Από την αρχή της ενάρξεως της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, εδημιουργήθηκε η ανάγκη ενός Πατριωτικού ύμνου, που θα ένωνε όλους τους Έλληνες εις τον κοινόν αγώνα: «Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος»!
Στην αρχή εχρησιμοποιήθηκαν τα κλέφτικα τραγούδια, αποσπάσματα από τον Θούριο του Ρήγα Φεραίου και άλλα Πατριωτικά άσματα. Μέχρι το 1865 δεν υπήρχε επίσημος Εθνικός Ύμνος.
Το ποίημα «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», εγράφη από τον Διονύσιο Σολωμό το 1823 εις την Ζάκυνθο και ύστερα από έναν χρόνο ετυπώθηκε εις το Μεσολόγγι. Το 1828, μάλιστα, εμελοποιήθη γιά πρώτη φορά, από τον Νικόλαο Χαλικιόπουλο-Μάντζαρο, βασιζόμενο σε λαϊκά μοτίβα, γιά τετράφωνη ανδρική χορωδία. Ακολούθησαν και άλλες μελοποιήσεις από τον Μάντζαρο, ο οποίος τελικά υπέβαλε το έργο του εις τον Βασιλέα Όθωνα. Ο Βασιλέας επιβράβευσε και τον Μάντζαρο και τον Σολωμό, αλλά δεν υιοθέτησε το έργο τους ως «Εθνικό Ύμνο».
