«Δυστυχώς, η σημερινή γενεά η πονηρά και διεστραμμένη, η αμαρτωλός και υπερήφανος, της οποίας τα τέκνα, και μεταξύ αυτών και εγώ ο έσχατος πάντων και αμαρτωλότερος πάντων, εξεκλίναμε και εξαχρειωθήκαμε. Εδιώξαμε την ταπείνωση, εδιώξαμε τον Θεό, τον Οποίον με τα χείλη τιμούμε, υμνούμε, οι δε καρδιές μας μακράν Αυτού απέχουν.
Γι᾽ αυτό, περιπατούμε σε δρόμους ανώμαλους, σε κρημνούς, σε τόπους βρωμερούς, ακάθαρτους και σε σκότος διαπορευόμεθα· ο δε Θεός, προς τους σκολιούς, σκολιάς οδούς αποστέλλει. Φροντίζομε τον εξωτερικό άνθρωπο να τον παραστήσουμε ταπεινό, άγιο, όχι και τον εσωτερικό. Ίσως υπάρχουν και μερικοί, ολίγοι, σπάνιοι, δυσεύρετοι ταπεινοί, αλλ᾽ είναι κεκρυμμένοι...
