Κάποιος ασκητής, απέκτησε την φήμη ότι επί πενήντα χρόνια ζει με αυστηρή νηστεία, αποφεύγοντας και αυτό το ψωμί και το κρασί. Έλεγε μάλιστα και ο ίδιος:
«Θανάτωσα την φιληδονία, την φιλαργυρία και την φιλοδοξία».
Όταν το άκουσε ο αββάς Αβραάμ, πήγε να τον συναντήσει και του λέει:
«Εσύ είπες αυτά τα λόγια αδελφέ;».
«Ναι αββά μου», απήντησε ο ασκητής.
«Δεν μου λες: Εάν εισέλθης στο κελλί σου και εύρης μία γυναίκα, μπορείς να μείνεις τελείως αδιάφορος γιά το φύλο της;;».
Το αφεντικό μου, οδηγούσε ένα πολυτελές αυτοκίνητο και εγώ είχα καθήκον να του ανοίγω την πόρτα της βίλας του, καθώς εργαζόμουν εκεί ως φύλακας. Πάντα με την καλημέρα και την καλησπέρα στο στόμα τον χαιρετούσα με μεγάλη ευγένεια, αλλά αυτός ποτέ δεν ανταπέδιδε τον χαιρετισμό μου.
Η οικογένεια μου, δεν τα έφερνε εύκολα βόλτα, όλα πτωχικά και μετρημένα, οι ελλείψεις πολλές… Κάποτε μάλιστα, με είδε το αφεντικό μου να σκαλίζω τις σακούλες με τα σκουπίδια της οικίας του… Σκοπός μου ήταν να βρω κάτι χρήσιμο ή κάποιο τρόφιμο σε καλή κατάσταση. Ντράπηκα, αλλά αυτός, πάλι, δεν έδωσε καμμία σημασία. Ήταν σαν να μην υπήρχα...
Την άλλη ημέρα, ευρήκα στο ίδιο σημείο μία σακούλα με φρέσκο φαγητό, λες και κάποιος το είχε μόλις αγοράσει. Χαρούμενος το πήρα και δεν έδωσα μεγάλη σημασία γιά το πώς ευρέθηκε εκεί. Από τότε, κάθε μέρα εύρισκα μία τσάντα με φρέσκο φαγητό και άλλα απαραίτητα γιά το σπίτι. Είχε γίνει πλέον καθημερινότητα. Στο σπίτι, το φαγητό δεν μας έλειψε από τότε, και όλοι μας αναρωτιόμασθαν ποιός ήταν αυτός που ξεχνούσε την τσάντα με τα πράγματα σε καθημερινή βάση…
1.Γέρων Γερβάσιος Παρασκευόπουλος (1877-1964)!
2.Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος Κόμπος (1920-2005)!
3.Γέρων Αθανάσιος Χαμακιώτης (1891–1967)!
4.Πατριάρχης Σερβίας Παύλος (1914-2009)!
Κάποιος μοναχός που μόναζε σε Κοινόβιο, οργιζόταν συχνά… Το πάθος της οργής δεν τον άφηνε και ξεσπούσε στους αδελφούς του. Αποφάσισε λοιπόν και είπε μέσα του:
«Θα πάω να ζήσω μόνος, μακριά από ανθρώπους. Και καθώς δεν θα έχω καμμία σχέση με κανέναν, θα πάψει και το πάθος».
Έφυγε πράγματι, και κατοίκησε σε μιά σπηλιά μόνος.
Το καλλίτερο φάρμακο γιά την κάθε δοκιμασία μας, είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία των συνανθρώπων μας, αρκεί να την συγκρίνουμε με την δική μας δοκιμασία, γιά να διακρίνουμε την μεγάλη διαφορά και την μεγάλη αγάπη που μας έδειξε ο Θεός και επέτρεψε μικρή δοκιμασία σ’ εμάς! Τότε, θα Τον ευχαριστήσουμε και παράλληλα θα πονέσουμε γιά τον άλλον που υποφέρει πιο πολύ και θα κάνουμε καρδιακή προσευχή να τον βοηθήση ο Θεός!
