Τετάρτη 1 Απριλίου 2020

Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΔΑΜΙΑΝΟΣ ΤΣΙΡΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΣΕΚΟΥ.

Δεν ξέρουμε πολλά πράγματα για τον μοναχό Δαμιανό Τσίρου, γιατί στο Μοναστήρι ζούσε μιά ζωή μοναχική από τα μάτια όλων. Γεννήθηκε στην επαρχία του Μπακιάου και ήδη από νεαρή ηλικία φανέρωνε εξαιρετική ευλάβεια. Τη νύχτα, κλεινόταν μέσα στην Εκκλησία του χωριού του και προσευχόταν μέχρι το πρωί. Τα χρόνια που έκανε δόκιμος, τα πέρασε στο φημισμένο Μοναστήρι του Φραζινέι, κατόπιν, στη Μολδαβία, όπου μπήκε στο μικρό Μοναστήρι του Τιμπουκάνι-Νεάμτς.
Η δίψα του για ησυχία και ασκητική ζωή τον ωδήγησε στον Άγιο τόπο της Μονής Σέκιν, που απήχε αρκετά από την ταραχή του κόσμου. Εκεί, ο πατήρ Δαμιανός έζησε μια αναχωρητική ζωή κι έγινε Μοναχός έμπειρος και κατά Θεόν προοδευμένος. Πάντα μόνος, αναλογιζόμενος συνεχώς τον θάνατο και την κρίση, απήγγελλε αδιάλειπτα την ευχή του Ιησού, νηστεύοντας και δουλαγωγώντας το σώμα του με την υπακοή και τις αγρυπνίες. Υπακοή, αδιάλειπτη προσευχή, σιωπή, εγκράτεια, αγνότητα πνεύματος και βαθειά ταπείνωση, αυτές ήταν οι βασικές αρετές του πατρός Δαμιανού. Όπως οι παλαιοί Μοναχοί, σκεπτόταν μόνο πως το έλεος του Θεού θα του χαρίσει τον Παράδεισο, προετοιμάζοντας αδιάκοπα τον εαυτό του για τον θάνατο. Έχοντας αποκτήσει από τον Κύριο το χάρισμα της ειρήνης και της αδιάλειπτης προσευχής, ο π. Δαμιανός έμενε αποστασιοποιημένος απ' ό,τι συνέβαινε γύρω του. Δεν σήκωνε από ταπείνωση τα μάτια του, ούτε για να θαυμάσει τον έναστρο Ουρανό!

«ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ΟΠΙΣΩ ΜΟΥ ΕΛΘΕΙΝ…» (Μαρκ. 8΄ 34 )!!!