<<Ήταν Ιούλιος του 1995. Προετοιμαζόμουν γιά την τελευταία εξεταστική περίοδο του Σεπτεμβρίου, στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών εις το Πολυτεχνείο των Αθηνών. Όμως η κατάστασί μου ήταν στην κυριολεξία απελπιστική...
Εχρωστούσα δέκα μαθήματα και είχα υποσχεθή στους συγγενείς και φίλους, ότι θα πάρω πτυχίο τον προσεχή Σεπτέμβριο… Ήταν αδύνατη η εκπλήρωσι της υποσχέσεώς μου. Το άγχος με βασάνιζε και μου προκαλούσε πολλή λύπη…
Από προτροπή της μητέρας μου, αγόρασα το βιβλίο «Ο Γέρων Παΐσιος».
Ήταν μεσημέρι κάποιας Κυριακής του Ιουλίου, εν μέσω αφόρητου καύσωνος και ενώ ήμουν μόνος στο πατρικό μου σπίτι και εδιάβαζα το εν λόγω βιβλίο, σκεπτόμενος παράλληλα και τις εξετάσεις μου εις το Πολυτεχνείο αλλά και την επικείμενη αποτυχία μου…, άκουσα ξαφνικά την μπαλκονόπορτα να κλείνη δυνατά. Αμέσως εσκέφθηκα:
«Πώς είναι δυνατόν, αφού δεν κουνιέται φύλλο, να κλείση τόσο δυνατά η μπαλκονόπορτα…;;;».
Πριν καλά-καλά τελειώσω την σκέψι μου, ένοιωσα πως κάποιος εισήλθε στο σπίτι μου. Ξαφνικά, εγέμισα με πολλή ειρήνη, απερίγραπτη γλυκύτητα και πρωτόγνωρη χαρά! Έλεγα μάλιστα, μέσα μου: «Μην τελειώση ποτέ αυτή η κατάστασι!». Και αναρωτιόμουν: "Τί πράγμα είναι αυτό που μου συμβαίνει;;"
Και τότε, εγύρισα και είδα τον Άγιο Γέροντα Παΐσιο, σαν να με ευλόγησε και αμέσως εξαφανίσθηκε! Μαζί έφυγε και η ευλογημένη κατάστασι, στην οποία ευρισκόμουν. Ενόμιζα ότι ό Άγιος έφυγε από τις σκάλες… Επετάχθηκα τότε, και άρχισα να τρέχω σαν τρελλός, αναζητώντας Τον. Κατέβηκα κάτω, τις ξανανέβηκα, τίποτε... Ανέβηκα στην ταράτσα, δεν Τόν είδα, ούτε εκεί... Τότε εκάθησα και σκεπτόμουν το γεγονός και συνειδητοποίησα καλλίτερα, τί είχε συμβή. Με έπιασε δέος και με τρεμάμενο χέρι κατέγραψα την ίδια στιγμή, ότι μου συνέβη, γιά να μην το ξεχάσω!
Τον Σεπτέμβριο επέρασα όλα τα μαθήματα και επήρα τελικά το πτυχίο μου!!!
«Πώς έγινε;» με ερωτούσαν κάποιοι.
«Αυτό είναι απίστευτο!...», έλεγαν οι άλλοι.
"Και όμως", έλεγα μέσα μου, "άλλα είναι τα απίστευτα!"!
Δόξα τω Θεώ!>>!!!
Πηγή: Μαρτυρία Χρήστου Νικολοπούλου (Πολιτικού Μηχανικού εξ Αγρινίου).
