Διηγείται ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης:
“ Κάποτε διάβαζα το βίο του Άγιου Σεραφείμ του Σαρώφ και στο σημείο που έλεγε ο Άγιος ότι είδε τα σκηνώματα του Παραδείσου, «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισί», τότε λέω:
«Πώς να είναι άραγε, Θεέ μου, αυτές οι Μονές;»!
Ξαφνικά, μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και ευρέθηκα σ’ ένα ωραίο μέρος. Μπροστά μου ήταν ένας δρόμος κατάφυτος με βιολέτες, όλες το ίδιο ύψος και πυκνοφυτεμένες, ευωδιαστές και δίπλα μου εστεκόταν ένας Γέροντας, ο Άγιος Δαβίδ ήταν.
Ήθελα να προχωρήσω και εδίσταζα να μην σπάσω τα λουλούδια. Έλεγα, μάλιστα, «ποιός τα εφύτεψε τόσο πυκνά; Αν ήταν λίγο αραιότερα, θα έβαζα το πόδι μου ανάμεσα και δε θα τα έσπαζα», και εδίσταζα να προχωρήσω.
Τότε μου λέει ο Γέροντας (ο Άγιος Δαβίδ):
«Πώς να είναι άραγε, Θεέ μου, αυτές οι Μονές;»!
Ξαφνικά, μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και ευρέθηκα σ’ ένα ωραίο μέρος. Μπροστά μου ήταν ένας δρόμος κατάφυτος με βιολέτες, όλες το ίδιο ύψος και πυκνοφυτεμένες, ευωδιαστές και δίπλα μου εστεκόταν ένας Γέροντας, ο Άγιος Δαβίδ ήταν.
Ήθελα να προχωρήσω και εδίσταζα να μην σπάσω τα λουλούδια. Έλεγα, μάλιστα, «ποιός τα εφύτεψε τόσο πυκνά; Αν ήταν λίγο αραιότερα, θα έβαζα το πόδι μου ανάμεσα και δε θα τα έσπαζα», και εδίσταζα να προχωρήσω.
Τότε μου λέει ο Γέροντας (ο Άγιος Δαβίδ):
