Ένας
έφεδρος αξιωματικός επισκέφθηκε κάποτε, γύρω στο 1950, την Ιερά Μονή
Κωνσταμονίτου. Ο παπά-Φιλάρετος, ο ξακουστός γιά τις αρετές του Ηγούμενος της
Μονής, τον φώναξε από μακριά με το όνομά του και του είπε και μιά περιπέτεια που
είχε, τον συμβούλευσε και τον παρηγόρησε. Ο αξιωματικός τα έχασε. Είχε
συγκλονισθή από το διορατικό χάρισμα του Γέροντα και του είπε με ευλάβεια: «Γέροντα, θα γίνω μοναχός μόλις απολυθώ».
«Να γίνεις, παιδί μου», απάντησε ο παπά-Φιλάρετος, «αλλά όχι σ’ αυτό το Μοναστήρι, γιατί θα σου συμβεί πειρασμός μετά από τρία χρόνια…».
Όταν απολύθηκε ο αξιωματικός από τον στρατό, ο παπά-Φιλάρετος τον έστειλε σε άλλη Μονή, όπου και έγινε μοναχός. Αλλά κάθε μήνα πήγαινε και συμβουλευόταν τον άγιο Γέροντα.
Μία ημέρα τον βρήκε καθισμένο σε μιά άκρη του κελλιού του, να κρατάει το κεφάλι του. Ο πατήρ Ανανίας (ο πρώην αξιωματικός) με πόνο τον αγκάλιασε και τον ρώτησε:
«Τί έχεις, Γέροντα;».
