<<Εκείνο τον καιρό, ασκήτευε κοντά μας, ένας ησυχαστής, ο γέρων Δανιήλ.
Ο γέροντας αυτός, ο παπά-Δανιήλ, είχε τυπικό να αγρυπνεί και να λειτουργεί κάθε βράδυ, ακριβώς τα μεσάνυχτα. Δεν δεχόταν όμως κανέναν. Ο μόνος που τον βοηθούσε στην ψαλτική, ήταν ο υποτακτικός του, ο πατήρ Αντώνιος.
Το γεγονός αυτό παρεξηγήθηκε, ώστε κάποιοι, να τον θεωρούν πλανεμένο. Ο λόγος, όμως, που δεν δεχόταν άλλους στην Θεία Λειτουργία, ήταν ότι, κάθε φορά ο γέροντας ως Λειτουργός, έχυνε ποτάμια δακρύων και έτσι η Θεία Λειτουργία παρατεινόταν δύο και τρεις ώρες!! Τελειώνοντας, κλεινόταν αμέσως στο κελί του, γιά να συνεχίσει και εκεί τα δάκρυα και την κατάνυξη, γιά ώρες ολόκληρες!!
