Ο ΑΠΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΕΗΜΩΝ, ΓΕΡΩΝ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ!!! (1/2)

 

                «Από τις πολ­λές α­ρε­τές πού κο­σμού­σαν την α­πλή και κα­θα­ρή ψυ­χή του Η­γου­μέ­νου πα­πα–Χα­ρα­λάμ­που Δι­ο­νυ­σιά­του, ξε­χώ­ρι­ζε η Ε­ Λ Ε ­Η Μ Ο ­Σ Υ ­Ν Η!!!
                Δεν εί­χε ό­ρια!
                Τα έ­δι­νε ό­λα!
                Κα­νείς δεν έ­φευ­γε με ά­δεια χέ­ρια!
                Καμ­μί­α άλ­λη α­ρε­τή δεν ε­ξο­μοι­ώ­νει τό­σο τον άνθρω­πο με τον Θε­όν, ό­σο η ε­λε­η­μο­σύ­νη, κα­τά τον Ά­γιο Ιωάννη τον Χρυ­σό­στο­μο!

                Ακολουθούν με­ρι­κά από τα πε­ρι­στα­τι­κά, που δείχνουν το μέ­γε­θος της ε­λε­η­μο­σύ­νης του πα­πά-Χα­ράλα­μ­που, πού στην επο­χή Του, δεν εί­χαν ό­μοι­ό Του! Θα του ά­ξι­ζε να χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται ο “Νέ­ος Ε­λε­ή­μων”, σαν τον Ά­γιο Ι­ω­άν­νη τον Ε­λε­ή­μο­να!

Ό­ταν με την συ­νο­δεί­α του εγ­κα­τα­στά­θη­κε εις το Κελ­λί "Μπου­ρα­ζέ­ρη", οι προ­κά­το­χοί του Ρώσ­σοι του ά­φη­σαν κλη­ρο­νο­μί­α αρ­κε­τές λί­ρες. Ο πα­πά–Χα­ρά­λαμ­πος, ε­πει­δή αυ­τές δεν τις α­πέ­κτη­σε με τον ιδρώ­τα του, τις επή­ρε και τις εμοί­ρα­σε εις τα Μο­να­στή­ρια! 

Πολ­λές φο­ρές, ό­ταν του εζη­τού­σε βο­ή­θεια κά­ποι­ος πτω­χός, έ­δι­νε ό­λα τα χρή­μα­τα πού εί­χε το τα­μεί­ο του Κελ­λιού, και ύ­στε­ρα δεν εί­χαν να α­γο­ρά­σουν τρό­φι­μα! 

Οι πα­τέ­ρες, όταν εκαλ­λι­ερ­γού­σαν τον κή­πο, ά­φη­ναν έ­ξω α­πό την μάν­δρα, στον δρόμο, κα­φά­σια με κη­πευ­τι­κά και έτσι μπο­ρού­σαν οι πε­ρα­στι­κοί να παίρ­νουν ό­σα ή­θε­λαν! 

Πολ­λοί πα­τέ­ρες της Κα­ψά­λας Τόν εί­χαν πα­ρη­γο­ριά. Ό,τι χρει­ά­ζον­ταν, επή­γαι­ναν ε­κεί να το ζη­τή­σουν  και ο Ί­διος, με χα­ρά, έ­δι­νε πε­ρισ­σό­τε­ρα απ᾽ ό,τι του εζη­τού­σαν! 

Ό­ταν κάποιοι ή­θε­λαν ζώ­ο γιά να με­τα­φέ­ρουν κά­τι, επή­γαι­νε ο Ί­διος να το σα­μαρώση και να το δώση! 

Ό­ταν εις την Θεί­α Λει­τουρ­γί­α έρ­χον­ταν πα­τέ­ρες, ο Ίδιος επή­γαι­νε με­τά την Θεί­α Λει­τουρ­γί­α στην πόρ­τα, γιά να τους προ­λά­βη να μην φύ­γουν και να τους κρα­τή­ση να φά­νε εις την τρά­πε­ζα ή γιά να τους δώ­ση "κουμ­πά­νια". Κάποτε έ­δω­σε σ᾽ έ­ναν α­σκη­τή έ­να καρ­πού­ζι, τό­σο με­γά­λο, πού ε­κεί­νος δεν μπο­ρού­σε να το ση­κώ­ση! 

«Επέ­ρα­σε κά­πο­τε α­πό έ­να γυ­ναι­κεί­ο Μο­να­στή­ρι της Η­πεί­ρου και εζήτησε από τις α­δελ­φές να Τόν α­φή­σουν λί­γο να προ­σευ­χη­θή μό­νος Του εις την Θαυ­μα­τουρ­γό Ει­κό­να της Πα­να­γί­ας! Τότε, μετά την προσευχή, άφη­σε κρυφά, έ­ναν φά­κελ­λο με αρ­κε­τά χρή­μα­τα. Οι α­δελ­φές συγ­κι­νή­θη­καν, αλ­λά και εθαύ­μα­σαν, διότι τό­τε εί­χαν με­γά­λη α­νάγ­κη α­πό αυ­τά τα χρή­μα­τα!»!!!