Μου έκοψαν λ.χ. το ένα πόδι, να πω:
«Δόξα Σοι ο Θεός, που έχω τουλάχιστον ένα πόδι. Του άλλου, του έκοψαν και τα δύο…».!
Και αν ακόμη μείνω ένα κούτσουρο, χωρίς χέρια και πόδια, πάλι να πω:
«Δόξα Σοι ο Θεός, που περπατούσα τόσα χρόνια, ενώ άλλοι γεννήθηκαν παράλυτοι…»!
Εγώ, από την στιγμή που άκουσα ότι ένας οικογενειάρχης έχει ένδεκα χρόνια αιμορραγία, είπα:
Η φύση μας διδάσκει:
«Εάν πάρουμε ένα κουκούτσι πορτοκαλιού και το ρίξουμε στη γη, τί θα βγάλει;
Νεραντζιά θα βγάλει, και έχει ανάγκη από μπόλιασμα γιά να βγάλει πορτοκαλιά με γλυκά πορτοκάλια!
Εάν πάλι πάρουμε ένα κουκούτσι καλής ελιάς και το φυτεύσουμε τί θα βγάλει;
Ο Μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης Αντρέϊ Ταρκόφσκι (1932-1986), όταν ήταν μικρός, ερώτησε τον πατέρα του (Αρσένυ Ταρκόφσκι, Ρώσο Ποιητή), εάν υπάρχει Θεός.
Και ο πατέρας του, του έδωσε την παρακάτω σοφή απάντηση:
<<Δύο άνθρωποι, χριστιανοί μου, ήλθον μίαν φοράν και εξωμολογήθησαν εις εμέ, Πέτρος και Παύλος τα ονόματά των, και να ιδήτε πως τους εδιώρθωσα, καλά ή κακά... Εγώ σας φανερώνω την καρδίαν μου.
Μου λέγει, λοιπόν, ο Πέτρος:
«Εγώ, πνευματικέ μου, από τον καιρόν οπού εγεννήθηκα έως τώρα, ενήστευα, επροσευχόμην πάντοτε, έκαμνα ελεημοσύνας εις τους πτωχούς, έκτισα Μοναστήρια, Εκκλησίας και άλλα καλά έκαμα. Τον εχθρόν μου, όμως, δεν τον συγχωρώ...»
Εγώ τότε τον αποφάσισα τον Πέτρο διά την κόλασιν.
Έρχεται ο άλλος, ο Παύλος και μου λέγει:
«Εγώ από τον καιρόν οπού εγεννήθηκα ποτέ κανένα καλόν δεν έκαμα, αλλά μάλιστα έχω κάμει τόσα φονικά, επόρνευσα, έκλεψα, έκαψα Εκκλησίας, Μοναστήρια. Όλα τα κακά τα έκαμα, μα τον εχθρόν μου τον συγχωρώ».
Να ιδήτε τί έκαμα εγώ εις αυτόν.
Ένας γέροντας ερημίτης, που ασκήτευε στην έρημο του Ιορδάνου, είχε πολλά χρόνια, να πειραχθή από τον διάβολο… Αυτό του είχε δώσει θάρρος και έλεγε συχνά, πώς ο εχθρός δεν τολμούσε να πειράξει τους αγωνιστές, αλλά πήγαινε μόνο στους αμελείς και οκνηρούς.
Κάποτε, όμως, παρουσιάσθηκε μπροστά του ο διάβολος και του παραπονέθηκε:
«Τί σου έχω κάνει Αββά, και με εξευτελίζεις έτσι; Μήπως ποτέ σε πείραξα;».
«Φύγε από εδώ, πονηρό πνεύμα», φώναξε άφοβα ο ερημίτης, και σήκωσε το ραβδί του να τον κτυπήσει. «Δεν έχεις δικαίωμα να πειράζεις τους δούλους του Χριστού. Πήγαινε σε εκείνους, που με την απροσεξία τους σε προσκαλούν».
