Το αφεντικό μου, οδηγούσε ένα πολυτελές αυτοκίνητο και εγώ είχα καθήκον να του ανοίγω την πόρτα της βίλας του, καθώς εργαζόμουν εκεί ως φύλακας. Πάντα με την καλημέρα και την καλησπέρα στο στόμα τον χαιρετούσα με μεγάλη ευγένεια, αλλά αυτός ποτέ δεν ανταπέδιδε τον χαιρετισμό μου.
Η οικογένεια μου, δεν τα έφερνε εύκολα βόλτα, όλα πτωχικά και μετρημένα, οι ελλείψεις πολλές… Κάποτε μάλιστα, με είδε το αφεντικό μου να σκαλίζω τις σακούλες με τα σκουπίδια της οικίας του… Σκοπός μου ήταν να βρω κάτι χρήσιμο ή κάποιο τρόφιμο σε καλή κατάσταση. Ντράπηκα, αλλά αυτός, πάλι, δεν έδωσε καμμία σημασία. Ήταν σαν να μην υπήρχα...
Την άλλη ημέρα, ευρήκα στο ίδιο σημείο μία σακούλα με φρέσκο φαγητό, λες και κάποιος το είχε μόλις αγοράσει. Χαρούμενος το πήρα και δεν έδωσα μεγάλη σημασία γιά το πώς ευρέθηκε εκεί. Από τότε, κάθε μέρα εύρισκα μία τσάντα με φρέσκο φαγητό και άλλα απαραίτητα γιά το σπίτι. Είχε γίνει πλέον καθημερινότητα. Στο σπίτι, το φαγητό δεν μας έλειψε από τότε, και όλοι μας αναρωτιόμασθαν ποιός ήταν αυτός που ξεχνούσε την τσάντα με τα πράγματα σε καθημερινή βάση…
Κάποτε, πέθανε το αφεντικό, και στην βίλα ήλθαν πολλοί άνθρωποι. Εκείνη την ημέρα δεν ευρήκα την σακούλα με το φαγητό και υπέθεσα ότι, κάποιος από τους ανθρώπους που είχαν έλθη θα την πήρε. Αλλά το ίδιο έγινε και την δεύτερη και την τρίτη και την τέταρτη ημέρα... Αυτό συνεχίσθηκε γιά κάμποσες εβδομάδες και υπήρχε πρόβλημα, αφού δεν μπορούσα πλέον να συντηρήσω την οικογένειά μου, χωρίς την γνωστή σακούλα. Τα χρήματα που έπαιρνα εξ άλλου δεν επαρκούσαν.
Αποφάσισα τότε, να ζητήσω από την γυναίκα του αφεντικού μου αύξηση, διαφορετικά έπρεπε να παραιτηθώ και να βρω αλλού δουλειά. Της μίλησα, αλλά αυτή δεν έδειξε να πείθεται. Με ερώτησε μάλιστα πώς και δεν ζήτησα τόσα χρόνια αύξηση και γιατί την ζητάω τώρα. Της έδωσα πολλές εξηγήσεις, αλλά δεν πείσθηκε. Στο τέλος αναγκάσθηκα να της πω την αλήθεια. Της είπα γιά την σακούλα με τα ψώνια που εύρισκα κάθε μέρα και ότι αυτή ήταν σωτήρια γιά την οικογένεια μου και ότι έτσι μπορούσαμε να συντηρηθούμε. Τότε, η κυρία με ερώτησε, πότε σταμάτησα να βρίσκω αυτή την σακούλα. Όταν της εξήγησα, αμέσως κατάλαβε ότι τα πράγματα τα άφηνε ο σύζυγός της. Εγώ εξεπλάγην, δεν το περίμενα, διότι αυτός δεν μου έδινε ποτέ σημασία ούτε καν με χαιρετούσε… Πώς μπορούσε, λοιπόν, να είναι τόσο γενναιόδωρος ένας τέτοιος άνθρωπος;
Η κυρία τότε άρχισε να κλαίει και εγώ, χωρίς να καταλαβαίνω, την παρακαλούσα να σταματήσει και ότι, θα την υπηρετούσα και ότι τελικά δεν ήθελα καμμιά αύξηση… Τότε η κυρία, μου απεκάλυψε ότι, ήμουν το έβδομο πρόσωπο που, ο άνδρας της σε καθημερινή βάση, πρόσφερε από μία πλούσια σακούλα με τρόφιμα. Αυτός, λοιπόν, μυστικά, μοίραζε φαγητό σε επτά οικογένειες!
Από εκείνη την ημέρα εκτός από την αύξηση, άρχισα να παίρνω πάλι την σακούλα με τα τρόφιμα, μόνο που τώρα την έφερνε στο σπίτι μου, ο γιός του αφεντικού μου! Κάθε φορά τον ευχαριστούσα, αλλά αυτός δεν απαντούσε ποτέ. Όπως ακριβώς έκανε και ο πατέρας του... Κάποτε, όμως, δεν άντεξα, και του είπα το ευχαριστώ πολύ-πολύ δυνατά, δείχνοντας του κάποια δυσφορία και τότε αυτός ο νέος μου είπε, να μην τον παρεξηγώ που δεν απαντά, διότι είχε πρόβλημα με την ακοή του, όπως ακριβώς και ο πατέρας του!!
