«Γέροντα, θα γίνω μοναχός μόλις απολυθώ».
«Να γίνεις, παιδί μου», απάντησε ο παπά-Φιλάρετος, «αλλά όχι σ’ αυτό το Μοναστήρι, γιατί θα σου συμβεί πειρασμός μετά από τρία χρόνια…».
Όταν απολύθηκε ο αξιωματικός από τον στρατό, ο παπά-Φιλάρετος τον έστειλε σε άλλη Μονή, όπου και έγινε μοναχός. Αλλά κάθε μήνα πήγαινε και συμβουλευόταν τον άγιο Γέροντα.
Μία ημέρα τον βρήκε καθισμένο σε μιά άκρη του κελλιού του, να κρατάει το κεφάλι του. Ο πατήρ Ανανίας (ο πρώην αξιωματικός) με πόνο τον αγκάλιασε και τον ρώτησε:
«Τί έχεις, Γέροντα;».
«Τέκνον μου, Ανανία», απάντησε ο Γέροντας, «oυδένα πειρασμό είχα σήμερα. Εγκατάλειψις Θεού!».
Ο αθλητής του Χριστού παπά-Φιλάρετος ήθελε να παλεύει κάθε ημέρα με τους πειρασμούς, γιά να στεφανώνεται από τον Χριστό.
Μία άλλη φορά πάλι, είχε συναντήσει έναν λαϊκό και του είπε:
«Ε, κακομοίρη μου, εσύ δεν πάσχεις από σωματική ασθένεια. Άδικα καταξοδεύτηκες στους γιατρούς. Εσένα ο σερσέμης (δαίμονας) σε βασανίζει».
«Κάνε προσευχή, Γέροντα, ν’ απαλλαχθώ», τον παρακάλεσε εκείνος.
«Θα κάνω εγώ προσευχή, παιδί μου, αλλά κι εσύ να νηστέψεις, γιατί έτσι μόνον φεύγει αυτός, δηλαδή με νηστεία και προσευχή, όπως το είπε ο Χριστός μας», τον συνεβούλευσε ο Γέροντας.
Ο βασανισμένος άνθρωπος έκανε υπακοή και έγινε καλά με την νηστεία που έκανε ο ίδιος και την νηστεία και την προσευχή του Γέροντα.
Όσο μεγάλωνε σε ηλικία ο παπά-Φιλάρετος, τόσο ωρίμαζε πνευματικά και γνώριζε όχι μόνον τις καρδιές και τους λογισμούς των ανθρώπων, αλλά ακόμη και στις τσέπες τους τι είχαν!
Όταν πιά γέρασε, ο παπά-Φιλάρετος, αρρώστησε, οι σωματικές του δυνάμεις τον είχαν εγκαταλείψει. Οι πατέρες της Μονής, από αγάπη, τον ανάγκασαν να πάει σε Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, γιά να τον εξετάσουν. Ο Γέροντας δεν κατάλαβε πως βρέθηκε στο Νοσοκομείο, γιατί ήταν ζαλισμένος από το ταξίδι, εκτός από την εξάντληση που είχε, λόγω της καταστάσεώς του. Μόλις συνήλθε, είδε γιά μιά στιγμή να έρχονται οι νοσοκόμες προς το μέρος του. Ο παπά-Φιλάρετος, μόλις τις είδε ντυμένες στα άσπρα, νόμιζε ότι είναι Άγγελοι με φωτοστέφανα και, από ευλάβεια, έκρυψε το πρόσωπό του με το σεντόνι. Όλοι γύρω του τα έχασαν και θαύμασαν τον Γέροντα, γιά την καθαρότητα της ψυχής του. Λίγες ημέρες αργότερα τον μετέφεραν στην Μετάνοιά του, όπου και ανεπαύθη εν Κυρίω!!
Πηγή: Αθωνική Πολιτεία, Αρ Φύλλου:262 – ΜΑΙΟΣ 2019 σελ.4