Ερώτησε κάποιος τον Όσιο Παΐσιο:
«Γέροντα, πρέπει να λέμε “δόξα Σοι ο Θεός”, όταν όλα πηγαίνουν καλά;».
Και απάντησε ο Αγιασμένος γέροντας:
«Μά, αν δεν λέμε το “δόξα Σοι ο Θεός” στις χαρές, πώς θα το πούμε στις θλίψεις;; Όταν είναι αχάριστος κανείς, δεν γνωρίζει την Αγάπη του Θεού. Η αχαριστία είναι μεγάλη αμαρτία. Γιά εμένα είναι θανάσιμο αμάρτημα. Ο αχάριστος, με τίποτε δεν ευχαριστιέται. Γιά όλα γκρινιάζει, όλα του φταίνε.
Στην πατρίδα μου, τα Φάρασα, χρησιμοποιούσαν πολύ το πετιμέζι. Ένα βράδυ, λοιπόν, μία κοπέλα έκλαιγε, γιατί ήθελε πετιμέζι. Η μάνα της (τί να κάνη;), πήγε και ζήτησε από την γειτονιά. Αυτή, μόλις πήρε το πετιμέζι, έβαλε πάλι τα κλάματα. Κτυπούσε τα πόδια της κάτω και φώναζε:
“Μαμά, θέλω και γιαούρτι”.
“Τέτοια ώρα, παιδάκι μου, που να βρω γιαούρτι;”, της λέει η μάνα της.
“Όχι, θέλω γιαούρτι”.
Πήγε, υποχρεώθηκε η καϋμένη σε μιά γειτόνισσα, της έφερε και γιαούρτι. Το παίρνει η κόρη και βάζει πάλι τα κλάματα.
“Τώρα γιατί κλαις;”, την ρωτάει η μάνα της.
Κάποια ημέρα, ο Αμερικανός εφευρέτης Θωμάς Έντισον (Thomas Alva Edison 1847-1931), καθώς έψαχνε ανάμεσα στα παλαιά κειμήλια της οικογενείας του, ανακάλυψε ένα διπλωμένο χαρτί στη γωνιά ενός συρταριού του παλαιού γραφείου του. Το πήρε, το ξεδίπλωσε και το διάβασε:
«Ο υιός σας είναι διανοητικά ανεπαρκής και δεν μπορούμε να του επιτρέψουμε να παρακολουθεί πλέον τα μαθήματά μας. Αποβάλλεται...».
Ήταν το ίδιο εκείνο σημείωμα, που του έδωσε ο δάσκαλός του στο σχολείο πριν πολλά-πολλά χρόνια, γιά να το δώσει στη μητέρα του.
Αφού διάβασε εκείνο το γράμμα ο Έντισον, έκλαψε γιά ώρες και έγραψε στο ημερολόγιό του:
Κάποτε, είδε κάποιος Γέροντας, από μακρινή απόσταση, έναν κλέφτη, που παραβίαζε την πόρτα του κελλιού του. Ήταν ο ίδιος, μάλιστα, που τον είχε κλέψει και μία προηγούμενη χρονιά… Μέριασε ο Γέροντας, και κρύφθηκε στην μάνδρα, ώσπου ο κλέφτης τελείωσε το έργο του και έφυγε ανενόχλητος.
Ο γέροντας, διηγήθηκε στον υποτακτικό του, ο οποίος απουσίαζε την στιγμή της κλοπής, τί συνέβη και γιατί έλειπαν τα πράγματά τους.
Εκείνος τότε θυμωμένος τού επιτέθηκε λεκτικά, ως εξής:
«Γιατί γέροντα δεν ήλθες να με καλέσεις, να τον πιάσουμε; Ο ίδιος μας έκλεψε και πέρυσι και μένει αμετανόητος…».
Ο σύγχρονος άνθρωπος, δεν μπόρεσε να οργανώσει τη ζωή του κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να έχει αρκετή «σχόλη» (ελεύθερο χρόνο), γιά την προσευχή και την πνευματική θεωρία του Θεού. Και αιτία αυτού είναι, το άπληστο πάθος της «φιλοκτημοσύνης». Το πάθος αυτό της πλεονεξίας, ο Απόστολος Παύλος ωνόμασε ειδωλολατρεία!!
