Κάποιος αδελφός ερώτησε ένα Γέροντα:
«Τί να κάνω, αββά, που, όταν δω κάποιον να αμαρτάνει, τον κατακρίνω, και όταν ακούσω γιά έναν αδελφό πως είναι αμελής, τον μισώ και θα χάσω έτσι την ψυχή μου;».
Και είπε ο Γέροντας:
«Όταν ακούσεις κάτι τέτοιο, απομακρύνσου αμέσως από αυτόν τον λογισμό, κάνοντας ένα άλμα και σπεύσε να θυμηθής τη φοβερή ημέρα της Κρίσεως. Αναλογίσου δίπλα σου το φρικτό βήμα, τον Αδέκαστο Δικαστή, τους πύρινους ποταμούς, που ρέουν μπροστά σ’ εκείνο το βήμα κοχλάζοντας μέσα στη φοβερή φλόγα, τις ακονισμένες ρομφαίες, τις σκληρές τιμωρίες, την κόλαση που δεν έχει τέλος, τη νύχτα την αφεγγή, το σκοτάδι το εξώτερο, το φαρμακερό φίδι, τα άλυτα δεσμά, το τρίξιμο των δοντιών και τον οδυρμό που δεν έχει παρηγοριά. Αυτά, λοιπόν, να σκέπτεσαι, δηλαδή, την αναπόφευκτη πανωλεθρία.
Και Εκείνος ο Δικαστής, δεν έχει ανάγκη από κατηγόρους ούτε από μάρτυρες ούτε από αποδείξεις ούτε από έλεγχο. Αλλά, ανάλογα με τα πεπραγμένα, θα παρουσιασθή μπροστά στα μάτια τού κάθε ενόχου. Τότε, κανείς δεν θα βρεθή να μας γλιτώσει από την τιμωρία, ούτε πατέρας ούτε γιός ούτε μητέρα μήτε θυγατέρα μήτε κανείς άλλος συγγενής, ούτε γείτονας ούτε φίλος ούτε συνήγορος. Μήτε μπορεί την ενοχή να την εξαγοράσει το χρήμα, ο περίσσιος πλούτος ή η δύναμη. Όλα αυτά, σαν σκόνη θα εξαφανισθούν, και μόνος, κρινόμενος, θα πάρεις τις απολαβές σου για όσα έπραξες, ή την αθωωτική απόφαση ή την καταδικαστική. Τότε, κανείς άλλος δεν θα μπορεί να κριθή για χάρη άλλου. Ο καθένας θα κριθή χωριστά, για όσα διέπραξε.
Γνωρίζοντας αυτές τις αλήθειες, μην κατακρίνεις κανέναν και θα είσαι πάντα ειρηνικός!»!!
Μέγα Γεροντικό
