, καλό είναι!».
Οι λογισμοί, όμως, ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, ριζώθηκαν μέσα του, καθότι έτρωγε άρτο εξ Ουρανού. Όμως, μέρα με την μέρα, ο άρτος που του έφερνε ο Άγγελος λιγόστευε, με αποτέλεσμα να περιορισθή μόνο σε μία μπουκιά...
Αλλά και πάλι ο ασκητής έλεγε μέσα του:
«Χριστέ μου, θέλω να αφιερωθώ σε Εσένα, να μην ασχολούμαι με κανένα υλικό αγαθό, να έχω ασταμάτητη την καρδιακή προσευχή και να εύχωμαι γιά την σωτηρία της ψυχής μου και όλου του κόσμου! Και Εσύ, ως Κυβερνήτης και Τροφεύς του παντός, να τρέφης και εμένα, με τον τρόπο που γνωρίζεις!».
Έτσι ο ασκητής ξεκίνησε τον αγώνα του. Κάθε δειλινό, μάλιστα, εύρισκε έξω από το κελλάκι του, ένα ολόλευκο ευωδιαστό και ζεστό καρβέλι! Άγγελος Κυρίου του έφερνε αυτόν τον Ουράνιο άρτο!
Πέρασε ο καιρός και δεν άργησε να εμφανισθή ο πρώτος λογισμός:
«Βλέπεις ότι, μετά από τόσα χρόνια ασκήσεως, ευαρέστησες τον Κύριο και έτσι Άγγελος Του, σου προσφέρει καθημερινά τον απαραίτητο άρτο! Συμβαίνει, άραγε, κάτι τέτοιο σ’ άλλους ασκητές; Από ότι γνωρίζω…, αυτό δεν συμβαίνει σε κανέναν άλλον ασκητή, άρα είσαι καλλίτερος από όλους…».
Την άλλη μέρα, όμως, ο ασκητής, ευρίσκει έξω από το κελλάκι του, μισό καρβέλι, αντί γιά ολόκληρο... Αυτό δεν άρεσε στον ασκητή, αλλά έλεγε μέσα του:
«Έστω και το μισό καρβέλι, καλό είναι!».
Οι λογισμοί, όμως, ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, ριζώθηκαν μέσα του, καθότι έτρωγε άρτο εξ Ουρανού. Όμως, μέρα με την μέρα, ο άρτος που του έφερνε ο Άγγελος λιγόστευε, με αποτέλεσμα να περιορισθή μόνο σε μία μπουκιά...
Αλλά και πάλι ο ασκητής έλεγε μέσα του:
