Κάποτε, λέγει ένας αδελφός στον γέροντα Χαράλαμπο τον Διονυσιάτην:
«Γέροντα, ένας μοναχός κάθεται στον δείνα τόπον. Ο καϋμένος δεν έχει τίποτε. Αν του πάνε οι άλλοι, τρώει, αν όχι, δεν πάει να ζητήση. Να του στείλουμε λίγο μαγειρεμένο φαγητό να φάει;».
Και ο διακριτικός γέροντας, ερωτά:
«Μπορεί να δουλέψει αυτός ο μοναχός;».
«Ναι γέροντα», απήντησε ο αδελφός.
«Αλλά θα μου πης, είναι ασκητής και γι’ αυτό δεν δουλεύει. Έστω... Μπορεί, τουλάχιστον, να περπατήση;».
«Ναι γέροντα, μπορεί».
