Την δεκαετία του 1980, κάποιο πνευματικό παιδί του πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου, ήταν τριτοετής εις τη Σχολή Ικάρων της Πολεμικής Αεροπορίας. Ενημερώθηκε λοιπόν, ότι θα έπρεπε να μεταβή εις την Καλαμάτα διά την συνέχεια της εκπαιδεύσεώς του.
Ο νέος, την προηγουμένη ημέρα της αναχωρήσεώς του, επισκέφθηκε τον π. Επιφάνιο διά να πάρη την ευχή του και να τον ερωτήση, εάν είχε κάποιον γνωστό, εις τον οποίο να μπορή ν’ απευθυνθή, προκειμένου να έχη και εκείνος, ένα δικό του άνθρωπο, εις τον άγνωστο, μέχρι τότε, τόπο που θα επήγαινε.
Πραγματικά, ο π. Επιφάνιος του συνέστησε ένα άλλο πνευματικό του παιδί, που έμενε εις την Καλαμάτα. Του είπε ότι ηλικιακά ήταν αρκετά μεγαλύτερός του, όμως εις τον άνθρωπο αυτόν θα εύρισκε πραγματικό στήριγμα.
Ο κ. Γιώργος ήταν ένας πολύ πνευματικός άνθρωπος, με μία εξαίρετη σύζυγο, την κα Αθανασία, είχαν και τέσσερα υπέροχα παιδιά. Τον εδέχθησαν με πολλή αγάπη, τον εφιλοξενούσαν, τον συνεβούλευαν, τον είχαν σαν ψυχοπαίδι τους. Η κα Αθανασία πάντα του έλεγε:
«Μην ξεχνάς παιδί μου, να κάνης πάντα το καθήκον σου απέναντι εις τον Θεόν και τους ανθρώπους!»!
Ο νέος στρατιωτικός, τελειώνοντας την εκπαίδευσί του, έφυγε από την Καλαμάτα. Έκανε οικογένεια και έγινε μάλιστα πολύτεκνος! Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, δεν παρέλειπε ποτέ, να επικοινωνή τηλεφωνικά με τον κ. Γιώργο και την κα Αθανασία, εκφράζοντάς τους, σε κάθε ευκαιρία, την ευγνωμοσύνη του γιά την φιλοξενία που έλαβε από την ευλογημένη οικογένειά τους.
Μετά από πολλά χρόνια γάμου, η σύζυγος του κ. Γιώργου, η κα Αθανασία εκοιμήθη…
Τότε, ο κ. Γιώργος έπεσε σε βαθειά μελαγχολία…
Του έλειπε πολύ η αγαπημένη σύζυγός του…
Έκλαιγε και εζητούσε τας προσευχάς των ιδικών του ανθρώπων. Η θλίψι του ήταν τόσο μεγάλη, που ένοιωθε να τον πλακώνη ένας τεράστιος βράχος...
Ο νέος μας, πνευματικό παιδί του Αγίου και Σοφού γέροντα π. Επιφανίου, προσπαθούσε να παρηγορήση τον κ. Γιώργο, υπενθυμίζοντάς του και τα ιδικά του συμβουλευτικά λόγια που του έλεγε, όταν ευρισκόταν εις την Καλαμάτα. Αλλά εκείνος με πόνο ψυχής, του απαντούσε:
«Έχεις δίκαιο παιδί μου, θυμάμαι ότι τα έλεγα αυτά, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να το ελέγξω. Σε παρακαλώ πολύ, να κάνετε όλοι προσευχή γιά την ψυχή της Αθανασίας, αλλά και γιά την δική μου ψυχή».
Έτσι επερνούσε ο καιρός χωρίς να αλλάζη τίποτε... Όποτε επικοινωνούσε ο νέος μας με τον κ. Γιώργο, τον άκουγε θλιμμένο και με σβησμένη φωνή να του απαντά. Ενώ πριν την κοίμησι της συζύγού του, ο λόγος του ήταν χειμαρρώδης και γεμάτος με την Αναστάσιμη χαρά...
Ώσπου μία Κυριακή, ο νέος εδέχθη ένα διαφορετικό τηλεφώνημα, από τον κ. Γιώργο.
Τα λόγια του κ. Γιώργου ήταν χαρούμενα, αυτή την φορά!
«Συγχώρα με, παιδί μου, που σε σκανδάλισα», είπε ο κ. Γιώργος.
«Σήμερα Κυριακή, μία τέτοια πανηγυρική ημέρα, μία Αναστάσιμη ημέρα, σε εκάλεσα να σου πω ότι, του "θρήνου ο καιρός πέπαυται", ετελείωσε!
Η Λ Θ Ε !!!», συμπλήρωσε με ενθουσιασμό ο κ. Γιώργος.
«Ποιός ήλθε κ. Γιώργο;», ερώτησε ο νέος.
«Ήλθε η Αθανασία, παιδί μου και με συνάντησε!
Μη βιασθής να σκεφθής ότι τα έχασα. Δεν είναι φαντασία, ούτε πλάνη. Ό,τι σου πω είναι προς Δόξαν Θεού και να το κοινοποιήσης, διά να αποκτήσουν και άλλοι άνθρωποι βεβαία την ελπίδα, να μην απελπίζωνται και να μη βυθίζωνται εις την θλίψι του μηδενός, εις την απελπισία του τίποτε... Εβυθίσθηκα πολύ καιρό εις την θλίψι, όπως ξέρεις. Δεν μπορούσα να σηκώσω τα μάτια της καρδιάς μου εις τον Ουρανό. Δεν μπορούσα να βιώσω ούτε εις το ελάχιστο, κάποια από αυτά που επρέσβευα και σου έλεγα και εσένα.
Άκουσε, λοιπόν, να σου πω τί μου συνέβη σήμερα το απόγευμα:
“Εκαθόμουν εις την πολυθρόνα που γνωρίζεις. Ήμουν μόνος και με είχε πιάσει το παράπονο... Έκλαιγα απαρηγόρητος... Και τότε, ήλθε η Αθανασία και εστάθηκε μπροστά μου! Όχι σε όραμα, πραγματικά! Εστάθηκε μπροστά μου!”»!
«Και τί σας είπε κ. Γιώργο», ερώτησε ο νέος.
Μου είπε:
«“Μην κλαις! Μην κλαις! Βαραίνεις την ψυχή μου… Κοίτα, είμαι καλά και αναπαυμένη μέσα εις το Φως! Όταν έλθης και εσύ, εδώ που είμαι, θα καταλάβης ότι, όλο αυτό που ζούμε εις την πρόσκαιρη και επίγεια ζωή μας, είναι ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Ακριβώς αυτό θα σου φανή. Να μην ξανακλάψης σε παρακαλώ! Να έχης χαρά! Και μην ξεχνάς, να κάνης το καθήκον της στιγμής”, αυτό που έλεγε πάντα!
Αυτά μου είπε, παιδί μου και μόλις ανοιγόκλεισα τα μάτια μου, την έχασα από μπροστά μου. Θέλω να με πιστέψης. Ήταν πραγματικά μπροστά μου! Και σε παρακαλώ, να το κοινοποιήσης εις τον κόσμο, προς Δόξαν Θεού και ωφέλεια ψυχών»!!
Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός, το εδιηγήθηκε ειςτον αείμνηστο Πολυνείκη (κατά σάρκα αδελφό του π. Επιφανίου) και εις την σύζυγό του κα Θεοφανία, ο νέος πολύτεκνος στρατιωτικός της διηγήσεώς μας!!
