Στο χωριό ζούσε μία πτωχή γυναίκα, η οποία όλη την ώρα, κοίταζε τον ουρανό και έλεγε: «Δόξα τω Θεώ!» και αισθανόταν μάλιστα πολύ ευγνώμων γιά ο,τιδήποτε της συνέβαινε.
Κάπου εκεί, κοντά της, έμενε και ένας πλούσιος άνθρωπος. Κάθε φορά λοιπόν περνούσε μπροστά από το σπίτι της γυναίκας και την άκουγε να δοξολογεί:
«Δόξα τω Θεώ! Ευχαριστώ Κύριε!».
Στην αρχή δεν έδινε σημασία, αλλά κάποια στιγμή, αυτό άρχισε να τον εκνευρίζει και έλεγε μάλιστα με απορία:
«Πώς μπορεί αυτή η γυναίκα, τόσο πτωχή, να ευχαριστεί συνέχεια τον Θεόν;».
Μία ημέρα, λοιπόν, αφού πέρασε μπροστά από το σπίτι της γυναίκας και την άκουσε πάλι να δοξολογεί, ενευρίασε τόσο πολύ, που λέει στον υπηρέτη του:
