Σ’ ένα Aιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών
ένας Ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχή του ήταν γεμάτη στοργή γιά το ποίμνιό του και
ειδικά γιά τους πονεμένους. Έφθασε όμως η ημέρα να δοκιμασθή κι εκείνος. Η κόρη
του, μιά εξαιρετική κοπέλλα, είχε παντρευθεί ένα νοικοκυρεμένο παλληκάρι και
ήταν έγκυος. Κατά την διάρκεια του τοκετού, όμως, πέθανε. Ο Ιερέας πατέρας της
πόνεσε πολύ, αλλά με ακλόνητη πίστη στον Θεό πρόσφερε δοξολογία στο Άγιο Όνομά
Του. Την αγάπη του δε γιά την κόρη του εξέφραζε με θερμές προσευχές γιά την
ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.
Ο Ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος
πια της θάλασσας, απολάμβανε την περιουσία που είχε δημιουργήσει. Δυστυχώς,
όμως, ήταν σχεδόν άπιστος, παρ' όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βράδια, όταν
μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του Ιερέα μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους
αγαθούς νησιώτες, που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην Εκκλησία, έπιναν το
τσάϊ τους και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος, ένα βράδυ, ειρωνεύθηκε τον Ιερέα
αδελφό του: «Σιγά, μην υπάρχει άλλη ζωή και βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι
κάνουμε»...
