Κάποιος ασκητής, πήγε στην έρημο γιά μεγαλύτερη άσκησι και είπε στον Χριστό:
«Χριστέ μου, θέλω να αφιερωθώ σε Εσένα, να μην ασχολούμαι με κανένα υλικό αγαθό, να έχω ασταμάτητη την καρδιακή προσευχή και να εύχωμαι γιά την σωτηρία της ψυχής μου και όλου του κόσμου! Και Εσύ, ως Κυβερνήτης και Τροφεύς του παντός, να τρέφης και εμένα, με τον τρόπο που γνωρίζεις!».
Έτσι ο ασκητής ξεκίνησε τον αγώνα του. Κάθε δειλινό, μάλιστα, εύρισκε έξω από το κελλάκι του, ένα ολόλευκο ευωδιαστό και ζεστό καρβέλι! Άγγελος Κυρίου του έφερνε αυτόν τον Ουράνιο άρτο!
Πέρασε ο καιρός και δεν άργησε να εμφανισθή ο πρώτος λογισμός:
«Βλέπεις ότι, μετά από τόσα χρόνια ασκήσεως, ευαρέστησες τον Κύριο και έτσι Άγγελος Του, σου προσφέρει καθημερινά τον απαραίτητο άρτο! Συμβαίνει, άραγε, κάτι τέτοιο σ’ άλλους ασκητές; Από ότι γνωρίζω…, αυτό δεν συμβαίνει σε κανέναν άλλον ασκητή, άρα είσαι καλλίτερος από όλους…».
Την άλλη μέρα, όμως, ο ασκητής, ευρίσκει έξω από το κελλάκι του, μισό καρβέλι, αντί γιά ολόκληρο... Αυτό δεν άρεσε στον ασκητή, αλλά έλεγε μέσα του:
«Έστω και το μισό καρβέλι, καλό είναι!».
Οι λογισμοί, όμως, ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, ριζώθηκαν μέσα του, καθότι έτρωγε άρτο εξ Ουρανού. Όμως, μέρα με την μέρα, ο άρτος που του έφερνε ο Άγγελος λιγόστευε, με αποτέλεσμα να περιορισθή μόνο σε μία μπουκιά...
Αλλά και πάλι ο ασκητής έλεγε μέσα του:
«Έστω και αν τρώω, μία μπουκιά Αγγελική σαν αντίδωρο…, πάλι είμαι καλλίτερος από τους άλλους».
Το αποτέλεσμα ήταν, ο Άγγελος να μην του ξαναφέρει, πλέον, άρτο…
Άνοιξε κατά το δειλινό ο ασκητής την πόρτα του κελλιού του και δεν είδε άρτο… Καταστενοχωρημένος επέστρεψε στο κελλί του, και τότε εμφανίζεται ο Άγγελος και του λέει:
«Από εδώ και στο εξής, μαζί με τον πνευματικό σου αγώνα θα εργάζεσαι και το εργόχειρό σου. Αυτό, από εδώ και πέρα, θα σου εξασφαλίζει τον καθημερινό σου άρτο».
Τότε ο ασκητής κατάλαβε το σφάλμα του, μετανόησε, έκλαψε χρόνους πολλούς και τελικά έφθασε σε μεγάλα μέτρα αγιότητας και μετανοίας!
Πολλές φορές, μάλιστα, παρακάλεσε τον Άγγελο να του προσφέρει έστω ένα κομματάκι άρτου, γιά μία τελευταία φορά, αλλά ο Άγγελος του είπε:
«Σου αρκεί, που ο Κύριος σε συγχώρησε!»!!!
«Χριστέ μου, θέλω να αφιερωθώ σε Εσένα, να μην ασχολούμαι με κανένα υλικό αγαθό, να έχω ασταμάτητη την καρδιακή προσευχή και να εύχωμαι γιά την σωτηρία της ψυχής μου και όλου του κόσμου! Και Εσύ, ως Κυβερνήτης και Τροφεύς του παντός, να τρέφης και εμένα, με τον τρόπο που γνωρίζεις!».
Έτσι ο ασκητής ξεκίνησε τον αγώνα του. Κάθε δειλινό, μάλιστα, εύρισκε έξω από το κελλάκι του, ένα ολόλευκο ευωδιαστό και ζεστό καρβέλι! Άγγελος Κυρίου του έφερνε αυτόν τον Ουράνιο άρτο!
Πέρασε ο καιρός και δεν άργησε να εμφανισθή ο πρώτος λογισμός:
«Βλέπεις ότι, μετά από τόσα χρόνια ασκήσεως, ευαρέστησες τον Κύριο και έτσι Άγγελος Του, σου προσφέρει καθημερινά τον απαραίτητο άρτο! Συμβαίνει, άραγε, κάτι τέτοιο σ’ άλλους ασκητές; Από ότι γνωρίζω…, αυτό δεν συμβαίνει σε κανέναν άλλον ασκητή, άρα είσαι καλλίτερος από όλους…».
Την άλλη μέρα, όμως, ο ασκητής, ευρίσκει έξω από το κελλάκι του, μισό καρβέλι, αντί γιά ολόκληρο... Αυτό δεν άρεσε στον ασκητή, αλλά έλεγε μέσα του:
«Έστω και το μισό καρβέλι, καλό είναι!».
Οι λογισμοί, όμως, ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, ριζώθηκαν μέσα του, καθότι έτρωγε άρτο εξ Ουρανού. Όμως, μέρα με την μέρα, ο άρτος που του έφερνε ο Άγγελος λιγόστευε, με αποτέλεσμα να περιορισθή μόνο σε μία μπουκιά...
Αλλά και πάλι ο ασκητής έλεγε μέσα του:
«Έστω και αν τρώω, μία μπουκιά Αγγελική σαν αντίδωρο…, πάλι είμαι καλλίτερος από τους άλλους».
Το αποτέλεσμα ήταν, ο Άγγελος να μην του ξαναφέρει, πλέον, άρτο…
Άνοιξε κατά το δειλινό ο ασκητής την πόρτα του κελλιού του και δεν είδε άρτο… Καταστενοχωρημένος επέστρεψε στο κελλί του, και τότε εμφανίζεται ο Άγγελος και του λέει:
«Από εδώ και στο εξής, μαζί με τον πνευματικό σου αγώνα θα εργάζεσαι και το εργόχειρό σου. Αυτό, από εδώ και πέρα, θα σου εξασφαλίζει τον καθημερινό σου άρτο».
Τότε ο ασκητής κατάλαβε το σφάλμα του, μετανόησε, έκλαψε χρόνους πολλούς και τελικά έφθασε σε μεγάλα μέτρα αγιότητας και μετανοίας!
Πολλές φορές, μάλιστα, παρακάλεσε τον Άγγελο να του προσφέρει έστω ένα κομματάκι άρτου, γιά μία τελευταία φορά, αλλά ο Άγγελος του είπε:
«Σου αρκεί, που ο Κύριος σε συγχώρησε!»!!!
