<<Κάποτε, πριν από 15 χρόνια περίπου, είχα επισκεφθή την Ιερά Μονή Καλογραιών στην Καλαμάτα, ένα μεγάλο γυναικείο Μοναστήρι. Εκεί ευρισκόταν μία γερόντισσα Μοναχή, 90 τόσων ετών, αλλά «δούλευε» το μυαλό της ρολόϊ! Ήταν κατάκοιτη, και την επισκέφθηκα στο κελλί της. Το όνομά της ήταν Μαγδαληνή και επρόκειτο περί Αγίας γυναίκας! Ας σημειώσουμε ότι, πριν καταπέση, ήταν πρώτη στις Ακολουθίες και έφευγε τελευταία! Αι, κατέπεσε πιά τα τελευταία 2-3 χρόνια και δεν μπορούσε η καϋμένη…
Όταν πήγα, μού είπε το παράπονό της:
«Η Γερόντισσα, δεν με αφήνει να κάνω διακόνημα. Της ζητάω να τυλίγω κουβάρια. Μπορώ εδώ στο κρεββάτι που είμαι, αλλά δεν με αφήνει και μου λέει: “Εργάσθηκες κοντά 80 χρόνια στο Μοναστήρι (είχε πάει 16 ετών!), το μισό Μοναστήρι εσύ το έκτισες. Τώρα που γέρασες και είσαι στο κρεββάτι, δεν θα εργάζεσαι”. Έτσι, όμως, τρώω τζάμπα το ψωμί μου (δέστε ευαισθησία!!)... Εργάζονται οι άλλες καλογριές, γιά να ταΐζουν εμένα… Αλλά τί να κάνω; Η Γερόντισσα είναι ανυποχώρητη και παρακοή δεν πρέπει να κάνω! Αλλά, βρήκα και εγώ, κάτι να απασχολούμαι»!!
