Κάποιος αδελφός ερώτησε ένα Γέροντα:
«Τί να κάνω, αββά, που, όταν δω κάποιον να αμαρτάνει, τον κατακρίνω, και όταν ακούσω γιά έναν αδελφό πως είναι αμελής, τον μισώ και θα χάσω έτσι την ψυχή μου;».
Και είπε ο Γέροντας:
«Όταν ακούσεις κάτι τέτοιο, απομακρύνσου αμέσως από αυτόν τον λογισμό, κάνοντας ένα άλμα και σπεύσε να θυμηθής τη φοβερή ημέρα της Κρίσεως. Αναλογίσου δίπλα σου το φρικτό βήμα, τον Αδέκαστο Δικαστή, τους πύρινους ποταμούς, που ρέουν μπροστά σ’ εκείνο το βήμα κοχλάζοντας μέσα στη φοβερή φλόγα, τις ακονισμένες ρομφαίες, τις σκληρές τιμωρίες, την κόλαση που δεν έχει τέλος, τη νύχτα την αφεγγή, το σκοτάδι το εξώτερο, το φαρμακερό φίδι, τα άλυτα δεσμά, το τρίξιμο των δοντιών και τον οδυρμό που δεν έχει παρηγοριά. Αυτά, λοιπόν, να σκέπτεσαι, δηλαδή, την αναπόφευκτη πανωλεθρία.