Κάποτε, μία αλεπού, τριγυρνούσε νύκτα σε ένα χωριουδάκι, αναζητώντας τροφή σε κανένα κοτέτσι. Μες στο σκοτάδι, όμως, γλίστρησε και έπεσε σ’ ένα αφύλαχτο πηγάδι. Μέχρι να ξημερώσει έκλαιγε απαρηγόρητη γιά το πάθημά της.
Το πρωΐ, ένας τράγος, που είχε ξεφύγει από το κοπάδι του, αναζητώντας νερό, έσκυψε στο στόμιο του πηγαδιού.
«Πολύ βαθύ το βλέπω», μουρμούρισε στενoχωρημένος.
Τότε η αλεπού χωρίς να χάσει ευκαιρία του λέει, σκεπτόμενη πονηρά:
«Φίλε μου, το νερό είναι δροσερό και θα το ευχαριστηθής πολύ. Πήδα, πιές και ύστερα ανεβαίνουμε μαζί».
Ιεραί και Θεοφιλείς σκέψεις, επί ενός καταπληκτικού προσομοίου του πλ. Α' ήχου, το οποίο παραθέτουμε κάτωθι:
«Χαίροις, μετά Θεόν η Θεός,
τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα, αμέσως η δεχομένη των εκ Θεού δωρεών το
πλήρωμα όλον και εις άπαντας, Αγγέλους Ανθρώπους τε τούτο διαπορθμεύουσα˙ του
εμπυρίνου ουρανού το τεράστιον, τηλεσκόπιον βουλών θείων θαυμάσιον˙ τέλος το
σκοπιμώτατον και ύστατον, Πάναγνε, δημιουργίας απάσης, δι’ ην ο Κόσμος εγένετο
και σου τη γεννήσει η αιώνιος του Κτίστου βουλή πεπλήρωται».
Ο Θεοτοκόφιλος π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, ο οποίος συχνά έκλαιγε μιλώντας γιά την Παναγία, γράφει σχετικά με τον παρόντα ύμνο και την ιδιαιτέρα προτίμηση που έδειχνε σ’ αυτόν ο Θεολογικώτατος νους του αειμνήστου γέροντος Αθανασίου Ιβηρίτου:
«Κατά το 1955, ο γ.Αθανάσιος, μου απέστειλε έναν ύμνον διά την Παναγίαν με υψηλότατα Θεολογικά νοήματα. Επάνω σ' αυτόν ο Θεοτοκόφιλος ιερομόναχος φιλοσοφεί, θεολογεί με πρωτότυπες συλλήψεις και τελικώς θα ειπή ότι, ό,τι και αν λεχθή διά την Θεομήτορα δεν είναι υπερβολικό!»!!
Και στην συνέχεια παραθέτει την επιστολή του ιερομ. Αθανασίου:
Κάποια χρονιά, τον μήνα Φεβρουάριο, είχαν πάει στην κορυφή του Άθωνος, ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, μαζί με τον συνασκητή του γέροντα Αρσένιο, γιά να προσευχηθούν και να κάνουν πολλές μετάνοιες, κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας τους. Και ενώ προσεύχονταν, άρχισε να χιονίζει. Έτσι εισήλθαν στο Ναό της Μεταμορφώσεως και συνέχισαν τον αγώνα τους.
Το χιόνι, όμως, άρχισε να πυκνώνει και το κρύο ήταν πολύ δυνατό...
Σε κάποια στιγμή, λέει ο γέροντας Ιωσήφ:
«Αρσένιε, πάμε να φύγουμε αμέσως, γιατί δεν θα αντέξουμε, εάν αποκλεισθούμε».
Με κίνδυνο της ζωής τους, λοιπόν, και μέσα από τα χιονισμένα μονοπάτια, κατέβηκαν μέχρι το Εκκλησάκι της Παναγίας και εισήλθαν μέσα. Κάθησαν στα στασίδια, γιά να ξεκουρασθούν και να ζεσταθούν, λέγοντας συνεχώς την ευχή:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με!»!
