<<Εκείνο τον καιρό, ασκήτευε κοντά μας, ένας ησυχαστής, ο γέρων Δανιήλ.
Ο γέροντας αυτός, ο παπά-Δανιήλ, είχε τυπικό να αγρυπνεί και να λειτουργεί κάθε βράδυ, ακριβώς τα μεσάνυχτα. Δεν δεχόταν όμως κανέναν. Ο μόνος που τον βοηθούσε στην ψαλτική, ήταν ο υποτακτικός του, ο πατήρ Αντώνιος.
Το γεγονός αυτό παρεξηγήθηκε, ώστε κάποιοι, να τον θεωρούν πλανεμένο. Ο λόγος, όμως, που δεν δεχόταν άλλους στην Θεία Λειτουργία, ήταν ότι, κάθε φορά ο γέροντας ως Λειτουργός, έχυνε ποτάμια δακρύων και έτσι η Θεία Λειτουργία παρατεινόταν δύο και τρεις ώρες!! Τελειώνοντας, κλεινόταν αμέσως στο κελί του, γιά να συνεχίσει και εκεί τα δάκρυα και την κατάνυξη, γιά ώρες ολόκληρες!!
Κατ’ εξαίρεση, εμένα και τον γέροντα Ιωσήφ, μας δεχόταν. Όταν τελείωνε την Θεία Λειτουργία, επειδή ήξερε ότι περιμέναμε λόγο αγαθό από το αγιασμένο στόμα του, η πρώτη κουβέντα που συνήθιζε να λέει ήταν: «Η Αγία Συγκλητική λέγει, "το λυχνάρι φωτίζει, αλλά τα χείλη του καίει"»! Το έλεγε και το εννοούσε, διότι είχε μεγάλο φόβο, μήπως με τις συνομιλίες χάσει την Θεία κατάσταση που είχε. Ωστόσο, σ’ εμάς έλεγε μερικά λογάκια και μάλιστα γιά να μη καθυστερεί, διάβαζε τους λογισμούς μας και έμπαινε κατευθείαν στα «προβλήματά μας» και αφού μας έδινε τις κατάλληλες συμβουλές, μας απέλυε εν ειρήνη!
Το φαγητό του παπά–Δανιήλ, ήταν πάντα ίδιο.
Όλο το χρόνο, έτρωγε μία φορά την ημέρα φασόλια βραστά. Του τα έστελνε η κυρίαρχη Μονή, ένα τσουβάλι κάθε χρόνο. Ο δε άγιος εκείνος γέροντας τα έτρωγε αγογγύστως, λέγοντας: «Αυτά μας στέλνει ο Θεός, αυτά τρώμε»!>>!!
Συνασκητής του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού.
