Διηγείται ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος:
<<Κάποιο πνευματικό μου παιδί, είχε μεταβή πριν από μερικά χρόνια, γιά μεταπτυχιακές σπουδές, σε μία χώρα του εξωτερικού. Επήγε λοιπόν στον Ορθόδοξο ιερέα της περιοχής και του εζήτησε να εξομολογηθή. Ήταν άνθρωπος που εδώ, εσυνήθιζε να εξομολογήται και να κοινωνή με την άδεια του πνευματικού του πατέρα, τακτικά.
Ο ιερέας αυτός, ο καϋμένος, δεν μπορώ να πω ότι ήταν άπιστος, πάντως φαίνεται ότι δεν είχε σε περιωπή το Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Όταν λοιπόν, ο νέος του εζήτησε να εξομολογηθή, εχαμογέλασε ειρωνικά και του είπε:
«Θα εξομολογηθήτε...;
Τί κάνατε γιά να εξομολογηθήτε...;
Τί κάνατε...;
Ελάτε αύριο να κοινωνήσετε».
Τότε ο νέος λέγει στον ιερέα:
«Πάτερ, επαναλαμβάνω, ήλθα γιά να με εξομολογήσετε…».
Και πάλι μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο ο ιερέας αντιμετώπισε τον νέο.
Οπότε, ο νέος αυτός, 35 χρονών άνθρωπος, έγγαμος, εκατάλαβε και λέει:
«Άκουσε, πάτερ, δεν ξέρω αν πιστεύης ή όχι στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως. Εγώ πιστεύω! Και επειδή εγώ πιστεύω, ο Θεός θα ενεργήση δι' εσού, χάριν εμού, ακόμη και αν εσύ είσαι άπιστος! Λοιπόν, φόρα το πετραχήλι σου, να σου πω τις αμαρτίες μου και εσύ να μου διαβάσης την ευχή»!
Συνήλθε ο ιερέας, εμαζεύθηκε, εφόρεσε το πετραχήλι, άκουσε ό,τι είχε να του πή ο νέος και στην συνέχεια του εδιάβασε την ευχή!>>!!!
Πηγή: «Πνευματική Ζωή», εκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