Ξαφνικά, λέει ο γέροντας στον πατέρα Αρσένιο:
H Μήτηρ του Θεού ημών, μετέστη εις Ουρανούς, αλλ’ ουκ απέστη αφ’ ημών!!!
Κυοφορήσασα εκ Πνεύματος Αγίου και Τέξασα τον Λυτρωτήν και Φιλάνθρωπον Κύριον, κατέστη συγχρόνως, η Παντάνασσα Μήτηρ της αγάπης και της υπομονής, δι’ άπαν το γένος των βροτών, ιδία δε ημών των Χριστιανών!!
Ο δεκαπεντάχρονος Ιωάννης από την Μονεμβασία, ευρέθηκε μαζί με την μητέρα του αιχμάλωτος σε κάποιο Τούρκο. Και βάλθηκε ο Αγάς να τον τουρκέψει. Και όταν έφθασε η νηστεία του Δεκαπενταυγούστου, ο Τούρκος δεν του έδινε νηστίσιμα φαγητά, γιά να χαλάσει ο νέος την νηστεία της Παναγίας και να αρχίσει να γίνεται πλαδαρή η συνείδησή του. Αλλά ο Ιωάννης δεν υποχώρησε! Δεν κάμφθηκε! Έμεινε δύο και τρεις ημέρες νηστικός!
Η μητέρα του, τότε, του έλεγε:
«Φάγε, παιδάκι μου. Να μην πεθάνεις. Ο Θεός συγχωρεί, αφού δεν το κάνεις με την θέλησή σου. Άφησε προσωρινά την νηστεία. Είναι μικρό πράγμα. Την πίστη να μην χάσουμε! Αυτή είναι το μεγάλο!».
<<Μία φορά είχε πρησθή το μάτι μου και πονούσε. Πήγα, λοιπόν, τρεις φορές στην Εικόνα της Παναγίας και Τήν παρεκάλεσα να το κάνει καλά, γιά να μπορώ τις νύκτες να διαβάζω το Ψαλτήρι. Πήρα και λίγο λαδάκι από το κανδήλι Της και άλειψα το μάτι μου, αλλ’ όμως δεν θεραπεύθηκε…
Σε λίγες ημέρες, μάλιστα, άρχισε να χειροτερεύει η κατάσταση του ματιού μου... Πέρασαν 15 μέρες και τότε πήγα πάλι, με πολλή συστολή, στην Εικόνα της Παναγίας και Τής είπα:
«Παναγία μου, να με συγχωρείς, πάλι θα Σέ ενοχλήσω...»!!!
Ερώτησαν τον αββά Αγάθωνα κάποιοι αδελφοί:
«Πες μας, Γέροντα, ποιά αρετή ζητάει τον πιο πολύ κόπο;».
Και ο αββάς είπε:
«Δεν υπάρχει άλλος κόπος πιό δύσκολος, από το να προσεύχεσαι».
Απόρησαν οι αδελφοί και του είπαν:
«Δεν υπάρχει άλλος κόπος πιό δύσκολος από το να προσεύχεσαι; Μα δεν είναι η επικοινωνία με τον Θεόν χαρά και τέρψη και αγαλλίαση και ανάταση ψυχής και ειρήνη βαθειά και απόλαυση Θεϊκή;».
Και απάντησε ο αββάς:
Γιά το πάθος του φθόνου, μία παραδοσιακή ιστορία αναφέρει:
Κάποτε, ένα φίδι, άρχισε να κυνηγάει μία πυγολαμπίδα. Ύστερα από πολλές ώρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πιά, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:
«Μπορώ να σου κάνω μιά ερώτηση;»
«Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά αφού, έτσι κι αλλιώς θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις», είπε το φίδι.
Και η πυγολαμπίδα, ερώτησε:
Ταπεινόν αφιέρωμα εις την Μητέρα του Θεού ημών
και Μητέρα πάντων ημών των Ορθοδόξων Χριστιανών!!!
