«Εδώ οπού ήλθα, Χριστιανοί μου, έλαβα μίαν χαράν μεγάλην και μίαν λύπην μεγάλην. Και χαρά μεγάλη έλαβα βλέπων την καλήν σας γνώμην και την καλήν σας μετάνοιαν! Λύπην έλαβα πάλιν, στοχαζόμενος την αναξιότητά μου, πως δεν έχω καιρόν να σας εξομολογήσω όλους ένα προς ένα, να μου ειπή καθένας τα αμαρτήματά του, να του ειπώ και εγώ εκείνο οπού με φωτίση ο Θεός!
Θέλω, αλλά δεν ημπορώ, τέκνα μου! Καθώς ένας πατέρας είναι άρρωστος, πηγαίνει το παιδί του γιά να το παρηγορήση, αλλά εκείνος μη δυνάμενος το διώχνει... Μά, πώς το διώχνει; Με την καρδιά καμμένη... Θέλει να το παρηγορήση, μα δεν ημπορεί. Μα πάλιν, διά να μη υστερηθήτε τελείως, σας λέγω τούτο:
Κάμνομεν μία συμφωνίαν;
